Üzmüyorum kendimi. Bu dünyada benim için benden daha değerli biri yok (annem ve kardeşlerim hariç).
Zaten daha öncede bu yüzden ayrılık yaşanmıştı. Benim en sinir olduğum şey "ben böyleyim" demesi. Tamam kabul ediyorum birçok olumlu yönü var ama odunluğuna katlanamıyorum bir süre sonra. Başta yapabilirim sanıyorum ama zaman geçtikçe sindiremediğimi fark ediyorum. Birazcık çaba sarfettiğini görsem bugün birlikte olurduk. Biz kadınlar fedakarlığı çok rahat yapabiliyoruz, "ben böyleyim" demiyoruz. Böyle yapınca kıymetli olacağımızı düşünüyoruz belkide. Erkekler daha umursamaz, daha net oluyorlar.