bebeğim 5.5 aylık oldu. 2.5-3 ay annem yardımcı oldu bana. ben benzer sorunları kendi annemle yaşıyorum. ilk zamanlar bebeğim ağlarken çocuğun derdinin ne olduğunu anlamama bile fırsat vermeden kucağımdan çekip alırdı. herşeyi ile kendi ilgilenmek istiyordu; alt değiştirme, eğlendirme, gezdirme, neredeyse karnını doyurma ile.. sadece emzirmeye veriyor kucağıma, zaten çocuk yorulmuş oluyor ve mızmızlanıp ağlıyor ve uyuyor. uyanınca yine aynı maraton. yüzüm hep asılıyor. çünkü çocuğumla vakit geçiremiyordum. ikimizin birbirimizi tanıyıp alışmamıza fırsat olmuyordu hiç. ama anneme sorarsanız o bana yardımcı oluyor. allah razı olsun, niyetinin bu olduğunu da biliyorum ama ben çocuğumu istiyorum. onun annesi benim, onu eğlendirmek de doyurmak temizlemek de benim işim! ihtiyacım olduğunda ben yardım isteyim. çocuğumla 2-2,5 ay yalnız başıma ilgilendim. anne olduğumu yeni farketmeye ve tadına varmaya başladım. birbirimizi tanıyıp anlama, birlikte sorun çözme, oyun üretme vs fırsatımız oldu. belki yoruldum, işlerim eksik kaldı ama umurumda olmadı. mutluydum. bayram tatilinde 1 hafta benim ailemle beraberdik. çocuğun uyku ve beslenme düzenini sabit tutabilmek için çok çaba sarfettim ve bunun için daha çok yoruldum. oğlumu sevmeleri elbette mutluluk verici. ama sadece anne sütü ile beslerken ben arkamı döndüğüm anda onun ağzına çorba, domates suyu vs. yiyecekler tıkmaya çalışmaları beni çileden çıkardı. ben onu annesiyim, kendisi tercihlerini belirtebilir duruma gelene kadar ne yiyeceği ne giyeceği, nereye gideceği hakkında 1. derecede söz sahibi olan benim!! bana sorup öyle verilsin, giydirilsin ya da gezdirilsin! sonuçta onun doktoru ile muhattap olan, ihtiyaçlarını en iyi bilen benim! ama ben yokmuşum gibi, ya da annesi değilde ablasıymışım gibi muamele görmek beni çok yıpratıyor. tatil bitipte evimizde başbaşa kalınca farkettim ki oğlumu özlemişim. birlikteydik ama uzak kalmışız hep. o an farkettim. yılın son haftası işime geri dönüyorum. bakıcı tutma durumumuz olmadığından kayınvalidem idare edecek bi süre. eğer benimle iletişim halinde olursa bi sorun yaşamayacağımızı düşünüyor ve umuyorum. ben de annem çalıştığından anneannemle büyüdüm. onlarla çok mutluydum, el bebek gül bebektim ama o dönemde anne sevgisini eksik yaşadım. aramızdaki bazı kopuklukların nedenini buna bağlıyorum. şimdi çalışmak zorundayım ve aynı sorunu kendi çocuğumla yaşamaktan çok korkuyorum. bu sebeple çocuğumla vakit geçirmek istememin, onunla paylaşımda bulunmak istememin asıl nedeni kıskançlık değil. büyüklerin sevgi ve sahiplenmelerine saygı ve minnet duyuyorum ancak onlarında bize yardımcı olmaya çalışırken bazı duyguları yaşamamıza izin vermelerini, kendi çocuklarında-bizlerde yapamadıklarını torunlarında telafi etme çabasına girmemelerini rica ediyorum. tecrubesizlik olabilir ama cahil değiliz. bizim zamanımızdan bu yana çok şey değişti. bizde bunları kitaplardan, yayınlardan takip ediyoruz, ilgili-bilgili kişilere danışıp öğreniyoruz. "böyle yapayım mı, şunu vereyim mi!" vs. demek o kadar da zor olmasa gerek!
"kıskanıyor" diye karar kılmadan ve yargılamadan önce bunları da hesaba katmanızı dilerim.. ağlıyor diye bebeği kucağından izinsizce çekip almanın, yardımdan ziyade, anne ve bebek arasında kurulacak olan iletişimin ve bağın baltalanması olduğunu düşünüyorum. basit gibi görünse de ilerde yaşanacak iletişim bozukluklarına zemin hazırlayabileceği kanaatindeyim.
uzattığım için kusura bakmayın. sevgiler