Bakımsız olmak , sosyal fobi, eş tarafından beğenilmemek

Kendinize ve çocuklarınıza yapabileceğiniz en büyük iyilik bir psikiyatr araştırıp görüşmeye başlamak olmalı. Bunu kimseye söylemek zorunda değilsiniz. Gidin, anlatın, bir bakın neler oluyor, kabugunuzda kaldıkça içinize kapanmaya ve cevreniz tarafından baskılanmaya maruz kalırsınız, bu da sizi daha çıkmaza sokar. Hayat çok güzel, çok değerli, evlatlarınızla, kendinizle yapabileceğiniz bir sürü şey var, geçmişe takılmamak için bugünü kurtarmaya odaklanın, bugün için harekete geçin, harekete geçmek için beklemeyeceğim diye söz verin kendinize ve kimseden yardım beklemeyin, siz kendinize yardım edin. Gözlerinizi kapatın ve kendinizi ufak bir kız çocuğu gibi hayal edin, ona sarılın, sevin, o kız çocuğunun en çok neye ihtiyacı olduğunu sorun, bu sorunun cevabını unutmayın, içinizde kendinize sevgi ve şefkati büyütün. Kendi enerjiniz değişiğinde emin olun hayatınızın enerjisi de değişecek, yeter ki adım atın, ayağa kalkın, yardım için kurtarıcı kendinizsiniz.

Siz destek almadan zorlanirsiniz gibi geldi bana burdan konuşmayla olacak kadar basit değil.

Ama kendinize mutlaka bakın, giyinin. Benim ozguven sorunum yok ama bir gun acele hazirlandiysam ve saçım başım kiyafetim içime sinmediyse o gun enerjim dusuk oluyor mesela. Bakimsizlik bir çok kişiyi aşağı çeker zaten.

blackmoda .!.:

Merhabalar , ben öğretmenim . Lise yıllarından beri yoğun olarak sosyal fobi yaşıyordum . Üniversite çalişma hayatı derken aştım . Şu an sadece topluluk önünde konuşmada sorun yaşıyorum . Bir de takım elbiseli erkek olunca eşim dahil , çok tedirgin oluyorum( küçükken yaşadiğim bir travmadan dolayı , biliyorum)ancak bunu aşamıyorum...
Gel gelelim hayatımı nasıl etkilediğine, bu topluluk önünde konuşma fobisi yüzünden , sürekli okulda korku yaşiyorum, ya resmî yazı gelirde öğretmenler ile eğitim olurda konuşmam gerekirse vs vs..
Kafam o kadar doluyor ve içsel olarak bi huzursuzluk korku yaşiyorum ki bunlarla , günlük hayata zor adapte oluyorum zaman zaman . Bu nedenle de kendimi kapatıyorum diş dünyaya . Ben nasıl olsa diğer insanlardan geriyim . Bana değmez koyafet almaya, şuna değmez buna değmez . Ortaya çok sade , sıradan , bakımsız biri çıkıyor . Hep idare ediyorum kendime bşr şey almamaya çalişiyorum ama çocuklara ve kendim dişinda her şeyim önemli olduğunu düşünüyorum . Haliyle eşim de bakımsız değersiz birini görüyor . Ne bir hediye alır ne hatası içim özür diler . Ne teşekkğr eder yaptıklarım içim . Üstelik ailemle telefonla konuşmam dan rahatsız olur iş yapmamı bekler sürekli . Ne kitap okuyorum ne samimi bi arkadaşim var . Ne de komşum . Aileme uzak bir şehirdeyim .eşim durduk yere çocuğu bi tut dedim diye çok yorulmuş akşamı bana zehir etti . Bağriş çağris .... kendimden nefret ediyorum yetersiz görüyorum çok yetersiz , değersiz . Nasıl aşacağim ben nasıl düzeleceğim . Lütfen

Genişletmek için tıkla...

blackmoda .!.:

Merhabalar , ben öğretmenim . Lise yıllarından beri yoğun olarak sosyal fobi yaşıyordum . Üniversite çalişma hayatı derken aştım . Şu an sadece topluluk önünde konuşmada sorun yaşıyorum . Bir de takım elbiseli erkek olunca eşim dahil , çok tedirgin oluyorum( küçükken yaşadiğim bir travmadan dolayı , biliyorum)ancak bunu aşamıyorum...
Gel gelelim hayatımı nasıl etkilediğine, bu topluluk önünde konuşma fobisi yüzünden , sürekli okulda korku yaşiyorum, ya resmî yazı gelirde öğretmenler ile eğitim olurda konuşmam gerekirse vs vs..
Kafam o kadar doluyor ve içsel olarak bi huzursuzluk korku yaşiyorum ki bunlarla , günlük hayata zor adapte oluyorum zaman zaman . Bu nedenle de kendimi kapatıyorum diş dünyaya . Ben nasıl olsa diğer insanlardan geriyim . Bana değmez koyafet almaya, şuna değmez buna değmez . Ortaya çok sade , sıradan , bakımsız biri çıkıyor . Hep idare ediyorum kendime bşr şey almamaya çalişiyorum ama çocuklara ve kendim dişinda her şeyim önemli olduğunu düşünüyorum . Haliyle eşim de bakımsız değersiz birini görüyor . Ne bir hediye alır ne hatası içim özür diler . Ne teşekkğr eder yaptıklarım içim . Üstelik ailemle telefonla konuşmam dan rahatsız olur iş yapmamı bekler sürekli . Ne kitap okuyorum ne samimi bi arkadaşim var . Ne de komşum . Aileme uzak bir şehirdeyim .eşim durduk yere çocuğu bi tut dedim diye çok yorulmuş akşamı bana zehir etti . Bağriş çağris .... kendimden nefret ediyorum yetersiz görüyorum çok yetersiz , değersiz . Nasıl aşacağim ben nasıl düzeleceğim . Lütfen yol gösterin

Genişletmek için tıkla...

Ben 25 yaşındayım ama şuan ki halimle ortaokul zamanında ki halim arasında milyonlarca fark var tabi davranış olarak hala işsiz ve vasıfsızım Ama bak sen öğretmen olmuşsun özgüvensiz korkak biri olsaydın bu mesleğe kadar zor gelirdin elbette haklısın çocukken yaşayıpta asla dile getiremeyeceğimiz travmalar var ben şahsen hafızamı bile zararı olmasaydı sildirmek istiyordum o derece kötü şeyler var ama bir şekilde devam etmek zorundayız özellikle de hayallerimiz varsa. Ben özgüvenimi üniversitede kazandım sebebi de şehir dışına kendi ailemden uzak bir yere gitmekti tabi amacım onlardan değil yaşadığım o küçük kalitesiz şehirden kaçmaktı iyi ki de yapmışım önce ağladım zırladım hatta okulu dondurup geri döndüm salak gibi hala kızıyorum o hareketime ben zor şartlarda büyümediğim için en ufak zorlukta pes eden biriyimdir ama sonra dedim ki bu şehirde yaşarsam hasta olurum çünkü karakterim gezmeyi yein arkadaşlıklar kurmayı yabancı insanlarla tanışmayı seven biri. Ömrüm yolda geçsin dünyayı gezeyim hiç evlenmeyeyim valla kabul ederim o kadar seviyorum o yüzden çok iyi geldi bana Antalya da okumuştum ailemleyken elektrik faturasını bile yatırmışlığım yoktu kısacası hiçbir iş yapmıyordum doğal olarakta öğrenemiyordum 17 yaşında hiç banka belediyeye gitmemiş kız mı olur ben öyleydim ama Antalya da tek başıma o kadar çok şey öğrendim ki iletişim kurmajk zorundasın sorunları tek başına halletmek zorundasın kendini aptal gibi hissettiğin zamanlar da olacak ama böyle böyle ilerliyorsun. Tabi vaoaov özgüvenli değilim mesela sunum yapamam hala ama artık konuşmakta çekinmiyorum birde çok etkinliklere katılırdım ben okul olsun ya da halk eğitim kursları olsun insanlarla oturduğun yerden tanışamazsın zaten elbet gittiğin bir yerde bir sınıfta okulda avm de her yerde tanışılır aksi çok zor. Muhtemelen sen çalışmaktan çevre kuramamışsın ama emin ol artık güvenipte arkadaşım diyebileceğin insan da imkansız gibi bir şey oluyor kazık yemekten iyidir b,rde yanlış anlama eş seçimin yanlış olmuş bunun da senin özgüveninle alakası yok o sadece bunu fırsat biliyor anladığım kadarıyla. Ona diyebileceğim bi şey yok eşin sonuçta ne desem yanlış konuşmuş olurum. Ama kendimden son bir örnek vereyim ben çok ezilen bir çocuktum hatta özel olacak ama dayım beni öyle sevmemiş ki tabi başka nedenlerde var yetimhaneye vermiş annem geri almış ahahah valla anlatsam dizi çıkar neyse hiç sevmiyordu hep salak aptal tarzında cümleler kurar bana düşmanmış gibi bakardı ben yinede saygımdan ödün vermedim fakat anne baba akraba da olsa fazla saygı kendine ettiğin bir saygısızlıkmış onu anladım üni den dönünce Asla kendimi ezdirmedim hepsi çat çat çat cevaplarını verdiğim günden beri sus puslar yani saygıyı değil karşılık vermeni seviyorlar demek ki.. En çokta annemin beni korumamasına üzülmüştüm ama ona da açtım bu konuyu ki vicdan yapsın biraz diye anne lafta olmuyor yani azıcık üzülsün istiyorum bana söylenenlere karşın ki öyle oldu o gün bu gündür oda laf ettirmiyor o yüzden karşımda ki arsızda olsa iki kez düşünüyor konuşurken o yüzden çekinme ezdirme ailende olsa kendini gerekirse doktora git pek bi fayda olmuyor genelde ama iyi bi doktor olursa hiç çekinme derim :)

blackmoda .!.:

eşim de bakımsız değersiz birini görüyor . Ne bir hediye alır ne hatası içim özür diler . Ne teşekkğr eder yaptıklarım içim . Üstelik ailemle telefonla konuşmam dan rahatsız olur iş yapmamı bekler sürekli .

Genişletmek için tıkla...

Bunların sizinle değil eşinizle ilgisi var bunu bir çözelim önce. Evlilik tüm sorumluluğun kadına itelendiği bir müessese değil. Tabi ki bazen yorgun olmak, kötü hissetmek arada bir salmak belki yalnızlaşmak normal. Her insan yaşıyor bunu ama abartmamak lazım. Bu durum sürekli hale geliyorsa psikolojik bir sıkıntı var demektir. Eğer siz kendinize değer vermezseniz kimse değer vermez maalesef. Önce özdeğerle ilgili sıkıntıları çözün sonra eşle ilgili sıkıntılara da farklı gözle bakmaya başlayacaksınız eminim.

Bu değersizlik hissi sırf kendinizden değil, eşinizin size böyle davranmasına müsaade ettiğinizden oluşuyor. Mesleğiniz var, akınız başında bir kadınsınız. Kendinizi ezdiğiniz için, bu yönünüzü öylesine silip atıyorsunuz. Siz kendinizi ezerseniz, kimse sizi ciddiye almaz ki, silik, af buyrun salak görür ve küçücük olumsuz bir şeyde (eşle çocuk meselesi gibi) size normal bir tonla değil, direkt aşağalar, aman bu zaten hemen siner diye. Bakın siz kendinize saygı duyacaksınız ve kendinizi aşağalamayı bırakacaksanız. Bu en temel kişilik sınırınız olmalı. Çalmadıkça, kimseye zarar vermedikçe, suç işlemedikçe, ne bileyim aşırı kötü bir şey olarak toplum tarafından kabul edilen bir şey yapmadıkça, kimse ama kimse size kötü bir söz diyemez ki. Hatalarınız dahi olsa, o hatalar sizin hatalarınız, hiç kimse sizi bu yüzden ezemez. Inanın üzüldüm durumunuza. Aklı başında, kimseden eksiği olmayan, yalnız hepimiz gibi Allah'a hesap verecek bir birey olduğunuzu hatırlayınca, hayatınız sizinle beraber güzelleşecek. Kendinizi ezmeyin, o zaman ezilmezsiniz.

Travmanızı paylasmak ister misiniz diye sorsam çok mu olurum? Tabii paylaşmak zorunda degilsiniz. Burada anlattıklarınızdan teşhis koyamayız ama durumunuz klinik belirtileri üzgünüm. Hiç tıbbı destek aldınız mı veyahutta almayı düsündünüz mü? Acaba düsündügünüz esnada bu fobi mi frenledi düsüncenizi yanıtlarsanız sevinirim.

Ama burdan görülüyor ki almadınız. Cünkü gercekten gittikce asamamıssınız durumu. Su an önemli olan sizsiniz esiniz degil, değersizlik ve yetersizlik hislerini bir kenara atın ilk önce destege yönelip bunun izlerini zedelemek. Bu izler zedelenmedigi sürece yetersizlik hissini yok edemezsiniz. Her sey sırayla.

Herseyin farkındasınız tek tek sıraladığınıza göre yapmanız gerekenler belli.
Önce kendinize değer verin yapmak istediklerinizi tek tek yaparak başlayın.

Ogretmen birinin boyle bir sorun karsisinda cozume gitmek yerine durup beklemesini kendini esine ezdirmesini anlamiyorum. Heleki ailesiyle konusmasina esi karisiyormus ben sok oldum kimkarisabilir sizin kimle konusacaginiza heleki aileniz yani ne yapilmasi gerektigini biliyorsunuz. Ben acikcasi boyle seyler okuyunca bu sekilde pasif cozumden kacan kisilerin ogretmenlik yapmasina uzuluyorum siz cocuklara ne verebiliyorsunuz hic düşündünüz mu acaba?

Valla bence helal olsun size. Belli ki çok iradeli bir insansınız sosyal fobiye rağmen, hem öğretmenlik gibi insanlarla aşırı içiçe bir mesleği yapabiliyorsunuz hem kendinize bir aile kurmuşsunuz. Demek ki iç sesinizle baş edebiliyorsunuz bir şekilde. Kullandığınız yöntemler neyse aynı şekilde değersizlik hissine karşı da bu yöntemleri çalıştırın.

Sorunu biliyorsunuz zaten kendinizi önemli ve değerli görmemek.
Bakımlı olmaya başlamak da bunu yenmek için adımlardan birisi, sizi değersiz hissettiren kim olursa olsun dinlemeyin, beni aşağı çekemezsin diyip uzaklaşın. Böyle böyle kendinizi tanımaya başlayacaksınız.
Bakımlı olmak, okumak ve spor üçlüsü en kuvvetli çözüm bu durumda.
Bunları ilk etapta kendim yapamam derseniz de iyi bir terapiste gitmelisiniz, hatta hekim olursa daha iyi olur ilaç desteği de baya kolaylık sağlıyor.

MissCherryBlossom .!.:

Neden bir terapiste görünmüyorsunuz? Anlattıklarınıza cidden üzüldüm kendinizi bu kadar değersiz görmeniz çok üzücü İlle de kendinize değer biçmenize gerek yok bir kuaför, bir manikür, az biraz takı, birkaç parça kıyafet bu kadar zor olmamalı diye düşünüyorum hem kendinize de gelirsiniz biraz. İçinizden gelmiyorsa bile çıkıp almalısınız diyorum. yardım edecek, seçecek bakacak bir de arkadaş çağırın ordan başlayın derim

Genişletmek için tıkla...

+1

B blackmoda Bu kisir döngüyü ben cok iyi biliyorum. Siz kendinize deger vermedikce, kendinize “yatirim” yapmiyorsunuz, yapmadikca da iyice degersiz hissediyorsunuz.

Bunu kirmanin en iyi yolu cherrynin dediginden geciyor. Kendinize harcadikca, baktikca daha cok motive olacaksiniz. Akabinde de kendinize deger vermeye baslayacaksiniz.

Bunu bir psikolog soylemisti bana. Kendine bakmak icin deger vermeyi bekleme, kendine bak sonrasinda zaten deger vereceksin.

Öğretmenler odasında konuşmuyor musunuz insanlarla?

blackmoda .!.:

Merhabalar , ben öğretmenim . Lise yıllarından beri yoğun olarak sosyal fobi yaşıyordum . Üniversite çalişma hayatı derken aştım . Şu an sadece topluluk önünde konuşmada sorun yaşıyorum . Bir de takım elbiseli erkek olunca eşim dahil , çok tedirgin oluyorum( küçükken yaşadiğim bir travmadan dolayı , biliyorum)ancak bunu aşamıyorum...
Gel gelelim hayatımı nasıl etkilediğine, bu topluluk önünde konuşma fobisi yüzünden , sürekli okulda korku yaşiyorum, ya resmî yazı gelirde öğretmenler ile eğitim olurda konuşmam gerekirse vs vs..
Kafam o kadar doluyor ve içsel olarak bi huzursuzluk korku yaşiyorum ki bunlarla , günlük hayata zor adapte oluyorum zaman zaman . Bu nedenle de kendimi kapatıyorum diş dünyaya . Ben nasıl olsa diğer insanlardan geriyim . Bana değmez koyafet almaya, şuna değmez buna değmez . Ortaya çok sade , sıradan , bakımsız biri çıkıyor . Hep idare ediyorum kendime bşr şey almamaya çalişiyorum ama çocuklara ve kendim dişinda her şeyim önemli olduğunu düşünüyorum . Haliyle eşim de bakımsız değersiz birini görüyor . Ne bir hediye alır ne hatası içim özür diler . Ne teşekkğr eder yaptıklarım içim . Üstelik ailemle telefonla konuşmam dan rahatsız olur iş yapmamı bekler sürekli . Ne kitap okuyorum ne samimi bi arkadaşim var . Ne de komşum . Aileme uzak bir şehirdeyim .eşim durduk yere çocuğu bi tut dedim diye çok yorulmuş akşamı bana zehir etti . Bağriş çağris .... kendimden nefret ediyorum yetersiz görüyorum çok yetersiz , değersiz . Nasıl aşacağim ben nasıl düzeleceğim . Lütfen yol gösterin

Genişletmek için tıkla...

Sizin bir psikologa danısmanız gerek.

Öğretmen olduğunuzu söylemeseydiniz; noktalama işaretlerinin yanlış yere konulmasından, yazım yanlışlarından dolayı hayatta anlamazdım.
Ben herkese destek alin, tedavi görün vs demem ama ( takim elbiseli olay yüzünden) dahi ve tum korkularinizla en azından bir yardım alarak azaltmaya çalışmalısınız.
Çünkü mesleğiniz gereği, siz bu haldeyken bir öğrenciye ne katabilirsiniz ki? Ders anlatıp çıkmakla bitiyor mu?

Psikolojik destek almalısınız ama öncelikle şunu belirteyim kimse size bir değer biçemez önce siz kendinize değerli hissedin. Fobileriniz için mutlaka bir uzmanla görüşün. Yoksa çok ezilirsiniz özellikle eşiniz tarafından ne güzel eğitimli bir kadınsınız kendinizi önemseyin lütfen

Öncelikle sizi tebrik ediyorum, sosyal fobiniz olduğu halde öğretmenlik mesleğini yapabiliyorsunuz. Çok güzel bir mesleğiniz var. Kendinize lüften değer verin öğretmenim. Çıkın avm'ye güzel kıyafetler alın, makyaj malzemesi, kuaför derkenn sizi çok iyi hissedirecek.Kendinize değer vermezseniz eşiniz dahil kimseden değer göremezsiniz.

Siz değerlisiniz öğretmenim. Çocuklukta yaşadığım benim de çok travmalarım var ama hayat devam ediyor. Travmalarımızın korkularımızın bizi yenmesene müsade etmemeliyiz.

Eşiniz böyle davranıyorsa sebebi sizsiniz ögretmenim. Benimle nasıl böyle konuşursun vs deyip geri püskürtmelisiniz. Ailenizle telefonda konuşup konuşmayacaginiza eşiniz karar veremez. Susmayin öğretmenim

cingozrecai .!.:

Öğretmenseniz her gün öğrenci topluluğu önünde konuşuyorsunuz zaten. Nasıl hala korkuyorsunuz onu anlayamadım.

Genişletmek için tıkla...

Aynı şey kesinlikle değil emin olabilirsiniz, 40 kişilik sınıflarda rahatlıkla ders anlatıyor ama topluluk önünde konuşma korkusu yaşıyor olabilir bi öğretmen, çok rastladım

Özel doktorlara filan gitmenize gerek yok , sıradan devlet hastanesinde bi psikiyatriye gidin uzun uzadıya problemlerinize bahsetmenize gerek yok , sosyal fobim var topluluk önünde konuşamıyorum sürekli gergin haldeyim deyin, antidepresan başlayacak size iki ay tüm yan etkilerine dair sabırla kullanın, üçüncü ayda yavaş yavaş korkularınız yerini mantıklı düşünmeye bırakacak içinize bi huzur gelecek, o zaman tüm korkularınızı temiz bi zihinle tekrar değerlendirin ve yapmanız gereken neyse onu yapın.

Dersi kim anlatıyor derste?
Toplulk önündesiniz yine.
Bide neden yardım almayıp o toksik kocanıza agzının payını vermiyorsunuz?

blackmoda .!.:

Bir de takım elbiseli erkek olunca eşim dahil , çok tedirgin oluyorum( küçükken yaşadiğim bir travmadan dolayı , biliyorum)ancak bunu aşamıyorum...

Genişletmek için tıkla...

Nasıl bir travma bahsettiğiniz?

blackmoda .!.:

Ben nasıl olsa diğer insanlardan geriyim

Genişletmek için tıkla...

blackmoda .!.:

Bana değmez koyafet almaya, şuna değmez buna değmez .

Genişletmek için tıkla...

Bakın bu iki cümlenin enerjisini evrene o kadar net yayıyorsunuz ki eşinizin size iyi davranması mümkün olamaz ki. Bu enerji insanın sonunu dahi hazırlar o kadar güçlü.

blackmoda .!.:

Haliyle eşim de bakımsız değersiz birini görüyor . Ne bir hediye alır ne hatası içim özür diler . Ne teşekkğr eder yaptıklarım içim .

Genişletmek için tıkla...

Bütün bu olanların cevabı sizde.