- 22 Temmuz 2020
- 161
- 497
- 18
- 33
- Konu Sahibi gizemliask
- #61
3 buçuk sene önce kızım daha çok küçüktü. İlaç almak için eczaneye gittim. Dedemin evi de eczanenin hemen yanında. O dönem alzheimer hastalığı da iyice ilerlemisti. Balkondan beni gördü. Seslendi. Balkonun altına kadar gittim. Yukarı gel de çay iç dedi. Yok dede çocuklar evde acelem var dedim. Çocukları çok göresim geldi onları da al gel dedi. Üşendim, tamam dedim eve geçince ne bileyim gözümde büyüdü 7 - 8 dakikalık yol. Meğer o son görüşümmüş. Bir hafta içinde aniden bi gece rahatsızlandı. 3 gün sonra da yoğun bakımda vefat etti. 3 buçuk yıldır vicdan azabı çekiyorum. O günü düşündükçe kahroluyorum. Acaba çok bekledi mi beni o gün? Çocukları son kez görecekti belki de özlemişti merak etti mi gitmeyince? 5 oğlu vardı kızı olmamış hiç. Kız çocuklarına çok düşkündü o yüzden. Kızımı koklaya koklaya öperdi. Belki doyamayacakti ama son kez koklayacaktı. Hastaneye kızımın kıyafetlerini götürdüm. Yalvardım doktora ayrı hemşireye ayrı giremedim yanına. Şu an ağlaya ağlaya yazıyorum. Uzun oldu belki kusura bakmayın. Ama giden zaman geri gelmiyor. Vicdanımı susturup sesini kesemiyorum. Bazen yemek yaparken bazen iş yaparken aklıma geliyo "göresim geldi" deyişi. Özledim demeyi bilmezdi. "ahhh" diyorum. İlk bayramımızı hatırlıyorum onsuz. Koltuğu boş. İnanın hala gidip o koltuğa oturamam. Sanki kapıdan giriverecek gibi hala. Selası okunurken içim nasıl yandı. O ana kadar kabullenemistim. Daha çocukları getirecektim ben dedim.
Sizin ayağınız eskimez gidip geçmiş olsun demekle. Benim de eskimezdi o yolu yürürken. Keşke keşke keşke o gün geri gelse de fizana kadar yürüsem de görsem.
Sizin ayağınız eskimez gidip geçmiş olsun demekle. Benim de eskimezdi o yolu yürürken. Keşke keşke keşke o gün geri gelse de fizana kadar yürüsem de görsem.