Kızlar merhaba, aranızda hatırlayanlar olur belki hamileliğimizi kimilerinizle birlikte beklemiş, herkesten önce burda birbirimizle paylaşmıştık mutlu haberi. Ben hamileliğimin başlarında bazı sorunlar yaşayınca bir nevi totem yaptım ve sosyal medyayı da burayı da bir anda kapattım. Bugün 4 aylık bir tosuncuk kucağımda döndüm diyebilir miyim bilmiyorum ama niyet ettim diyeyim. Umarım herkes ve bütün birlikte bekledğimiz bebişler iyidir.
Gel gelelim döndüm de boş dönmedim. 40. Haftada asla kanala girmeyip yan duran 4.500lük tosunum en son kakasını da yapınca acil sezaryenle aramıza katıldı ve hamileliğin o büyülü atmosferi de üstümden hızla uçtu gitti. Bebişin doğumuyla birlikte deyim yerindeyse herkes aklını kaybetti. Neticede herkesten bol trip yemeli, bol ağlamalı kaynanayla kavga edip küsüşmeli ağırından bir lohusa depresyonu geldi geçti üzerimden. Tabi sarılıktan hastaneye yatmamız, kolik sancıları vs saymıyorum bile o dönemler buraya dönecek vaktim bile yoktu.
Oğlum pek çok bakımdan kolay bir bebek değil. En basiti yüksek sesle ve katılma nöbetinin sınırında ağlamayı tercih ediyor. Bebek arabası ve beşik denen o pis şeyleri sevmiyor. Ana kucağını ise bazen beni kırmamak adına kabul ediyor. Oyun halısı ile arası iyiydi ona da son 2 haftadır fena küstü. Uyku düzenimiz aslında fena değil eğer meme önünde açıksa ve ben kapsama alanından çıkmadıysam bir dd veyaz gürültü açıksa güzel uyuyor. Ama oldu ya tuvalete gittiysem, Uyuduğu odadan uzaklaştıysam kızılca kıyamet kopuyor. Fakat ben tükendim tükeniyorum. Bebeğime yalnız bakıyorum eşim çok yoğun çalışıyor, kv zaten gelmesin birbirimize iyi gelmiyoruz benim annem de çalışıyor. Ama bebeğime yalnız bakarken kendimi bir şeyleri eksik/yanlış yapıyomuş gibi hissediyorum. Aynı dönem doğum yapan arkadaşlarım var, bebekleriyle geziyolar, tozuyorlar. Evleri temiz, yemek yapıyolar, dışarda çay kahve içiyolar. Ben hiçbir şey yapamıyorum. Bende bir sorun olduğuna eminim artık. Hadi bu düzene alışmıştım son 1 haftadır bir de çığlık atmayı öğrendi sesi yeterince çıkmıyomuş gibi şimdi hem hiçbir aktiviteyi kabul etmiyo hem de sürekli öfkeli çığlıklar atıyo ve bu çığlıkları ağlama krizlerine dönüyo. Hamileyken 30 kilo almıştım ayakta pşş pşş geze geze 35 kilo verdim öyle diyeyim. Yardım edin kızlar, bacılar, ablalar
çok yorgunum, çok yalnızım, çok zorlanıyorum. Siz neler yapıyorsunuz, bu işin bir püf noktası var mı??
Bebek arabasını hiiiç sevmezdi. Kabin boy benim bari ben onu tasıyayım araba da çantamı tasısın der öyle gezerdim.
ama durmadım yani kangurumla gezdim ben de sokaklarda her gün mutlaka çıktım. Önümüz kış küçük deme markete de olsa illa ki çık mahallede.
bitmek bilmeyen enerjiyle dolu. Benimde içim ne dolmuş arkadaş bir dökün bin ah işit gibi oldu ama cekicez artık.
