3.5 aylık bebeğim var tamda koronavirusun pik yaptığı dönemde dünyaya geldi ve bende bazı korkular kaldı.bebegimi hiç hava alsın diye bile dışarı çıkarmıyorum.esim alisveris yapiyor.ne özel aracimiz var kafa dinleyelim ıssız yere gidelim diye nede bebek arabası alabildik arabaya atıyım gezdireyim oda yok.aslinda herşeye rağmen evimde bebeğimle mutluyum bazen balkona guneslendirmek için çıkarıyorum.fakat komşularım çok laf ediyorlarmış arkamdan,cok yakın bulduğum bir komşum söyledi.aslinda hiç umursamadım.fakat dün ilk defa bahçeye çıktığımda bana bebeğini heralde 2 yasinda göreceğiz diye nisbet yaptilar,bitaneside bebeğinin bingildagi kapanmaz yazık falan dedi.bu arada sosyal mesafeye hiç dikkat etmiyorlar sürekli sigara iciyorlar.bide ilk hastaneden geldiğimde bebeği gormek istediler ben koronadan dolayı uyuyor diye uzak tuttum eve geçtim.sanirim bu duruma da bozuldular.eve geldim kendimi kötü hidsettim.sanki yanlarına arada inmek zorunda gibi değişik bir duygu.bu arada gecelere kadar sokakta çay yapıp oturuyorlar.dedikodu yapıyorlar.bende yeni doğum yaptığım için sakinlik istiyorum.cok açık sözlüler,müdahil insanlar onlarin ortamlarında mutlu değilim.yinede biraz indirsemmi diye kafam karıştı paylaşmak istedim
