Bebeğim var kendi bebekliğimi düşünüyorum

Z

Zahmet olmazsa

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
12 Temmuz 2020
269
570
33
Bebeğimi çok seviyorum. Ancak şöyle bir sorunum var. Bebeğim çok ağladığı zaman ya da bir sorunu olduğunda ya da sorunu olmasın bana sarılmak istediğinde hep kendi bebekliğim nasıl geçti acaba, bana nasıl davrandılar, sevdiler mi yoksa hiç mi sevgi görmedim ben diye düşünüyorum. Çünkü sevgi iz bırakır. Bende hiç sevilmişliğe dair belirti yok. Küçüklük bebeklik fotoğrafım hiç yok. Bir tane vesikalık var 5 yaşlarında. Bir şeye lazım olmuş da çektirmişler. O fotoğraftaki çocuğun gözlerine bakıyorum. Çok mutsuz. Ailemi de anlatayım neden böyle düşündüğümü anlamanız açısından. Babam kız doğduğumu görünce doğura doğura bunu mu doğurdun demiş. Annem de çok sabırsız ve çok uykuya düşkün. Benim bebekken sürekli ağladığımı söyler. Ne derdim vardı acaba? Daha bebekken bir gün açlıktan çok ağladığımı anlatır. Şekerli su vermiş. Halam da kızmış evdeki şekeri bitiriyorsun diye. Ne yedim, ne giydim, çok mu üşüdüm bunları düşünüp üzülüyorum bebeğime baktıkça. Kendi bebekliğimi alıp bakmak büyütmek istiyorum.
 
Kırılmışlığınızı anlıyorum ama geçmişte artık hiçbir şeyi düzeltmeyiz sürekli bunları düşünmeniz sizi sadece yaralar ve modunuzu düşürür . Onun yerine bebeğiniz sağ ve sağlıklı olduğu için mutlu olsanız ona sevgi veren bir annesi için mutlu olsanız. Çünkü mutsuzluk bulmak çok kolay ve mutsuzluklar kolay çoğalır .
 
Mesela ben de kendi ailem bakimindan kendimi şanslı hissedenlerdenim.
Bende bunu düşündükçe kendi yaşadığım mutlu çocukluğu çocuğuma ya veremezsem diye takabilirim.
Benim annem ev hanimiydi 7 24 bizleydi her anınızda destekti.
Annem benim her duyguma sahitti ama ben çalışan kadinim annem kadar ozverili olamayabilirim onun kadar çocuğumun yanında fiziksel olarak bulunamiyorum gibi gibi.
Yani 4 4 Luk birşey yok aslinda ve ya tek doğru da yok.
 
Anne karnında bebekler hisseder değerisizlik duygusu da zaten oradan yapışır gelir. Artık bir birey ve annesiniz geçmişi kenara bırakın. Değersiz hissettiyseniz de bebeğinize verin o size gösterilmeyen sevgiyi en iyi şekilde.
 
Zahmet olmazsa .!.:
Bebeğimi çok seviyorum. Ancak şöyle bir sorunum var. Bebeğim çok ağladığı zaman ya da bir sorunu olduğunda ya da sorunu olmasın bana sarılmak istediğinde hep kendi bebekliğim nasıl geçti acaba, bana nasıl davrandılar, sevdiler mi yoksa hiç mi sevgi görmedim ben diye düşünüyorum. Çünkü sevgi iz bırakır. Bende hiç sevilmişliğe dair belirti yok. Küçüklük bebeklik fotoğrafım hiç yok. Bir tane vesikalık var 5 yaşlarında. Bir şeye lazım olmuş da çektirmişler. O fotoğraftaki çocuğun gözlerine bakıyorum. Çok mutsuz. Ailemi de anlatayım neden böyle düşündüğümü anlamanız açısından. Babam kız doğduğumu görünce doğura doğura bunu mu doğurdun demiş. Annem de çok sabırsız ve çok uykuya düşkün. Benim bebekken sürekli ağladığımı söyler. Ne derdim vardı acaba? Daha bebekken bir gün açlıktan çok ağladığımı anlatır. Şekerli su vermiş. Halam da kızmış evdeki şekeri bitiriyorsun diye. Ne yedim, ne giydim, çok mu üşüdüm bunları düşünüp üzülüyorum bebeğime baktıkça. Kendi bebekliğimi alıp bakmak büyütmek istiyorum.
Genişletmek için tıkla...
İçinde olduğunuz psikolojiyi az çok anlayabiliyorum ama maalesef geçmişi geri getirebilme imkanı yok, eğer böyle olsaydı çocukluğuna gidecek ilk insanlardan birisi de ben olurdum sanırım, benim çocukluğuma dair içimde koskocaman bir özlem var sizinkinden farklı olarak ancak dediğim gibi geri gelmesine imkan yok o yüzden bebişinizle kaliteli vakit geçirin, ona çok iyi bakın, size eksik verildiğini düşündüğünüz gerekli ilgiyi bebeğinize gösterin. Dikkatinizi bu düşünceye yoğunlaştırmayın, size bebeğinizle sağlıklı ve mutlu bir hayat diliyorum.🌸
 
Zahmet olmazsa .!.:
Bebeğimi çok seviyorum. Ancak şöyle bir sorunum var. Bebeğim çok ağladığı zaman ya da bir sorunu olduğunda ya da sorunu olmasın bana sarılmak istediğinde hep kendi bebekliğim nasıl geçti acaba, bana nasıl davrandılar, sevdiler mi yoksa hiç mi sevgi görmedim ben diye düşünüyorum. Çünkü sevgi iz bırakır. Bende hiç sevilmişliğe dair belirti yok. Küçüklük bebeklik fotoğrafım hiç yok. Bir tane vesikalık var 5 yaşlarında. Bir şeye lazım olmuş da çektirmişler. O fotoğraftaki çocuğun gözlerine bakıyorum. Çok mutsuz. Ailemi de anlatayım neden böyle düşündüğümü anlamanız açısından. Babam kız doğduğumu görünce doğura doğura bunu mu doğurdun demiş. Annem de çok sabırsız ve çok uykuya düşkün. Benim bebekken sürekli ağladığımı söyler. Ne derdim vardı acaba? Daha bebekken bir gün açlıktan çok ağladığımı anlatır. Şekerli su vermiş. Halam da kızmış evdeki şekeri bitiriyorsun diye. Ne yedim, ne giydim, çok mu üşüdüm bunları düşünüp üzülüyorum bebeğime baktıkça. Kendi bebekliğimi alıp bakmak büyütmek istiyorum.
Genişletmek için tıkla...
Geçmişi getiremeyiz bunları geçmişte bırakın ruh halinizi düzeltin bebeğiniz sevgi görsün
 
Hepimizin kendine göre yaraları var. Sizin böyle benim de önüme koyulan bir ablam vardı onunla değersizleştirilen. Annem kızımı sevdikçe, öptükçe annem beni sevmemiştir böyle diyorum. Düşünün. O yaralar hormonlar, yaşadıklarımızı düşünmemiz neticesinde hep açıldı. İyileştirmek bizim elimizde.
Çocuklarımızın sevgisi geçmiş yaralarımıza iyi gelecek. Onları sevgiyle, kıymetler büyüttükçe...
 
Iyi tarafından bakalım.
Bunları düşünüp üzülüyorsaniz şimdiki zamanda caninizi sıkacak başka ciddi bir derdiniz yok demektir.
Ne mutlu size..
 
Zahmet olmazsa .!.:
Bebeğimi çok seviyorum. Ancak şöyle bir sorunum var. Bebeğim çok ağladığı zaman ya da bir sorunu olduğunda ya da sorunu olmasın bana sarılmak istediğinde hep kendi bebekliğim nasıl geçti acaba, bana nasıl davrandılar, sevdiler mi yoksa hiç mi sevgi görmedim ben diye düşünüyorum. Çünkü sevgi iz bırakır. Bende hiç sevilmişliğe dair belirti yok. Küçüklük bebeklik fotoğrafım hiç yok. Bir tane vesikalık var 5 yaşlarında. Bir şeye lazım olmuş da çektirmişler. O fotoğraftaki çocuğun gözlerine bakıyorum. Çok mutsuz. Ailemi de anlatayım neden böyle düşündüğümü anlamanız açısından. Babam kız doğduğumu görünce doğura doğura bunu mu doğurdun demiş. Annem de çok sabırsız ve çok uykuya düşkün. Benim bebekken sürekli ağladığımı söyler. Ne derdim vardı acaba? Daha bebekken bir gün açlıktan çok ağladığımı anlatır. Şekerli su vermiş. Halam da kızmış evdeki şekeri bitiriyorsun diye. Ne yedim, ne giydim, çok mu üşüdüm bunları düşünüp üzülüyorum bebeğime baktıkça. Kendi bebekliğimi alıp bakmak büyütmek istiyorum.
Genişletmek için tıkla...
Ne kadar güzel anlatmissiniz kendinizi,kalbime dokundu❤️❤️❤️
 
41 yaşındayım
Sizin yaşınızı bilemiyorum ama bizim jenerasyonun çoğu eminim şu anlattıklarınızdan bir veya bir kaçına maruz kalmıştır. Şimdi ki bilinçli ebevyler neredee bizim zamanımızdaki ebeveynler nerede
Bu genel bir şeydi bence. En basiti o dönemlerde çekilen filmlere vb. Bir göz attığımız da bile insan yavrusunun değersizliğini görebiliyoruz.
Yani bu tip şeyler o dönemde olağan durumlardı. Günümüzde ebeveynler çook daha bilinçli.
 
Bi arkadaşım vardı adı “pamuk melek”ti.ne çok sevmiş de böyle bir isim koymuş ailesi diye düşünürdüm.Benim de ilk fotoğrafım 3 yaşımdayken.Okulun en başarılarındandım.Yarışmalara katılırdım ama ailemden hiç övgü duymadım.Güzel bir kadın olduğumu söylerler,mankenlik ajansından teklif almıştım.Ama annem bana hiç “ güzel kızım” demedi.Hayatıma giren erkekleri görseniz,Allah affetsin hepsi birbirinden çirkindi.Çünkü ben kendim güzel olduğumu düşünmüyordum ki kendimi yakışıklı olanlara layık göreyim.Bu bir yara hanımlar.Çocuklarınızı sevgiye,övgüye evde doyurun.( tabi şımarıklığa sebep olmamaya çalışarak)
Konu sahibini o yüzden çok iyi anlıyorum.Bebeğinizi kendi bebekliğinizi büyütür gibi büyütün.Çok sevin,sevginizi çok gösterin.Onu öperken kendi yaralarınızdan da öpmüş olursunuz böylece.
 
Yani bu mesajı görünce ben açmışım gibi geldi.Çok karmaşık bi çocukluk geçirdim.Hem maddi yetersizlikle hemde pek değer verilmeyen bi çocukluğum geçti.Sonralarında annemle babamın boşanmasıyla sonuçlanıp herşeyin daha da zor olduğu bir çocukluk.
İki evladım var çocukken yaşadığım herşeye inat daha da sıkı sarmalıyorum onlaru ve kendi çocukluğumu.Elbette hatalar yapıyorum ama kısa sürede toparlıyorum kendimi.
 
Bence bu kadar sevilip sarmalanacak bisey degil insan yavrusu. Dünyadaki tüm kötülüklerin yegane sebebi bu insan hayvanı. Hak edio muyuz ki cok mutlu olmayı acaba. Sana özel bi durum da degil yani bu dedigin yarım yamalak büyütülduk hepimiz ve yarım yamalak büyütülecegiz. Çünkü en başta çok sacma bizden baska herhangi bir hayvanin yavrusunun bu kadar bakıma muhtaç olmaması. Ne yaparsan yap mukemmel yetistirmenin yolu yok lanetli gibi biseyiz. Ve aaah bi gecmisimdeki dertlerimi tam anlayaydim o zaman mutlu olurdum kafasi hicbi zaman sonuc vermez. Çünkü geçmişte neyin sende hangi yıkımı yarattığını düşündükçe derine inip daha beterini görmek istersin ve bunun sonu yok. Kendine acımayı abartma, cocuguna odaklan bosver. Ölücez gidicez neticede :) sen bu başı kıçı belli olmayan sonsuz döngünün küçücük kum tanesi kadar bi parçasısın ve yalnızsın dünyada tek başınasın ne geçmişin var ne geleceğin aslında çünkü hicbirinin anlamı yok. Tamamen bi boşluktasin. Çık çık yukarılara kendine cok uzaktan bak. Çık uzaya asagiya bak gorunmedigini düşün. Ya da hic var olmadığını.
 
Zahmet olmazsa .!.:
Bebeğimi çok seviyorum. Ancak şöyle bir sorunum var. Bebeğim çok ağladığı zaman ya da bir sorunu olduğunda ya da sorunu olmasın bana sarılmak istediğinde hep kendi bebekliğim nasıl geçti acaba, bana nasıl davrandılar, sevdiler mi yoksa hiç mi sevgi görmedim ben diye düşünüyorum. Çünkü sevgi iz bırakır. Bende hiç sevilmişliğe dair belirti yok. Küçüklük bebeklik fotoğrafım hiç yok. Bir tane vesikalık var 5 yaşlarında. Bir şeye lazım olmuş da çektirmişler. O fotoğraftaki çocuğun gözlerine bakıyorum. Çok mutsuz. Ailemi de anlatayım neden böyle düşündüğümü anlamanız açısından. Babam kız doğduğumu görünce doğura doğura bunu mu doğurdun demiş. Annem de çok sabırsız ve çok uykuya düşkün. Benim bebekken sürekli ağladığımı söyler. Ne derdim vardı acaba? Daha bebekken bir gün açlıktan çok ağladığımı anlatır. Şekerli su vermiş. Halam da kızmış evdeki şekeri bitiriyorsun diye. Ne yedim, ne giydim, çok mu üşüdüm bunları düşünüp üzülüyorum bebeğime baktıkça. Kendi bebekliğimi alıp bakmak büyütmek istiyorum.
Genişletmek için tıkla...
Bunları aşmanız gerekıyor .Emin ol prenses deılız .
 
Zahmet olmazsa .!.:
Bebeğimi çok seviyorum. Ancak şöyle bir sorunum var. Bebeğim çok ağladığı zaman ya da bir sorunu olduğunda ya da sorunu olmasın bana sarılmak istediğinde hep kendi bebekliğim nasıl geçti acaba, bana nasıl davrandılar, sevdiler mi yoksa hiç mi sevgi görmedim ben diye düşünüyorum. Çünkü sevgi iz bırakır. Bende hiç sevilmişliğe dair belirti yok. Küçüklük bebeklik fotoğrafım hiç yok. Bir tane vesikalık var 5 yaşlarında. Bir şeye lazım olmuş da çektirmişler. O fotoğraftaki çocuğun gözlerine bakıyorum. Çok mutsuz. Ailemi de anlatayım neden böyle düşündüğümü anlamanız açısından. Babam kız doğduğumu görünce doğura doğura bunu mu doğurdun demiş. Annem de çok sabırsız ve çok uykuya düşkün. Benim bebekken sürekli ağladığımı söyler. Ne derdim vardı acaba? Daha bebekken bir gün açlıktan çok ağladığımı anlatır. Şekerli su vermiş. Halam da kızmış evdeki şekeri bitiriyorsun diye. Ne yedim, ne giydim, çok mu üşüdüm bunları düşünüp üzülüyorum bebeğime baktıkça. Kendi bebekliğimi alıp bakmak büyütmek istiyorum.
Genişletmek için tıkla...
Ah kıyamam sımsıkı sarılıyorum sana. Sende çocukluğuna sarıl ve onu iyileştir
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

C
Bir derdim var
Yorumlar
13
Görüntüleme
1K
kedimiyav
K
akrephanim
Antalya’da tüp bebek sürecim Leep, Salpenjektomi
2 3
Yorumlar
54
Görüntüleme
7K
akrephanim
akrephanim
D
Annem koşullu seven manipülatif biri ,kaldıramıyorum?
5 6 7
Yorumlar
124
Görüntüleme
8K
pisekar
P
D
Kayınpederiyle benim gibi olan var mı?
2
Yorumlar
24
Görüntüleme
2K
Artemissisipi
Artemissisipi
S
Bebek Kıyafetleri, Bebek Eşyaları Bebek için neleri iyi ki almışım dedim?
4 5 6
Yorumlar
111
Görüntüleme
60K
ggitp
G
Back
X