İlk 3 ay çok zorlu geçiyor anliyorum sizi. Alerjik benim bebeğim, tüm koşullar mükemmel de olsa hangisi olduğunu bilemediğimiz bir gıda uyutmuyor her nasılsa. İnsaniz, tahammül sınırı olmaz olur mu, bugün yarın düzelecek umuduyla 13 uykusuz ay geciren bir anne de tahammül edebildiginden gecirmiyor ki o ayları. Geciyor iste duse kalka, aglaya gule. Bilmeyenin abarti sanacagi bir psikolojik savas bu. Biraz rahatlamak icin cayin yaninda yiyecegin bir parça tatlınin acısı o gece sabaha kadar besik sallarken cikar. Cocuk uyudu diye sevinmeye zaman yok, sen de uyudun uyudun, onun stresiyle uyku da tutmaz ya insani. Hasbelkader uyudun, tam daldım dediğin an bebek yine ağlar, beşik salla, kucakta gezdir, emzir, yine salla, sallama ritmini bozduğun anda uyanacak dikkat et ona göre salla. 3 ayi bitsin duzelir, 6 ayi bitsin duzelir, 9 ayi bitsin duzelir, yasina girsin düzelir, yurusun duzelir umutlari birbir elinde kalir. Aylar once artik dayanamiyorum diye bagir cagir aglatan, bittigini sandigin tahammulunun daha nelerle kac ay sinanacagini artik hesap etmeden cinnetin sinirlanirinda yasamayi da kabullenerek normallestiriyormus insan onu gordum.
Velhasil sizinki gibi hikayeleri ağzımın suyu akarak okuyorum, size çok zor biliyorum ama sabredin düzelir zamanla, bizim gibiler de olduğuna gore dayaniliyor bir sekilde. Ve gerçekten daha kötüyü görmek insanin motivasyonunu artıyor diye yazdım size. İnsanlar çocuğum olsun diye yirtiniyor senin dert ettiğin şeye bak diye anneleri darlayanlarin serrinden Allah'a siginirim :)