Biz 4 kardeşiz. Annem 57 yaşında. abimin bir oğluna 4 yaşına kadar baktı. Şimdide ablamın bir kızı bir oğlu var onlara bakıyor. Benim de yeni bebeğim oldu 6 aylık şimdi. Ablam bize uzak bir ilçede oturduğu için annem orada kalıyor. Çok yoruluyorum gece gündüz yorgun ve uykusuzum bunaldım bıktım. Bana asla yardıma gelmiyor. Kimseye güvenerek doğurmadm tabiki ama hayatta bir annemin olup da yokmuş gibi zorluk çekmek ağırıma gidiyor. İstediğim şey yardım bile değil evde bi ses bi kapımı çalacak annem olsun. Ablamda bizi çok düşünüyormuş gibi davransada annem gidecek diye ödü kopuyor bnce farkındayım. Annemin bahanesi şu ablamın çok zorlu bir işi varmış iki çocuğuda çok zorluymuş yapamıyormuş ben çalışmıyormuşum bir çocuğa bakmakta ne varmış onların ordaki hallerini görsem acırmışım
kısacası artık bu ayrımcılığa tahammül edemiyorum her zorlandığımda ağlayıp arayıp bağırıp çağırmak istiyorum içimden bana yaşattıklarınızı yaşayın diye beddua edip çok pişman oluyorum tövbe ediyorum karmakarışık içim
yazık günah kadına bir rahat yüzü görmemiş. Herkes oraya buraya çekiştirip çocuk baktırıyor bu ne saçmalık? İyi ki tek çocuğum,iyi ki oğlum tek çocuk.