- 27 Şubat 2012
- 17.382
- 29.653
- 798
henüz 6 haftalık hamileydim ve onları hissetmiyordum ama karnımda olduklarını bilmek bile ben anneyim! dedirtmeye yetiyordu. ilk hamileliğimi öğrendiğimde korku sevinç telaş hepsi bir aradaydı korkuyordum çünkü eşim ya aldıralım derse diye düşünüuordum ama öyle olmadı itiraz bıle etmedı.. sonra zaman gectıkce kucuk kucuk sancılarım kramplarım oluyordu meğerse bebek büyüyomuş yine birgün kontrole gıttıgımde ıkısıde saglıklı demıstı ikisi iki tane bebeğim olucaktı tek yumurta ikizleriydi.. onlara alıştım onlar için gelecek kaygılarına düştük nasıl yaparız nasıl bakarız yeter mı yetmez mı bunlar o zamanlar cok sıkıntılı gorunse de megerse en guzel telaşlarmış.. her gece elimi karnıma koyup uyumak uyandıgımdA önce onları düşünerek uyanmak onlar için daha sağlıklı beslenmek stresten uzak durmak anneliğin en güzel yanlarıydı benim için.. 3 gün önce gece bir sancıyla ve bi kanamayla uyandım.. eşim yanımda değildi çalısıyordu çünkü. kayınvalideme gittim koşarak ağlayarak anne bırakıyolar dedim bırakıyolar beni hissediyorum hemen hastaneye gittik.. doktor baktı içimden sağlıklı desin nolur korkulacak bisey yoksun dıye dua ettım ama doktor gözlerimin içine bakarak yaşamıyorlar beslenememiş bebeklerin vücudun kanı temizleyememiş dedi çünkü bende karaciğer yetmezliği vardı aöa hamile kalmadan önce hep dikkat ederdim.. ama olmadı onlara en az masraflı ama en şık cicilerini bile almaya başlamıştık babası her eve geldiğinde emziklerini biberonlarını alırdı ufak ufak belki de erken davrandık.. nasip diyorum onlar beni bu dünya da terketti ama cennette beni bekliyorlar.. şimdi kendime daha iyi bakıp tekrar hamile kalmak kardeşini yaşatmak için elimden geleni yapıcam inşalla Allah ım yeniden nasip eder bana..