merhaba, bu konuyu anlatip konusacagim kimse yok icimi dokmetk istiyorum babamla en son anlastigim zamanlari hatirlamiyorum bile sadece 2 3 yasindaki fotograflarimizda zaten onun disinda fotografimiz bile yok. cok zor bir cocukluk gecirdim 10 yasinda iken abim babamla hep tartisirdi ablam vardi birde onunla da kavga ederlerdi onlari uzmesine dayanamaz ben korumak isterdim konusmak isterdim kizmasin onlara diye cocukluk akli iste bi cocuk ne diyebilir ki ? her seferindede tokat yedim saatlerce bagirip dururdu tokat atmasina ragmen. hayatimin uzun donemi boyle gecti ki yere dustugum icin sokakta etmedigi hakaret kalmazdi . ergenligimde babama dair hatirladigim tek bir an bile yok . o zamanlarda sevmezdim ama bi yandan uzulurdum insanlar babalarini ne kadar cok seviyor derdim. hep filmlerde yaralayan sahne baba kiz iliskisi olmustur hala da oyle. sukurler olsun abim var tek dayanagim herseyim. cocuklugumda babam gibi gordugum ve hala oyle gordugum insan. suan hala bi yanim hep yarim. evde tek huzurun olmamasi sebebidir babam. ablam sirf babamin baskisina ragmen sevmedigi biri ile evlendi. neyse ki suan cok mutlular. babam annemi aldatiyor annem hergun agliyor agir depresyon geciriyor. babam bize para vermedigi gibi abimdende surekli para istiyor. dokunuyor artik. evde ki tum masraflari benim masraflarimi dusunebileceginiz herseyi abim karsiliyor. cok uzuluyorum tum yuk onda olunca en kendi odeyecegi bir harcamada etmedigi laf kalmiyor . cocuklukta yedigim agir laflardan tokatlardan dolayi suan disaridaki baska biri bana bagirinca kizinca kendimi koruyamiyorum korkuyorum babamin bana bagirdigi anlar gozumden geciyor. Yine elbet olse uzulurum biliyorum ama onun sayesinde hep yarim kalacagim.