- Konu Sahibi agresifkiz
- #1
Bir gün sonra tam bir hafta olacak. Hala her gece ağlıyorum. Duygusal bir sahne izleyeyim gözlerim doluyor. Derler ya insan kınadığını yaşamadan ölmezmiş diye. Arkadaşım ayrılınca ağır depresyon yaşamıştı diyordum ki hep içimden yahu ne dertler var şunun dert ettiği şeye bak millet aç susuz hasta bunun ki şımarıklık derdim. Resmen hayat enerjim sevincim bitti gitti. Kendime üzülmeye acımaya başladım artık. İlk ilişkim ilk ayrılığım haliyle ilk kez böyle bir şey başıma geliyor ama yok yok yok olmuyor atlatamıyorum sanki atlatamayacağım. Kafamı dağıtmak için sürekli kendimi meşgul tutuyorum ama bir an boş kalayım aklıma geliyor. Üstelik adam bana küfür etti ama bir kere arayıp özür dilemedi hala ben hayatı kendime zindan ediyorum. Sabahın yedisinden beri uyanığım uyku tutmuyor. Bir sürü iş yaptım. Şimdi de dışarıya atacağım kendimi ama gün sonunda hep aynısı oluyor. Ne zaman bitecek bu işkence? Her şeyini sildim hatırlamayayım diye. Ne bir fotoğraf kaldı ne konuşmalar ne de numarası. Başka ne yapabilirim bilmiyorum bu kadar zor mu atlatmak?
genclikte hep çektik çekilecek bu acı yapicak bir sey yok acısı olsa da aşk cok güzel bir sey bence o heyecan
