Hikayem biraz uzun gibi, kısaca özetliyeyim. 8 senelik evliyiz. 3 kez başarısız tüp denememiz oldu, her şey yolunda görünüyordu, bir türlü pozitifi göremedik. Sonra 4.denemede üçüzlere hamile kaldım, biri gelişmedi, birinin 7.haftada kalbi durdu, biri 18 haftalık suyu geldiği için suni doğumla kayb ettim. Bnların hepsi 1 yıl içinde olmştu. Sonra yine devam ettim, zira bebek istiyorsam hiç bir bunalıma, umutsuzluğa yer olmamalıydı. Kötü pisikolojiyi tam üstümden atamamış olsam da 3 ay sonra donmuşları denedik, yine sonuç olumsuz. Sonra hastaneyi değiştirdik, rahimde sorun varmış (bebekten sonra parça kaldığı için kürtaj olmuştum, yapışıklık oluşmuş). Histereskopi yapıldı, 6.deneme daha bir umutlu tedaviye başladım. Yine her şey güzel gidiyordu derken, rahim kalınlığı sınırda kaldı. Çok ince değiıdi, ancak esksi kadar iyi de değildi. Çok kaliteli iki embrio transfer edildi, test gününe kadar her türlü belirti yaşıyordum. Geldi sonuç neqatif. Çok garip duygulardı. Ağlayamıyordum bile. Dugularımın içinde hapis olmuş gibiydim. O kadar kaliteli embriolar, en iyi hastanede de tutmadı. Umutsuzluk için yeteri kadar yaşamıştım. Arada ben mi fazla direniyorum diye düşünmeden edemiyordum. Ancak vaz geçmek niyetim de yoktu. Değil vaz geçmek, ertelemek bile zor geliyordu. Dondurulmuş embriolarımız vardı, ilk kez uzunbir ara verip 5 ay sonra onları denedik. Olmayacağından emindim. Ya tedavi iptal olacak (doğal takip olduğu için her an iptal ola bilirdi, hem de rahim kalınlığı yine sınırdaydı ve bunun için ilaç kullanmıyordum). Stress yok denilecekkadar azdı. Nasıl olsa bir ay sonraya erteleneceğinden emindim. O yüzden kafam çok rahat idi. Sonra o tedaviyle transfer gerçekleşti. Transfer öncesinin rahatlığı devam ediyordu. 6.günün akşamı evde test yaptım, inanamadım. İkinci çizgi görünüyordu. 9.gün kan verdim, çok yüksek değer çıktı (698). Çok büyük ihtimalle ikizdi. Şimdi 13.haftamızdayız. Eskide yaşananlar hala korkularımın olmasına sebep ola bilir. Ancak bildiğim bir şey var ki, her deneme ola bileceği ihtimalini de getiriyor. 7.deneme 2 gebelik. Yaşıma, oluşan embriolara göre çok düşük bir yüzde. Ancak devam etmeseydim, baştan ve temelli mağlup olurdum.
Tüm yaşadıklarım iki sene içerisinde oldu. Daha önceki 6 sene maddi ve olduğumuz yer açısından bizim için kayıp yıllar oldu. Sorunumuz erkek inferlitesi. Bu sefer mutlu sonu yakalayacağımızı umut ediyorum.
Unutulmaması gereken bir şey var. Bu yola çıktıysak çok güçlü olmalıyız. Çünki iş hamile kalmakla bitmiyor. Asıl stress ve endişeler ondan sonra başlıyor. Başarılı olmak için maksimum güçlü olmaya ihtiyacımız var. Hem de erkeklerin kaprislerini taşıyacağımızı da göz onünde bulundurarak. Çünki onlar genellikle daha zayıf ve daha tez pes eden bir yapıya sahip oluyorlar. Biz güçlü olalım ki, başarma ihtimalimiz de olsun. Pes edersek, kayb ederiz. Uzun oldu ama içimden paylaşmak geldi.