Sizinle ayni duygulari paylasiyorum sanirim .. Ben 27 yasindayim 1.5 yillik evliyim esimi cok seviyorum cok guveniyorum bebekde cok istiyorduk hatta benden cok esim istiyordu her gun bebegimiz oluncaki gunlerimizi hayal ettik ama ben hep cok korkuyordum esimin ailesiyle gorusmuyoruz maddi olarak ikimiz yalniziz biraz bu korkularim vardi hep ertelemek istedim bebegi ona istedigim herseyi alabilecegim zaman dogsun istedim . Ama biraz supriz oldu hamile oldugumu ogrendigimden beri panikteyim esim cok mutlu ona belli etmiyordum ama gecenlerde bi patlama yasadim .bana sen neden karnini hic sevmiyorsun gibi bisey soyledi ben birden hungur hungur aglayarak nasil bakicaz ozgurlugumuz bitti ya onu sevemezsek ya bende dogurup bakmayan kinadigim annelerden olursam diye . Esimi cok etkiledim oda cok uzuldu tum korkularimi ona asiladim yani

sonra cevremizde cocuk sahibi olanlara sorduk herkes cok muhtesem oldugunu hayatimizin degiscegini falan soyledide biraz sakinlestik .. Simdi hersey yolunda olmasina ragmen hem cok istiyorum onu hem korkuyorum insallah onu gorur gormez yada karnimda hareketlerini hissedince anne oldugumu hissedecegim anlari bekliyorum.bu arada bende 6. Haftadan beri bulanti yasiyorum