- 8 Mart 2015
- 25.155
- En iyi cevaplar
- 1
- 81.414
- 798
- Konu Sahibi powerpuff_girl
- #101
Ah neler yazılır bu konuya, nasıl güzel dertleşilir ama insanı pişman ederler.
İşte üzerimizde daima hissettiğimiz toplum baskısının, ölesiye yargılamanın küçücük örneği burası.
Herkes mükemmel anne, dinine küfredin ama anneliğine asla!
Doğurunca bedenimiz kutsallaşıyor ya!
Herkes doğurduğu an muhteşem, aynı deterjan reklamlarındaki gibi ‘kirlenmek güzeldir’ diyen, sonsuz empatiye sahip ve daima mutlu kadınlar zorunda.
Yoksa taşlanırsınız işte böyle.
Arkadaşınızı her zerresine kadar iyi anlıyorum.
Size küçücük bir cümle kurmuş, onun hissettiği diğer binlerce cümleden de haberdarım.
Çünkü ilk bebeğime ne hamileliğimde ne doğurunca alışamadım!
O mükemmel annelerden değilim yani.
Ben çalışmayan ama bir o kadar karakter olarak rahat yaşayan biriydim.
Gamsız derler ya, ha işte o benim.
Ölümden öte yol yok dedim, mutluluktur benim günüm dedim ve öyle yaşadım hamile kalana kadar.
Ki arkadaşınız bu evrede boşanmış, ah ne zorlu bir şeyi yaşamış.
Biraz özgür ve bireysel yaşamı ilke edinmişseniz, çocuksuz hale hep bir özlem var.
Gece uyanmak, avaz avaz ağlaması, hayatının 4 te 3 nün değişmesi, en sevdiğin şeyleri bile yapamamak ve daha sayamayacağım milyonlarca madde insanı kapana kısılmış hissettiriyor.
Arkadaşınız bebek bakımı dahil, yanında hiçbir manevi destek göremediği için git gide içine kapanıyordur muhtemelen.
Ben geceleri balkona çıkıp geçen arabaları izler, ağlardım.
Çocuğum olmasa arabaya binme özgürlüğüm olurdu, bak herkes gidiyor hayat akıyor sen kaldın bu duvarlar arasında diye düşünürdüm.
Ana geçiyor.
En azından bebek geçiriyor onu.
Yürüyünce, size kucak açıp koşunca, gelip sımsıkı sarılınca geçiyor.
Arada yoklamıyor değil, her dışarı çıkacağımız zaman daha kapının önünde offlamaya başlarım ben, işkence yani bana her şey ama dediğim gibi bebeğin anneye olan sevgisi her şeyi aşıyor.
Ona bol bol destek olun, dışarı çıkın, bebeği bırakabilme imkanı varsa nefes aldırın.
Hayat karşısına ne çıkarır bilinmez ama şuan çocuklu kadınlarla evlenmek revaçta.
Hazır bir bebek var, ölene kadar masraf babadan.
Sorumluluk yok vs.
Erkekler artık böyle düşünüyor, bunu anlatın.
Yani hayatı bitti değil, daha yeni başlıyor ama 2 sene biraz zorlu, bunu kabullenmesi lazım.
Ve beraberken bebeğiyle bolca ilgilenin ki destek gördüğünü bilsin.
İşte üzerimizde daima hissettiğimiz toplum baskısının, ölesiye yargılamanın küçücük örneği burası.
Herkes mükemmel anne, dinine küfredin ama anneliğine asla!
Doğurunca bedenimiz kutsallaşıyor ya!
Herkes doğurduğu an muhteşem, aynı deterjan reklamlarındaki gibi ‘kirlenmek güzeldir’ diyen, sonsuz empatiye sahip ve daima mutlu kadınlar zorunda.
Yoksa taşlanırsınız işte böyle.
Arkadaşınızı her zerresine kadar iyi anlıyorum.
Size küçücük bir cümle kurmuş, onun hissettiği diğer binlerce cümleden de haberdarım.
Çünkü ilk bebeğime ne hamileliğimde ne doğurunca alışamadım!
O mükemmel annelerden değilim yani.
Ben çalışmayan ama bir o kadar karakter olarak rahat yaşayan biriydim.
Gamsız derler ya, ha işte o benim.
Ölümden öte yol yok dedim, mutluluktur benim günüm dedim ve öyle yaşadım hamile kalana kadar.
Ki arkadaşınız bu evrede boşanmış, ah ne zorlu bir şeyi yaşamış.
Biraz özgür ve bireysel yaşamı ilke edinmişseniz, çocuksuz hale hep bir özlem var.
Gece uyanmak, avaz avaz ağlaması, hayatının 4 te 3 nün değişmesi, en sevdiğin şeyleri bile yapamamak ve daha sayamayacağım milyonlarca madde insanı kapana kısılmış hissettiriyor.
Arkadaşınız bebek bakımı dahil, yanında hiçbir manevi destek göremediği için git gide içine kapanıyordur muhtemelen.
Ben geceleri balkona çıkıp geçen arabaları izler, ağlardım.
Çocuğum olmasa arabaya binme özgürlüğüm olurdu, bak herkes gidiyor hayat akıyor sen kaldın bu duvarlar arasında diye düşünürdüm.
Ana geçiyor.
En azından bebek geçiriyor onu.
Yürüyünce, size kucak açıp koşunca, gelip sımsıkı sarılınca geçiyor.
Arada yoklamıyor değil, her dışarı çıkacağımız zaman daha kapının önünde offlamaya başlarım ben, işkence yani bana her şey ama dediğim gibi bebeğin anneye olan sevgisi her şeyi aşıyor.
Ona bol bol destek olun, dışarı çıkın, bebeği bırakabilme imkanı varsa nefes aldırın.
Hayat karşısına ne çıkarır bilinmez ama şuan çocuklu kadınlarla evlenmek revaçta.
Hazır bir bebek var, ölene kadar masraf babadan.
Sorumluluk yok vs.
Erkekler artık böyle düşünüyor, bunu anlatın.
Yani hayatı bitti değil, daha yeni başlıyor ama 2 sene biraz zorlu, bunu kabullenmesi lazım.
Ve beraberken bebeğiyle bolca ilgilenin ki destek gördüğünü bilsin.
Şu bir gerçek ki evladı olmadan boşanmak daha kolay . Ama şimdi... Tek başına küçücük yavruyu da her daim düşünecek. Kolay değil ki...
çünkü annelik en kutsal görev 
