Buraya içimdekileri dökmek belki şuan yapmam gereken en son şey ama artık paylaşmamın zamanj geldi. Annemle babam yaklaşık 22 yıldır evliler. Babam annemi aldatıyor,hemde çok açık bir şekilde. Nerdeyse 6 7 yıldır süren bi ilişki bu ama ben geçen yıl öğrendim. Kardeşim ben ve babam birlikte avmde gezerken çok rahat yanımızda sevgilisini arayıp çocuklarla zaman geçiriyoruz hayatım sen napuyosun gelicem yanına tarzı konuşmalar yapabiliyor, aynı koltukta yan yana otururken WhatsApp'tan kadınla mesajlaşabiliyor. Annem ilişkiyi doğrulamaya çalıştığındaysa inkar ediyor hatta anneme akıl almaz küfürler edip evden kovuyor boşamakla tehdit ediyor. Zaten sinirlerini kontrol etmeyi bilmiyor,en ufak şeyde tüm ailenin soyuna sopuna küfürler yağdırıyor. Nefret ediyorum. Az önce saçma sapan bi eşyası evde kaybolduğu için anneme hakaretler yağdırmaya başladı, anneanneme dedeme hepsine küfür etti anneme o*ospu dedi. 15 dakika hiç susmadan bağırdı. On dakika içinde o kaybettiğin eşyayı bulup getirmessen .... git bu evden dedi. Böyle zamanlarda elim ayağım titriyor korkudan beynim zonkluyor,kalbimin çok hızlı atışını duyabiliyorum,çünkü aklımın erdiği yaştan beri aralıklı olarak aynı şeyleri yaşıyoruz. Bir keresinde elinde bıçakla annemi kovaladığı olmuştu,o zaman apartmanda oturuyorduk üst katımızda da yengemler ve babaannemler yaşıyordu. Zar zor annem yukarı kaçmıştı,kaçamasaydı düşünmek bile istemiyorum. O herifte babaannemde koltukları bıçakla parçalamaya başladı. Abimle beni eve almıştı annemi kovmuştu. Annemi özleyip merak ettiğim için dolaptaki kıyafetlerini koklayarak zorla uykuya daldığımı hatırlıyorum. 1 hafta annemle iletişim kuramadım. Gece yarısı halamlarla gelip babam uyurken evden almışlardı bizi. Sözüm şu ki, babama karşı olan psikolojim alt üst olmuş durumda ve ben daha 17 yaşımdayım. Ekonomik durumumuz çok iyi çok şükür,kolejde okuyorum aldığım eğitim iyi ama aile ortamı iyi olmadıktan sonra kendimi nasıl eğitime verebilirim ki? Kaybolan eşyayı alt katta ararken babam yukardan tabi saklan orda ben burdayım ya kork gelme sakın diye bağırdı. İğreniyorum. 2 Gün sonra sanki hiç bi şey olmamış gibi tekrar annemle canım diye konışmaya başlıcak, tekrar ailecek akşam yemeklerine çıkmaya başlıcaz. Yaptığı hataların üzerimizde iz bırakmadığını sanıyo ama yanılıyo. Annemin hâla babamı sevdiğini düşünmüyorum. Geçen yıl boşanma kararı aldılar, babam benimle ve abimle verasetimizin kimde olmasını istediğimizi sordu ve aynı anda anne diye cevap verdik. İnanın 2 gram içim gitmedi üzüldüğü için. Her türlü maddi durumlarımızı karşılıyo hiç bi şeyden kısmıyo ya da eksik etmiyor, beni abimi kardeşimi de çok seviyor hatta bazen anneme de ilk günki gibi aşıkmış gibi bakıyor ama anlam veremediğim bi soğukluk bazen babamdan çok uzaklara kaçmak istememi tetikliyor. Sinirlenme duygusunu babamın içinden çekip atmak istiyorum. Belki de nefret ettiğim şey babam değilde onun siniridir. Annemin daha fazla üzülmesini istemiyorum. Belli etmemeye çalışıyor,babam ona saydırırken dinlemiyormuş,umursamıyormuş gibi yapıyor ama kim anasına babasına ,soyuna sopuna, kişiliğine saydıran birisinden tiksinmezki? Odama çıkıp ağladığım zaman annem yanıma gelip takma boş ver her zamanki hâli işte bilmiyor musun onu diyor ama içinde biriken nefreti gözlerinden okuyabiliyorum. Babam şiddete eğimli, herkes onun bana çok değer verdiğini söylüyor ve ben de bunun farkındayım ama madem değer veriyor, annemi üzerek beni de üzdüğünün farkında değil mi? Ben anneme her şeyden çok değer veriyorum ve o benim en değerlimi üzüyor. Ben nasıl babama güvenebilirim? Nasıl kız-baba ilişkisi içinde olabilirim? Başka bi kadınla ilişki yaşaması bile tiksinmemi sağlıyor. Ama artık babama nasıl bir tavır takınacağımı, ya da anneme nasıl destek olabileceğimi bilmiyorum. Sadece yatakta uzanıp olanları düşünerel ağlıyorum içim içimi yiyorum. Bitsin istiyorum artık çevremdeki yakınlarıma içimde sakladığım,anlatamadığım bi şey kalsın istemiyorum. Ama bilmiyorum,nasıl bitiriceğimi hiç bilmiyorum.
Son düzenleme:
