Bebeğini kaybedenlerin psikolojik iyileşme süreci

Merhaba sevgili anneler… İlk bebeğimi 5 gün önce rahim ağzı yetmezliğinden dolayı çok hızlı bir şekilde kaybettim. Sezaryan ile aldılar yavrumu benden. O kadar hızlı gelişti ki… Her gece Allah’ım nolur rüya olsun sabah uyanayım diyorum. İçim daralıyor. Sezaryan ağrılarım bile umrumda değil içimde yanan bu yangında.

Daha önce bebeğini kaybeden anneler, tekrar bebek düşünen anneler var mı? Nasıl alıştınız bu sürece? Yeni bebek için nasıl hazırlandınız? Bebişimi asla unutmayacağımı biliyorum ama bu süreçte nasıl ayakta duracağız. Birbirimize destek olabilir miyiz? Acılarımız ortak…

Çok geçmiş olsun öncelikle.Şöyle düşünün acı asla ilk günkü gibi kalmıyor,üzerinden zaman geçiyor ve bir zamanlar acıyla geçtiğiniz yolları,artık normal herkes gibi hatta keyifle geçiyorsunuz.Yani bunlar hayatın gerçekleri..Ben de bebeğimi erken doğumla kaybettim,yüreğim daralıyordu,içmem gereken ilacımı yutamiyordum çok iyi hatırlıyorum.Disari bakıyorum hava güneşli insanlar sıradan bir kosturma içinde,bana o kadar uzak geliyordu ki hayatım hiç düzelmeyecek gibi ve yapayalnız hissediyordum.Başımı sürekli yaslamak,sürekli uzanmak istiyordum.Ama bir kaç aya daha iyi hissetmeye ve tekrar bebek planları yapmaya başladım.Çok şükür şimdi çocuklarım var,arada kaybettigim bebeğimi düşünüp üzüldüğüm oluyor ama anlık gelip geçiyor.. Allah'ın takdiriydi sonuçta..O günler geride kaldı ve şimdi çocuklarım için koşturma icersindeyim.Bazen sabır taşırdıkları da oluyor..:) Şimdi o sıkıntıyla gectigim yollardan her türlü ruh haliyle geçiyorum.Bazen gergin,bazen mutlu,bazen koşturarak..İnsanız sonuçta her an duruma göre ruh halimiz değişebiliyor ama o günlerdeki o yoğun sıkıntım yok çok şükür..
Yani diyeceğim geçecek bu günler ve Allah'ın izniyle tekrar hamile kalıp bebeğinizi sağ salim kucağınıza alacaksınız inşallah..Sadece biraz zaman..Ondan sonra herşey gerçekten güzel olacak inanın..

Huzurkokanmevsimler .!.:

Çok geçmiş olsun öncelikle.Şöyle düşünün acı asla ilk günkü gibi kalmıyor,üzerinden zaman geçiyor ve bir zamanlar acıyla geçtiğiniz yolları,artık normal herkes gibi hatta keyifle geçiyorsunuz.Yani bunlar hayatın gerçekleri..Ben de bebeğimi erken doğumla kaybettim,yüreğim daralıyordu,içmem gereken ilacımı yutamiyordum çok iyi hatırlıyorum.Disari bakıyorum hava güneşli insanlar sıradan bir kosturma içinde,bana o kadar uzak geliyordu ki hayatım hiç düzelmeyecek gibi ve yapayalnız hissediyordum.Başımı sürekli yaslamak,sürekli uzanmak istiyordum.Ama bir kaç aya daha iyi hissetmeye ve tekrar bebek planları yapmaya başladım.Çok şükür şimdi çocuklarım var,arada kaybettigim bebeğimi düşünüp üzüldüğüm oluyor ama anlık gelip geçiyor.. Allah'ın takdiriydi sonuçta..O günler geride kaldı ve şimdi çocuklarım için koşturma icersindeyim.Bazen sabır taşırdıkları da oluyor..:) Şimdi o sıkıntıyla gectigim yollardan her türlü ruh haliyle geçiyorum.Bazen gergin,bazen mutlu,bazen koşturarak..İnsanız sonuçta her an duruma göre ruh halimiz değişebiliyor ama o günlerdeki o yoğun sıkıntım yok çok şükür..
Yani diyeceğim geçecek bu günler ve Allah'ın izniyle tekrar hamile kalıp bebeğinizi sağ salim kucağınıza alacaksınız inşallah..Sadece biraz zaman..Ondan sonra herşey gerçekten güzel olacak inanın..

Genişletmek için tıkla...

Cevabınız için çok teşekkür ederim. Nereye baksam gebeliğim süresindeki anılarımız geliyor. Bebeğimsiz eve döndüğümde giydiğim pijamalarım bile karnımda olduğu anları hatırlatıyor. Yemek yerken yavruma şifa olsun dediğim anlar vardı şimdi yemek yerken yutmakta zorlanıyorum. Öyle acı ki. Hiç geçmeyecek gibi geliyor, hafifleyeceğini bilsem de. Sadece insan bu süreçten geçmiş bir kişiden de duymak istiyor sanırım.

Sierra737 .!.:

Merhaba sevgili anneler… İlk bebeğimi 5 gün önce rahim ağzı yetmezliğinden dolayı çok hızlı bir şekilde kaybettim. Sezaryan ile aldılar yavrumu benden. O kadar hızlı gelişti ki… Her gece Allah’ım nolur rüya olsun sabah uyanayım diyorum. İçim daralıyor. Sezaryan ağrılarım bile umrumda değil içimde yanan bu yangında.

Daha önce bebeğini kaybeden anneler, tekrar bebek düşünen anneler var mı? Nasıl alıştınız bu sürece? Yeni bebek için nasıl hazırlandınız? Bebişimi asla unutmayacağımı biliyorum ama bu süreçte nasıl ayakta duracağız. Birbirimize destek olabilir miyiz? Acılarımız ortak…

Genişletmek için tıkla...

Canım zamanla azalıyor sonra geçiyor aklıma bile gelmiyor bende kaybettim o an çok zordu ama Allah sabrınu veriyor

Sierra737 .!.:

Cevabınız için çok teşekkür ederim. Nereye baksam gebeliğim süresindeki anılarımız geliyor. Bebeğimsiz eve döndüğümde giydiğim pijamalarım bile karnımda olduğu anları hatırlatıyor. Yemek yerken yavruma şifa olsun dediğim anlar vardı şimdi yemek yerken yutmakta zorlanıyorum. Öyle acı ki. Hiç geçmeyecek gibi geliyor, hafifleyeceğini bilsem de. Sadece insan bu süreçten geçmiş bir kişiden de duymak istiyor sanırım.

Genişletmek için tıkla...

Ben de o zaman doğum sonrası giymek için pijama takımı almıştım.İlk etapta kararsız kaldım giymek için ama zamanla alıştım.Hatta şimdi yorumunuzu görünce aklıma geldi.Duruyor halâ.Rabbim tez zamanda acınızı dindirsin,sizi feraha çıkarsın inşallah.. Hayırlı sağlıklı evlatlarinizi sağ salim kucaklamaniz dileğiyle canım..Herşey dilediğiniz gibi olsun.Çevremde de benzer durumlari yaşayanlar var,zaman geçiyor canım.Hersey biz insanlar için.Aci ilk günkü gibi taze olsaydı hayatta kimse kalmazdı.Güzelliklere çiksin yolunuz..

Öncelikle başınız sağ olsun , sabırlar diliyorum.
Ben ilk bebeğimi 21 haftada erken doğumla kaybettim, bundan 4 sene önce. Tüp bebek transferi hazırlığı sürecinde ( pcos olduğu için kilo verme , sağlıklı beslenme spor dönemindeydim ) birden sürpriz yapmıştı oğlum bize.
Onu kaybettikten sonra eşimle birbirimize destek olarak iyileşmeye çalıştık. Ben o süreçte Allah tarafından bir sabır ve metanet verildiğini düşünüyorum yoksa kolay aşılacak bir süreç değil. Hiç bir zaman acısı geçmedi , aklımıza gelmediği gün yoktur hala. Zamanla alışıyor insan bu acıya diyebilirim. Bir mezarının olması teselliydi mesela. 4. Senede ancak tekrar tüp bebeğe başlayacak psikolojik gücü buldum kendimde. Beden ve ruh olarak iyi hissettiğimde “Hadi!” Dedik. Şimdi varlığına her gün binlerce şükür ettiğim kızım var 7 aylık. Serklajlı ve sürekli sıkı takipli bir gebelik geçirdim. Bendeki açılmanın sebebi muhtemelen gebelik şekeriydi, bu gebelikte de serklajlı olamama rağmen 28. Haftada incelme başladı ve 33+2 de doğum yaptım.
Uzun uzun anlatma sebebim size de bir umut ışığı olsun istedim.
Sizi çok iyi anlıyorum süreç zor , ağır ve ömür boyu devam edecek hissiyatı. Ama bir gün teselliniz olacak kucağınızda. Sizse cennet kuşunuza her gün dualar göndermeye devam edeceksiniz.
Önerim : Size iyi gelmeyen kimseyi dinlemeyin. Çevrede teselli etme kisvesi altında çok can sıkan oluyor. Net bir şekilde susmalarını isteyin.
Sağlığınıza çok dikkat edin ve tekrar bebek sürecine hazır olduğunuzda riskli gebelik konusunda uzman bir doktorla ilerleyin.
Ağlamak istediğinizde hiç tutmayın kendinizi , ağladıkça rahatlayacaksınız.
Bir de genetik test yaptırıp pıhtılaşma ile ilgili bir problem var mı onu da kontrol ettirin.
Sağlıkla bu günleri atlatmanızı diliyorum.

Size kocaman sarılıyorum ve baş sağlığı diliyorum yalnız değilsiniz demeye geldim. Ben de bir cennet kuşu annesiyim, ölü doğum yaptım 30 temmuzda acil sezaryen ile.Tedaviyle gebe kalmıştım oğluma, ilk gözagrim meleğimyıllarca evlat hasreti çektiğimi sanarken büyük yanılmışım, esas evlat acısıymış zor olan..
Acısı hala hiç geçmedi, geçmeyeceğini de kanıksadığım ve kabule geçtiğim noktada biraz daha toparladım. Artık onu ağlamadan da anabildigim, anısını onurlandirabildigim bir evredeyim. Evladini kucağına almadan öpüp koklamadan mezara koymak çok ağırdı benim için. Mezarina her gittiğimde üstündeki çiçekleri hatta o mezar tasını öpüp seviyorum.
Bu süreçte terapinin çok faydasını gördüm, hala devam ediyorum. Yas süreci çok biricik, kimsenin hiçbir sözüne aldırış etmeden doyasıya bu hüznü ve acıyı yasamanızı öneririm naçizane. Malesef ki bu yaşamayanın anlayabileceği bir şey değil, insanlardan öyle saçma öyle garip şeyler işittim ki teselli adı altında..
Su an lohusasiniz, inanın o lohusalik o hormon değişimi bitince bile biraz olsun gönlünüz ferahlayacak
Sabırlar diliyorum

Ah ah.. Herkesin hikayesi farklı ama acısı aynı… Cevaplar için teşekkür ediyorum. Allah hepimize sabırlar versin.

Lohusalığıda ekleyince karmakarışık bir süreçten geçiyorum. Bir bakıyorum bağırarak ağlamak istiyorum, bir bakıyorum kendimi kabullenmiş hissedip susuyorum. Sustuğumda yaptığım tek şey gelecek umudum. Onu da serklaj işlemlerini araştırarak geçiyorum.

Uykularımdan uyanıp ağlamak… Bazen bayılmayı çok iyi uyudum diye algılamak. Bir amacı vardı oğlumun herhalde, o amacını gerçekleştirdi ve cennet kuşu oldu…

Allahım herkese sabırlar versin.

Sierra737 .!.:

Ah ah.. Herkesin hikayesi farklı ama acısı aynı… Cevaplar için teşekkür ediyorum. Allah hepimize sabırlar versin.

Lohusalığıda ekleyince karmakarışık bir süreçten geçiyorum. Bir bakıyorum bağırarak ağlamak istiyorum, bir bakıyorum kendimi kabullenmiş hissedip susuyorum. Sustuğumda yaptığım tek şey gelecek umudum. Onu da serklaj işlemlerini araştırarak geçiyorum.

Uykularımdan uyanıp ağlamak… Bazen bayılmayı çok iyi uyudum diye algılamak. Bir amacı vardı oğlumun herhalde, o amacını gerçekleştirdi ve cennet kuşu oldu…

Allahım herkese sabırlar versin.

Genişletmek için tıkla...

Kuzum toparlandığında serklaj ile ilgili bi sorun olursa istediğinde bana yazabilirsin, süreci iyi araştıran ve serklaj geçiren bir anneyim ben de.

Başın sağ olsun, Allah sana sabır versin , güç versin

Seni çok iyi anlıyorum ve kocaman sarılıyorum.
98 gün önce biricik, güzel kızımı ben de rahim ağzı yetmezliği sebebiyle 23.haftada doğum yaparak kaybettim, kalbi durdu dediler ancak güçlü kızım 490 gr haliyle tekrardan canlanıp 11 gün de küvezde kaldı, her gün yeniden ölüp yeniden dirilmek gibiydi, sonrası ise emanetlere en iyi bakan rabbime gitti, o verdi ve o aldı, ilk zamanlar bunu kabul edebilmek, böyle birşeyin benim başıma geldiğini kanıksayabilmek çok uzun zaman aldı, 2 oldu mezarında ağlamıyorum, hala aklıma geliyor ağlıyorum, hiç bir zaman onu unutmayacağım. Nasıl unutulsun.
Bu süreçte namaz kılmaya başladım hayatımda ilk kez, sonrasında yavaşça ağlamalarım sona erdi, kabullenişim başladı, şimdi onunla geçirebildiğim 11 gün için şükrediyorum, bazen bir arı olarak, bazen bir kedi formunda, bazen de bir kuş olarak çıkıyor karşıma, onun olduğuna adım kadar eminim. Beni gördüğünü biliyorum. Kalbimde incecik bir sızı olarak kalacak, bir sızı ama her aklımdan geçtiğinde beni gülümseten cinsten. Çok klişe olacak belki, herkesin aynı şeyleri söylemesi bile can sıkıcıdır belki ama emin ol zaman bu sürecin tek ilacı, keşke bunlar yaşanmasaydı evet keşke başka türlüsü olsaydı ancak mutlaka bir hayrı vardır, bizim bilemediğimiz, göremediğimiz mutlak bir sebep vardır, hiç bir nedeni olmasa bile belki de bazı şeylerin farkedilmesi için yaşanmıştır bunlar. Rabbim inşallah gönlünüzden geçeni en hayırlı zamanda, en güzel şekilde gerçekleştirsin

hardie .!.:

Seni çok iyi anlıyorum ve kocaman sarılıyorum.
98 gün önce biricik, güzel kızımı ben de rahim ağzı yetmezliği sebebiyle 23.haftada doğum yaparak kaybettim, kalbi durdu dediler ancak güçlü kızım 490 gr haliyle tekrardan canlanıp 11 gün de küvezde kaldı, her gün yeniden ölüp yeniden dirilmek gibiydi, sonrası ise emanetlere en iyi bakan rabbime gitti, o verdi ve o aldı, ilk zamanlar bunu kabul edebilmek, böyle birşeyin benim başıma geldiğini kanıksayabilmek çok uzun zaman aldı, 2 oldu mezarında ağlamıyorum, hala aklıma geliyor ağlıyorum, hiç bir zaman onu unutmayacağım. Nasıl unutulsun.
Bu süreçte namaz kılmaya başladım hayatımda ilk kez, sonrasında yavaşça ağlamalarım sona erdi, kabullenişim başladı, şimdi onunla geçirebildiğim 11 gün için şükrediyorum, bazen bir arı olarak, bazen bir kedi formunda, bazen de bir kuş olarak çıkıyor karşıma, onun olduğuna adım kadar eminim. Beni gördüğünü biliyorum. Kalbimde incecik bir sızı olarak kalacak, bir sızı ama her aklımdan geçtiğinde beni gülümseten cinsten. Çok klişe olacak belki, herkesin aynı şeyleri söylemesi bile can sıkıcıdır belki ama emin ol zaman bu sürecin tek ilacı, keşke bunlar yaşanmasaydı evet keşke başka türlüsü olsaydı ancak mutlaka bir hayrı vardır, bizim bilemediğimiz, göremediğimiz mutlak bir sebep vardır, hiç bir nedeni olmasa bile belki de bazı şeylerin farkedilmesi için yaşanmıştır bunlar. Rabbim inşallah gönlünüzden geçeni en hayırlı zamanda, en güzel şekilde gerçekleştirsin

Genişletmek için tıkla...

Ah… Başınız sağolsun. Hemen hemen aynı şeyi yaşamışız. Ben de oğlumu kaybettim 23 haftalıkken dediğim gibi. Keşke böyle olmasaydı elbette ama Allah verdi Allah aldı hakketten. Bu duruma isyan etmiyorum.. Zaten küçücük bedenleri var, onlarca şeye maruz kaldılar. Nasıl sağlıcakla büyüyebilirlerdi ki. Daha rahimde geçirmeleri gereken yarım yolları daha vardı…

Sierra737 .!.:

Ah… Başınız sağolsun. Hemen hemen aynı şeyi yaşamışız. Ben de oğlumu kaybettim 23 haftalıkken dediğim gibi. Keşke böyle olmasaydı elbette ama Allah verdi Allah aldı hakketten. Bu duruma isyan etmiyorum.. Zaten küçücük bedenleri var, onlarca şeye maruz kaldılar. Nasıl sağlıcakla büyüyebilirlerdi ki. Daha rahimde geçirmeleri gereken yarım yolları daha vardı…

Genişletmek için tıkla...

Çok geçmiş olsun başınız sağolsun bende 31. Haftalıkken sezaryen oldum bebeğim hastaydı kalbi durdu sonra dayanamadı kalbi. Pozisyonu uygun olmadığından direkt sezaryen oldum

Burdaki tüm annelere kocaman sarılıyorum. Ben de 30 ağustosta 29 haftalık doğum yaptım 5 gün dayanabildi kızım. Yas dümdüz bir çizgi değil, bazı günler iyiyim kabullenişim daha net bazı günlerse sanki daha dün olmuş gibi ağlıyorum. Öfke, üzüntü, sakinlik, kabulleniş… hep böyle inişli çıkışlı. Neden diye sorduğum çok günler oldu belki yine olacak. İnsanları eledim etrafımdan bu süreçte özellikle de ailemden yana. Düşük yapmak da hafifsenecek bir şey değil ama sanki insanlar birkaç haftalık bebeğimi düşürmüşüm gibi davrandılar. Yaşasaydı şöyle olurdu diye beni teselli ettiklerini sandılar. Eminim birçoğunuz yaşamıştır bunları. Çok zor.
Ama birkaç haftadır umudum geri geldi gibi hissediyorum. Bir ay önce yeni gebelik fikri bana çok uzak ve ihanetmiş gibi gelirken artık öyle gelmemeye başladı.
İyileşeceğiz, hiçbir zaman unutmayacağız ama anısını sevgiyle hatırlayıp bu kadar üzülmeyeceğiz. Hepimiz en hayırlı zamanda sağlıkla bebeklerimizi kucağımıza alırız inşallah. Cennetkuşlarımız bizi çok güzel bir yerde bekleyecek buna inanıyorum.

dusundumdebulamadim .!.:

Burdaki tüm annelere kocaman sarılıyorum. Ben de 30 ağustosta 29 haftalık doğum yaptım 5 gün dayanabildi kızım. Yas dümdüz bir çizgi değil, bazı günler iyiyim kabullenişim daha net bazı günlerse sanki daha dün olmuş gibi ağlıyorum. Öfke, üzüntü, sakinlik, kabulleniş… hep böyle inişli çıkışlı. Neden diye sorduğum çok günler oldu belki yine olacak. İnsanları eledim etrafımdan bu süreçte özellikle de ailemden yana. Düşük yapmak da hafifsenecek bir şey değil ama sanki insanlar birkaç haftalık bebeğimi düşürmüşüm gibi davrandılar. Yaşasaydı şöyle olurdu diye beni teselli ettiklerini sandılar. Eminim birçoğunuz yaşamıştır bunları. Çok zor.
Ama birkaç haftadır umudum geri geldi gibi hissediyorum. Bir ay önce yeni gebelik fikri bana çok uzak ve ihanetmiş gibi gelirken artık öyle gelmemeye başladı.
İyileşeceğiz, hiçbir zaman unutmayacağız ama anısını sevgiyle hatırlayıp bu kadar üzülmeyeceğiz. Hepimiz en hayırlı zamanda sağlıkla bebeklerimizi kucağımıza alırız inşallah. Cennetkuşlarımız bizi çok güzel bir yerde bekleyecek buna inanıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Başınız sağolsun. Acınızı paylaşıyorum ve size sarılıyorum. Benim daha haftalık mertebesinde sürecim ve dediğiniz gibi insanların söylemlerini kaldıramıyorum. Bir çocuk daha yaparsınız ne olacak vs. Yani problem bu değil. Elbet bu da olabilirdi kesinlikle uzun süre çocuğu olmayanları vs kastetmiyorum. Bir can, kendi canımı ortada. Herkes her acıyı anlayamıyor…

Ben çocuk fikrinden hiç vazgeçmedim. Sizin gibi acaba ihanet olur mu diye düşündüğüm anlarda çok ama sonra diyorum ki o ilk göz ağrım ve hep öyle kalacak. Onun dünyaya gelişinin ve iki gün nefes alışının bile bir amacı vardı belkide. Bana anneliği hissettiren ilk bebeğim. Üstünden zaman geçmiş ve yeniden çocuk düşünmenize mutlu oldum. Sonuçta yaşasalardı bile her bebişin yeri ayrı olacaktı.

Hepinizin acısını paylaşıyorum Allah kalbınıze ferahlık versin ben de 12 yıl sonra tüp bebek tedavisi ile tek yumurta ikizlerime gebe kaldım 8. Haftada kalplerı durmuş bugün öğrendim çok dağıldım ağlamadan duramıyorum kabus gıbı bişi