Babam..

julesverne .!.:

Şu an hala yas dönemindesiniz, bir kaç sene bu sorgulamalar keşkeler olacaktır diye tahmin ediyorum, yakın biri kaybedilince yaşanan duygular bunlar. Yasla ilgili kitaplar oluyor, en azından psikolojinizi anlamanız ve bu dönemi kolay geçirmeniz için alıp okuyabilirsiniz. Ne yazık ki üzerinden zaman geçmeden acınız hafiflemeyecek.
Benim bu tarz kayıplardan aldığım ders, sevdiğim insanlara onlarla beraberken daha pozitif ilişkiler kurmaya çalışmak, karşıdan bir yanıt gelmese bile, ilk adımı ben atayım da acaba yerine denedim diyebilmek oldu. (Cümle biraz düşük oldu, kusura bakmayın :) ) Tabi ki herkesin kişiliği farklı, ben de daha geri dururum insan ilişkilerinde, çekingenimdir, pişmanlığım genellikle bu yüzden, ama elimden geleni de yapmaya çalışıyorum. Ne vardı sanki ben konuşsaydım, şuraya da gitseydim, somurtmasaydım dediğim anlar çok ama o zamanki şartlar gereği olaylar öyle gelişmişti . Hayatta her anın bir kez yaşanacağını bilerek ve biraz da boşvererek yaşamak lazım, hayatı ve kendimizi çok ciddiye almadan.
Kendinizi çok yıpratmayın, hiçbirimiz mükemmel değiliz, hepimizin sonucunu bilsek değiştireceğimiz o kadar çok keşkelerimiz var ki.

Genişletmek için tıkla...