Bebekler sık sık kucağa alınmalı.

Bebekleri kucağa almak konusunda pek çok anne babanın kafası karışır. Buna neden olan inanış da sık sık kucağa alındığında buna alışacağı hatta şımaracağıdır. Uzmanlarsa bebeklerin özellikle ilk aylarında sebepsiz görünen ağlamalarında mutlaka kucağa alınması gerektiğini belirtiyor. Klinilk Bebek, Çocuk ve Genç Sağlığı Merkezi’nden pedagog İnci Vural, çocuk yetiştirirken anne babaların yanılgıya düştüğü noktalara açıklık getirdi.

Bebek sık sık kucağa alınmamalı, yoksa alışır!

Çocuk ağladığı zaman gerçekten bir ihtiyacı vardır. Bu, illâ ki karnının aç olması ya da altının ıslak olması olmayabilir. Çocuk anne karnından çıktıktan sonra aslında o kadar tehdit edici bir ortamda ki buna adapte olabilmesi için desteğe ihtiyacı var. Bambaşka, uğultu dolu bir ortamdan çıkıp savunmasız bir yerde farklı bir pozisyonda yatıyor. O dönemde bebeklerin hissettikleri şey, “dağılıyorum, parçalanıyorum” gibi tehdit edici duygular. Buna anlam veremiyor.

Annenin tek görevi bebeğin karnını doyurmak, altını açmak değil. Çocuğu kucağa almak, onun o andaki “dağılıyorum” hissini giderebilecek bir şey. Annenin onu o an sarıp sarmalamasıyla bebek, “Beni anlayan biri var” diye bunu anlamlandırabiliyor. Dolayısıyla ağlayan bebek mutlaka kucağa alınmalı, çünkü bebek o an travmatik bir şey yaşıyor. Öyle ki bazı bebekler anneden destek gelmeyince anlamsız bir objeye takılıp bakmaya başlıyor.

Ben bir bebeğim olmadan önce şunu çok iyi biliyordum.Birdaha hayatım eskisi gibi olmayacaktı.Bu açıdan evlendikten yedi yıl sonra bebek yapmaya cesaret edebildim.Bunu çok düşündüm.Bebeğim hastanede ilk doğduğu andan itibaren kucağımdaydı beşiğine konduğu zaman ağlıyordu bende o ilk iki gün hastanede yanımda yatırdım.Hatta göğsümde hep ağzındaydı ama ben operasyondan çıkmış yorgundum bi uyumak ne iyi gelirdi tabi benim uykumda onun mutluluğundan sonra gelir.Annem bana çok yakın ama eve çıktığım ilk geceden itibaren kendi evinde kalması gerektiğini bana illada yardımcı olmak istiyorsa yemek ve bebeğin banyosu konusunda yardımcı olabileceğini söyledim yada en doğsrusu sadece bebeği sevmesi sadece bebeği sev ona ben bakarım dedim.Oğlum daha ağlamadan inlemeye başladığı an ben onu çoktan kucağıma almış oluyordum.Bazen yorgunluktan ölüceğimi hissediyordum.Bebeğimi sık sık kucağıma aldım hele ağlarken hiç kıyamadım istiyen herkeste aldı sevdi.Bir kere şikayet etmedim hep sevgi sözcükleriyle aldım kucağıma başını okşadım emzirirken.Şimdi belki inanmıya bilirsiniz ama oğlum çoğu kez uyandığı an ilk yaptığı şey gülmek oluyor.Çok mutlu gözüküyor sık sık etrafa kendi kendine oynarken bile gülücükler dağıtıyor.Ben çok rahatlıkla yemek yiyebiliyorum temizlik yapa biliyorum.Kucağa alışımadı ama ben onu kucağıma almaya bayılıyorum.Bebeğim yaşasın bunu zararı değil yararı var.Ben kendi deneyimimi aktarmak istedim size yaşadıklarımı ama yanlış anlamayın akıl vermek değil derdim biliyorumki her bebek kendine özeldir o bir insan ve kendine özgü bir kişiliği var şimdiden....

ne güzel yazmışsın tatlım yaaa!! benimde kucağa alışmasın diye kaygılarım yok bebeğim uyanıkken hep kucağımda ona dokunmaktan her dakika kokusunu duymaktan büyük keyif alıyorum

kızz anniş sen bu konuya çok içerlemişsin galiba canım sen annesisin onu en ii tanıyan sensin ve her bebeğin huyu farklıdır kızın için sen ne yapıyosan onun için en doğrusudur tatlım takılma bu kadar sen çok ii bir annesin eminim

Şöyleki uzaktan konuşuyo diye suçladığın benim bir bebeğim var uzaktan konuşmak değil.Bende bire bir yaşıyorum gereğinden fazla alınmışsın ben kimseye kötü anne demedim ben hiç kimseye kötü anne demek kimsenin haddine düşmiyeceğini bilirim.Sadece şunu belirtmek istedimki son yapılan bilimsel çalışmalarda bebeği kucağa almanın zaraının olamadığı ispatlanmış.Ayrıca ben her bebeğin kendine özgü olduğunuda belirttim.Ama ben bebeğim doğduğu andan itibaren şunu çok fazla yaşadım -aman bebek her ağladığında kucağına alma alışır yoksa bunun üzerine kendi fikrimi yazdım kötü birşeymi bu hakaret içeren herhangi bir cümlemi var yazımda hepimiz hep aynı şeyi düşünmek zorundamıyız.Anniş bir birimizin düşüncelerine karşıt şeyler düşüne biliriz ve bunu açıklarız ne varki bunda bu kadar alınacak anlamadım doğrusu.Ayrıca zaten tek bir doğru yoktur sen yaşadıklarını yazarsın bende bir başkasıda karşıt bir düşüncede bu kadar alınıp bozulmak sence doğrumu.Sen bence gereksiz yere alınacağına yazdıklarımı yeniden oku hiçte uzaktan konuşmadığımı boşa sinirlendiğini herkesin düşündüğünü yaşadığını bildiğini yazmakta özgür olduğunu ve seninde buna saygı göstermen gerektiğini fark ederceksin.Ayrıca daha yeni doğmuş bu dünyaya alışmaya çalışan bir bebeği kucağa almanın onu şımartıcağına inanmıyorum.Aksine onun kişiliğinin ve zekasının gelişimine katkıda bulunucağını düşünüyorum.Gerekli durumlarda disiplin etmsini bende bilirim..

kucaga cok almaya bende karsiyim ama dediginiz gibi yeni dogdugunda mecburen kucakta oluyor hep ve dolayisiyla sonradan bu huydan vazgecirmek zor oluyor. bir sure sonra hem anne icin hem cocuk ici n eziyet oluyor. Bende yurtdisinda yasiyorum ve gercekten kesinlikle kucaklarina almiyorlar anneler bebeklerini. cocuklar aglasa bile duymamazliga geliyorlar ve gercektende cok disiplinli cocuklar oluyorlar. Ben anne olsam dayanamaz alirdim yinede kucagima...

buarada Sevhan arkadasim bilimsel bir sekilde yaklasmissin bu duruma ve bizzat koymussun yaziyi onun icinde tesekkurler. Hergun yeni bisey ogreniyoruz :)))

annis e katiliyorum benimki de kucaga alisti viz viz hep sikayet kendini oyalayamiyor hep kucakta olmuyor ki bende seviyorum evladimi hemde deli gibi esim desen sanki annesi o ama gel gelelim kiz babasinda bile zor duruyor yapisti uzerime ne temizlik ne bir kasik yemek yapabiliyorum ona saglam dinlenik bir kafa ayiramiyorum boyle olunca zaten hep uzerimde tuvalete zor gidiyorum cocuklarimizi boyle yaparak kendimize bagimli bireyler yapiyoruz cok korumaci cok kucakci siginmaci oluyorlar niye savassin ki annenin etegine siginiveriyorlar asil annelik onu sevmek sarmak egitmek ama ayni zamanda ona bagimsizligi ayakta ve hayatta tutunmayi ogretmek gakiba biz turk anneleri biraz fazla korumaciyiz sanirim bende kizimi cok sevip kucakliyorum ama isterim ki su yeni geldigi dunyayi biraz kesif etsin bende bir soluk alabileyim

nnuray benim oğlumda öyle şimdi... hep kucakta hep kucakta... gündüz hiç uyumuyor... babasıyla bi açıyor gözlerini gece babası uyuyana kadar.. napacağımı şaşırdım... seninki baya büyümüş...nasıl şimdi.. hala aynı mı.. düzeldiyse de nasıl yaptın... bende çok seviyorum oğlumu... sonuçta benim canımdan bir can... ama herzaman kucağımda gezdiremiyorum ki...

Bu konu önemli olduğu için hortlatacağım :) 0-2 yaş oyle onemli ve oyle ozel bir donemdir ki cocugun psikolojisinde bunu asla atlamamak lazim cocuk dunyayi anne araciligiyla algilar kendisini annesinin bir parçası gibi görür annr kayboldugunde ilgilenmediginde hele kucağına almadiginda minik kalbini çaresizlik güvensizlik sarar ve hayati boyunca guvensiz pisirik korkak tedirgin veya aşırı menfaatci duygusuz biri olur sonra vay efendim oglum kizim beni sevmiyor aramiz bozuk bana merhameti yok hatta hatta beni huzur evlerinin bu kadar cok olmasinin sebebi de zamaninda verilmeyen sevgidir . Gunumuzde disiplin adı altinda soğuk adeta kimsesiz nesiller yetişiyor sevgi şefkat tensel dokunuş yok cocuk anne baba kokusunu bilmiyor varsa yoksa ders çalış gelsin telefonlar gitsin bilgisayarlar ... anne susu bozulmasin diye cocuk emzirmez rahati kacmasin diye kucaga alistirmaz nerde kaldi annelikteki kutsiyet. boyle korkak bencil kadinlar anne olmasin ki o küçücük melekler kendilerini koca dunyada kimsesiz hissetmesinler