Bebekle evde gün geçmiyor

Jenyfer

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
12 Mart 2014
215
83
98
Merhaba, ben doğum yapalı 2 ay oldu. Bebeğimi çok seviyorum tabii ki. Ama çok duygusal karar verdiğimi düşünüp kendime kızıyorum. Herkes kabul eder bence çocuk yapmanın tek bir mantıklı tarafı yok. Sadece duygularla ilgili. Eşim hep çalışıyor, aileler uzakta. Kalakaldım ben de minik bebeğimle. Zaman geçmiyor gibi geliyor bazen ama su gibi de geçiyor.
Ahh bu hislerden nasıl kurtulurum, sizler yaşadınız mı ve nasıl atlattınız?
 
Son düzenleme:
İşe dönecek misiniz bir zaman sonra?işe geri dönmek belki gelecek kaygısının azalmasına ve sosyallik anlamında psikolojinize iyi yarayacaktır
 
Bebeginiz sosyallesmeye basladiginda, size belirgin tepkiler verdiginde azalacak bu hisler. Su an onu sadece bakima muhtac bir canli olarak algiliyorsunuz, daha cok merhametinizle seviyorsunuz. Ama bir iki ay sonra sizinle iletisim kuran bir insan oldugunu gosterecek size. O zaman onu garip ama bir birey olarak algilayip sevmeye baslayacaksiniz. Su an yalniz zaman geciriyorsunuz, o zaman birlikte zaman gecirdiginizi hissedeceksiniz.
 
Ben çok sosyal Bi insan olmadığım halde ilk aylarım bunalımla geçti. Evde çocukla yalnız kalmak istemedim hep sıkıldım daraldım yetememe duygusu vardı, doğumdan kalan kilolardan fiziksel değişimden kaynaklı Bi ağırlık hantallık çok zor Bi süreçti ama bebek hareketlenip ufak tefek bilinçli hareketlere başlayınca, yaz da gelince herşey kolaylaştı, bebek arabasına kanguruya koyup dışarılara çıktım, böyle böyle normal Bi yaşantıya geçiyor gibi hissetmek bana iyi geldi. Kısaca sabır lazım
 
Merhaba, ben doğum yapalı 2 ay oldu. 36 yaşındayım ve bu yaşıma kadar evde hastalık ve pandemi dışında oturduğumu hatırlamam 🙄 Çalışıyordum zaten ve hep eşimle gezerdik. Şuan zaman geçmiyor gibi geliyor.
Çok bunalıyorum, sıkılıyorum. Ahh bu hislerden nasıl kurtulurum, sizler yaşadınız mı ve nasıl atlattınız?
Ah ah keşke benimde bebeğim olsa. Hep onla ilgilensem😔😢
 
Ayni şekilde hissediyordum bir de calisiyordum bu cocuk buyur mu diyordum şimdi kızım 5 bucuk yasinda
İkinci bebeğim oldu bazen ona da diyorum bu cocuk buyur mu diye ama büyüyecek insallah sağlıkla buyusunler de büyüdükçe isler kolaylasiyor merak etmeyin
 
Ben de bazen zaman nasıl geçiyor anlamıyorum.

Yemeği, meyvesi,ağlaması,gülmesi,kızması banyosu,uykusu derken akşam oluyor.

Kocam geliyor ve gün bitiyor çok şükür…

Şükürler olsun bugünlerimize…
 
bana da 24 saat yetmiyo valla。ustelik sizin gibi is hayati ve gezmeler vardi
 
Ben kızım doğduğunda çok mutluydum ve evde olmak çok iyi gelmişti. Öpüp kokluyordum sürekli. Duş aldırıp kremliyordum. dans ediyorduk beraber. Şarkı saatimiz bile vardı 😜Şimdi 7 yaşında. Çok şükür çok rahatız artık ama özlüyorum o ilk günleri.
 
Merhaba, ben doğum yaptım. Bu yaşıma kadar evde hastalık ve pandemi dışında oturduğumu hatırlamam 🙄 Çalışıyordum zaten ve hep eşimle gezerdik. Şuan zaman geçmiyor gibi geliyor.
Çok bunalıyorum, sıkılıyorum. Ahh bu hislerden nasıl kurtulurum, sizler yaşadınız mı ve nasıl atlattınız?
Ben kurtulamamistim ve en acilinden bakici bulmustum 🤓
 
Aynı sorun bendede var 4 buçuk aylık şu an zaman gün içinde geçmiyor bir türlü 😞
 
Merhaba, ben doğum yaptım. Bu yaşıma kadar evde hastalık ve pandemi dışında oturduğumu hatırlamam 🙄 Çalışıyordum zaten ve hep eşimle gezerdik. Şuan zaman geçmiyor gibi geliyor.
Çok bunalıyorum, sıkılıyorum. Ahh bu hislerden nasıl kurtulurum, sizler yaşadınız mı ve nasıl atlattınız?
Ben 15 günlükken bebeğimi alıp kafeye vs gidiyordum. Arkadaşlarınızla evde buluşabilirsiniz, bebeğinizle parka vs gidebilirsiniz. Lohusayken böyle hissetmeniz normal zamanla geçer ama kendinizi bebek küçük diye eve kapamayın
 
Bir arkadaş var daha 40 ı çıkmadan dışarı çıkmaya başladı 6 aylık oldu hala bebekle sürekli geziyor heryere gidiyor bebekle gezmeyi deneyin
 
Merhaba, ben doğum yapalı 2 ay oldu. 36 yaşındayım ve bu yaşıma kadar evde hastalık ve pandemi dışında oturduğumu hatırlamam 🙄 Çalışıyordum zaten ve hep eşimle gezerdik. Doğum yaptığımdan beri yaşamıyor gibiyim, sanki hayatım bitti gibi hissediyorum. Bakımlı, kendine dikkat eden biriydim şuan o halimden eser yok. Eski fotoğraflara bakıp duruyorum. Dışarı da çıkıyorum her gün 5 dk bile olsa bebeğimle. 2 3 günde bir de Avm ye gidip kahve falan içiyorum ama olmuyor yetmiyor. O kadar mutsuz hissediyorum ki bu hisler geçecek diyorlar ama nasıl ne zaman😔 Tüm gün evde olmak, küçücük masum bebeğimin bana muhtaç hali, ona baktıkça duyduğum gelecek kaygısı. Çok bunaldım, sıkıldım, bundan sonrası sanki yokmuş gibi. Hayatım bebeğim doğduğunda sonlandı sanki. Hiç böyle hissedeceğimi düşünmemiştim oysa ki. Benden anne olmazmış diyorum😔 Neden diye sorup duruyorum kendime neden yani? Ve bu sorgulama sonunda da bebeğime karşı inanılmaz suçluluk hissediyorum. O istemedi ki dünyaya gelmeyi. Kendimi motive etmeye çalışıyorum ama bir süre sonra düşüyorum 😔 Bebeğimi çok seviyorum tabii ki. Ama çok duygusal karar verdiğimi düşünüp kendime kızıyorum. Herkes kabul eder bence çocuk yapmanın tek bir mantıklı tarafı yok. Sadece duygularla ilgili. Eşim hep çalışıyor, aileler uzakta. Kalakaldım ben de minik bebeğimle. Zaman geçmiyor gibi geliyor bazen ama su gibi de geçiyor.
Ahh bu hislerden nasıl kurtulurum, sizler yaşadınız mı ve nasıl atlattınız?
Bende doğum yapalı 3 ay oldu. Normal doğum yaptım ama çok kötüydü etkisinden uzun süre çıkamadım hala çektiğim acıyı hatırlarım.Hem doğumun etkisi hemde doğumdan sonra kayınvalidemin bebeğimi kıskanıp emzirme dışında kucağımda tutmama izin vermemesi vs vs gibi sorunların ardından bende tıpkı sizin gibi hissediyorum. Şuan oğlum kucağımda emerken bu yorumu yazıyorum. Daha dün eşimle kavga ettik evde hizmetçiden farkım kalmadı kendim için hiç bişey yapmaz oldum yaşadığımı hissetmiyorum görevden ibaret bir hayatım oldu diye :( umarım bu durumdan kurtulabiliriz :(
 
Back
X