- 3 Ocak 2013
- 698
- 410
- 303
- Konu Sahibi aysefeytum
- #1
Herkese iyi geceler.nerden nasıl başlasam bilemiyorum.defalarca buraya yazmayı düşündüm ama hep vazgeçtim.alacagim cvplari da az cok tahmin ediyorum. Ama çok büyük bir çıkmazdayım ve kimseyle konuşamıyorum.
8 yıllık evliliğim var.severek evlendik.esim psikolojik rahatsızlıkları olan bir insandı.aslinda onu çok tanımadan evlendim göremedim yada aşktan gözü kör olmak derler ya farkedemedim.degistiririm sandım.olmadi neyse bunları bir şekilde idare ettim bunca sene.
Birde fantazileri vardı.hala var yoğun bir şekilde.artik günlük hayatimizi da etkileyecek şekilde. Ve tabi ben bunu da bile bile evlendim. Anlayis gösterdim yardımcı olmaya çalıştım.sahibe köle...femdom...köle efendi gibi zirvaliklar.. başlarda çok yoğun istekler değildi.ona bu anlamda 1 saat ayirsammesela yetiyordu.artik şimdi hep istiyor.defalarca yasatmama rağmen daha fazlasını istiyor.begenmiyor yaptıklarımı.bunlarla kafayı bozdu.
Daha da kötüsü artik bir es bi koca olduğunu unuttu.aramizdaki cinsellik bitti.beni duygusal anlamda istediğini arzuladığını sanmıyorum.zaten böyle bir yaklaşımı da yok.ben yaklaşırsam ayda yılda bir o şekilde .oda zaten çoğunlukla hüsranla bitiyor benim icin.onu zorlandığım icin kendimi kötü hissediyorum.
Yaşım 33.cinsellik olmadan bu şekilde ne kadar sürdürebilirim bilmiyorum.
Ikiz kızlarımız var 20 aylıklar.onlarin hatrına surdurmak istiyorum bu evliliği ama çok mutsuzum.cinsellik olmasın bosver diyorum.gunluk hayatta da geçimsiz gıcık bir insan.en basitinden kizlari yanlız çıkaramadığım icin dışarı birlikte cikartalim diyorum.hayir diyor.ben ona fantazilerini yasatmadigim icin çıkmıyor mesela.bunun gibi bir sürü şeye yasatirsan yaparim gibi.şart koşuyor.yardimci olmuyor.cocuklarla ilgilenmiyor vs.
Bana gelince bir kamu kurumunda çalışıyorum.ekonomik kaygım pek yok ama boşanmaktan çok korkuyorum.yanliz yabancı bir şehirde iki çocukla cesaret edemiyorum.kendim yapı olarak sessiz sakin bir insanım.çekingen bir yapım var.tek basima.iki çocukla nasıl ayakta kalırım bilmiyorum.bosanmam gerektiğini biliyorum ama cesaretim yok.ayrica toplum baskısından da çok cekiniyorum.bosanma surecinden de korkuyorum.napicam biliyorum.
cocuklar doğduğundan beri huzursusuz.defalarca denedim.onada yardımcı olmaya çalıştım ama olmuyor.
lütfen dertlesmeye çok ihtiyacım var beni anlamaya çalışırsanız sevinirim.
8 yıllık evliliğim var.severek evlendik.esim psikolojik rahatsızlıkları olan bir insandı.aslinda onu çok tanımadan evlendim göremedim yada aşktan gözü kör olmak derler ya farkedemedim.degistiririm sandım.olmadi neyse bunları bir şekilde idare ettim bunca sene.
Birde fantazileri vardı.hala var yoğun bir şekilde.artik günlük hayatimizi da etkileyecek şekilde. Ve tabi ben bunu da bile bile evlendim. Anlayis gösterdim yardımcı olmaya çalıştım.sahibe köle...femdom...köle efendi gibi zirvaliklar.. başlarda çok yoğun istekler değildi.ona bu anlamda 1 saat ayirsammesela yetiyordu.artik şimdi hep istiyor.defalarca yasatmama rağmen daha fazlasını istiyor.begenmiyor yaptıklarımı.bunlarla kafayı bozdu.
Daha da kötüsü artik bir es bi koca olduğunu unuttu.aramizdaki cinsellik bitti.beni duygusal anlamda istediğini arzuladığını sanmıyorum.zaten böyle bir yaklaşımı da yok.ben yaklaşırsam ayda yılda bir o şekilde .oda zaten çoğunlukla hüsranla bitiyor benim icin.onu zorlandığım icin kendimi kötü hissediyorum.
Yaşım 33.cinsellik olmadan bu şekilde ne kadar sürdürebilirim bilmiyorum.
Ikiz kızlarımız var 20 aylıklar.onlarin hatrına surdurmak istiyorum bu evliliği ama çok mutsuzum.cinsellik olmasın bosver diyorum.gunluk hayatta da geçimsiz gıcık bir insan.en basitinden kizlari yanlız çıkaramadığım icin dışarı birlikte cikartalim diyorum.hayir diyor.ben ona fantazilerini yasatmadigim icin çıkmıyor mesela.bunun gibi bir sürü şeye yasatirsan yaparim gibi.şart koşuyor.yardimci olmuyor.cocuklarla ilgilenmiyor vs.
Bana gelince bir kamu kurumunda çalışıyorum.ekonomik kaygım pek yok ama boşanmaktan çok korkuyorum.yanliz yabancı bir şehirde iki çocukla cesaret edemiyorum.kendim yapı olarak sessiz sakin bir insanım.çekingen bir yapım var.tek basima.iki çocukla nasıl ayakta kalırım bilmiyorum.bosanmam gerektiğini biliyorum ama cesaretim yok.ayrica toplum baskısından da çok cekiniyorum.bosanma surecinden de korkuyorum.napicam biliyorum.
cocuklar doğduğundan beri huzursusuz.defalarca denedim.onada yardımcı olmaya çalıştım ama olmuyor.
lütfen dertlesmeye çok ihtiyacım var beni anlamaya çalışırsanız sevinirim.
Benim icin direkt bosanma sebebi ama siz en bastan beri herseyi bilerek evlenmissiniz. Nasil gozunuz karariyor bu kadar bilmiyorum. İyilestirilecek biyani da yok ki boyle şeylerin.
İçinde bulunduğunuz durumdan daha mı rezil olacaksınız? Biri rezil olacaksa sapkınlık boyutundaki işkence fantazileriyle o rezil olsun. Eşinizle boşanmayı konuşun. İkiniz de gerekirse farklı bir gerekçe sunun ailelerinize ve boşanın.
