Ben 5 yıl tek başıma babaanneme baktım
bende hafif bir antidepresan kullanıyordum o dönem, daha sabırlı oluyordum böylece
bir dönem babaannem aşırı sinirliydi, beni boğmaya kalkmıştı, doktor bazen hastalık hızlı ilerler atak yapar şimdi bu dönem deyip çok hafif bir sakinleştirici verdi babaanneme, çok iyi gelmişti öfkesine, iştahına, uykusuna…..
gel sohbet edelim senle derdim çayı çok severdi birer bardak çay koyardım otururduk camın önüne başlardı anlatmaya taaa çocukluğundan, ezbere bildiğim şeylere aaa yaaaa öylemiiii eeesonra filan diye tepki verirdim, mest olurdu biri benle konuşuyor beni dinliyor diye……birşeyler uydururdu, falanca bana şunu etti filanca bana bunu dedi vaaaay haysiyetsiz vaaaay terbiyesiz bak ben ona neler edecem nasıl öyle dermiş sana filan diye bağırırdım oda bir iki bağırır sakinleşirdi……
yanlış söylediği yanlış hatırladığı yanlış yaptığı hiçbirşeyi düzeltmezdim, birkaç dk sonra unutulacak birşey için üzmezdim onu, zaten bu hastalar eğitilemiyor varsın yanlış olsun ne olacak…..
en zorlandığım yemek yedirmekti, hep sevdiklerini pişirirdim, sofraya davet ederdim ben yeni yedim bak bak midem taş gibi bir lokma bile yemem diye tuttururdu, hep yeni yedi tok zannederdi kendini. Onun lafıyla cevap verirdim aaaa bak Allah aşkına bi tabak ye bak and verdim ölümü gör yemezsen derdim birkaç lokma alırdı. Bazen de sofra hazırlamaya başlarken söylenirdim, ah şu ev işi bitmiyor sabahtan beri bayıldık açlıktan iş iş nereye kadar iki lokma birşey yiyelim de çay demleyeyim, ah bak görüyor musun yaşlı kadına da akıl edip bir tabak yemek vermedim taaaa sabahtan beri sofrayı kurayım da yiyelim, diye girizgah yapardım ona duyururdum, bende yemedim bütün gün iştahımda yok ama hadi yiyelim bari derdi……
şeker hastasıydı, oruç tutması yasaktı, Ramazan ayı gelir sahurda kalkardı, halam-amcam-babam kıyamet koparırdı doktor yasak dedi diye babaannemde saldırganlaşırdı Allah ın emrini kimse yasak edemez bana diye, benimle yaşarken ben hiç o hale getirmezdim kadıncağızı, sahura kendim kaldırırdım bir güzel yemeğini yerdi çayını içer ilacını içer niyetlenirdi oruca, nasıl mutlu olurdu anlatamam sonra sabah kalkar bir güzel kahvaltısını yapardı orucu unutup hiç uyarmazdım gün içinde kahvaltı ettiğini unutur oruçta hiç etkilemedi beni bugün derdi meyve filan yerdi sonra, iftar sofrası hazırlar hadi babaanne ezan vakti geldi derdim oturur oruç açardı……
ikindiyi 3 kere yatsıyı iki kere kılardı, namaza başlamışsa uyarmazdım, ben namazımı kılayım derse kılmıştın babaanne unuttun galiba derdim…..
altına yapma filan hastalık çok ilerleyince oluyor, zaten o raddede konuşma bilinç beslenme özellikleri de kayboluyor kısmen
her hasta aynı olmuyor, düzenli doktor kontrolünde ilaçlarını düzenli aldığında uzun yıllar o en zor döneme çok yavaş geliniyor
işin özü sabır, anlayış, merhamet, hastayla inatlaşmamak, tatlı dilli Güler yüzlü olmak….
belki yardımcı olur diye tecrübelerimi paylaştım uzun oldu ama kusura bakmayın
( bu hastalığı yasayanlar böyle durumdayken ne kadar daha yasadı hastanız?o cok kötü günler ne zman gelecek.çinde bir ilaç varmış bunu kullanabilen o ilaca ulaşabilen var mı,ya da başka bir çare bulabilen?
bugün dışarı çıkmış altını ıslatarak gelmiş allahım diyorum iyiki onu o şekilde görmedim dayanamam yoksa
