- Konu Sahibi blueandwhite
- #1
Öncelikle herkese merhaba,
Benim 1 yıldır içinde boğulup kaldığım bir sorunum var, bunu kimseye anlatamıyorum. Sizinle paylaşmak istedim.
Yaklaşık 1 yıldır devam eden bir ilişkim var. Bu ilişki, en başında sancılı başlayan sancıları artan bir ilişki.
Söyle anlatıyım erkek arkadaşım, benden 7 yaş büyük. Birçok şeyi maddi olarak elde etmiş biri. Bu konularda benim bir istediğim iki etmeyen, yani örnek olarak doğum günüm öncesinde 15 gün küçük küçük hediyeler alan, tatil planlayan, zamanın çoğunu bana ayıran biri. Aynı zamanda çok huysuz ve bencil biri. Benden önce de ilişkileri tabi ki olmuş, fakat evliliği istemeyen ama ilişki içerisinde kız arkadaşını inanılmaz sahiplenen de biri. Açıkçası benim şimdiye kadar yaşayamadığım bir şey hepsinden önemlisi beni dinleyen anlayan biri. Yanımda olmaya her zaman çalışan da biri. Bana hep kimseyi beni sevdiği kadar sevmediğini ve aşık olduğunu söyleyen biri. Annesiyle ilk tanıştırdığı kız arkadaşı benim. 36 yaşında biri için bunlar önemli şeyler biliyorum. Tüm yaşananlara rağmen yanımda durmaya çalışmasından bunları söylerken dürüst olduğuna inanıyorum.
Ben yapı itibariyle çok bağımsız yaşamaya, aklına eseni yapmaya alışmış biriyim. Liseden beri tek başıma şehir dışında okuyorum ve ayaklarım üzerinde durmaya çalışıyorum. Onun en başından beri bana yaptığı baskı, telefon karıştırma, arkadaşlarıma, giydiklerime karışma gibi tavırlar ben de kötü etkiler bıraktı. Bu tavırlara ayak uydurmaya çalıştım, yapamadım. ben onun gibi olmaya çalıştım, ayarım iyice kaçtı ve ben bundan 1 ay öncesine kadar kendimi tanıyamaz oldum. O bana kurduğu baskılı tavrı azalttı; fakat öfke kontrolüm sıfır olduğu için ona her fırsatta saldırmaya başladım. Bu kavgalar önceleri küfürleşme sonra şiddet halini aldı. Ben ona vurdukça o bana süre cevap vermedi; fakat sonra o da nadirde olsa cevap vermeye başladı. Ben terketmeye çalıştım, izin vermedi. Ben kendimden, yaşadığım ilişkiden nefret eder olmuştum. Araya arkadaşlarımız, ailelerimiz karıştı. Sonuç olarak ayrıldık tamamen.
Kafamı toplayıp, kendime çeki düzen vermeye çalıştım bir 10 günlük periyotta. Barışmak istedim, istemedi. Yoruldum, kırıldım ben emek harcadım sen harcamadın dedi. Çok üzüldüm ve kendimce kararlar aldım. Artık ben emek harcayacaktım. Ben uğraşacaktım. O nasıl beni bırakmadıysa tüm yaşanan kötü olaylara rağmen, ben de onu bırakmayacaktım. Beni reddettiksen sonra aradı beni, ben de birşeyleri düzelteceğime dair onu zar zor ikna ettim ve barıştık.
Onu çok seviyorum; ben fedarkarlık yapan biri hiç olmadım bir ilişkide, şimdi fedakarlık yaptıkca, kendimce uğraştıkça, ondan beni çok çok fazla sevmesini bekliyorum. Fakat bir değişiklikler var, sanki sınavdan geçiyor gibiyim bu seferde. Sürekli beni sevdiğini söylemesini istiyorum, aşık olduğunu vs ama o hep ağırdan alıyor, bazen yine eskisi gibi oluyor. Sürekli beni sevgi sözlerine boğuyor ama ben de beni daha az sevdiğine dair paranoyalar var. Herkes kendisine zaman ayırsın diyor. Biliyorum sadece erkek arkadaşlarıyla görüşür ama ben yine beni daha az sevmesine yoruyorum. Kontrol edemiyorum kendimi. Annesine gitmiyoruz bir aydır. Bu mesela beni düşündürüyor. Annesi beni soruyor ben annesini ama zamanı var beni ikna et diyor. Üzerine düştükçe geri tepiyor ve kendimi kötü hissediyorum. Taktik vs ne işler ben bulamadım valla. Ayrılalım diyorum, çıldırıyor, yine eskiye döndün diye. Ayrılmayalım diye gelmiyor, hep eskıye dondun vs diye yorumluyor. Bu durumla nasıl başa çıkıcam bilmiyorum.
Ben daha sakin olmaya çalışıyorum, şiddet, küfür bunları hayatımızdan tamamen çıkardık. Ben yapmadıkça o yapmıyor. Ama ben de beni sevmiyor, daha az ilgileniyor mu gibi soru işaretleri var. Bana bir yol gösterin lütfen.
Benim 1 yıldır içinde boğulup kaldığım bir sorunum var, bunu kimseye anlatamıyorum. Sizinle paylaşmak istedim.
Yaklaşık 1 yıldır devam eden bir ilişkim var. Bu ilişki, en başında sancılı başlayan sancıları artan bir ilişki.
Söyle anlatıyım erkek arkadaşım, benden 7 yaş büyük. Birçok şeyi maddi olarak elde etmiş biri. Bu konularda benim bir istediğim iki etmeyen, yani örnek olarak doğum günüm öncesinde 15 gün küçük küçük hediyeler alan, tatil planlayan, zamanın çoğunu bana ayıran biri. Aynı zamanda çok huysuz ve bencil biri. Benden önce de ilişkileri tabi ki olmuş, fakat evliliği istemeyen ama ilişki içerisinde kız arkadaşını inanılmaz sahiplenen de biri. Açıkçası benim şimdiye kadar yaşayamadığım bir şey hepsinden önemlisi beni dinleyen anlayan biri. Yanımda olmaya her zaman çalışan da biri. Bana hep kimseyi beni sevdiği kadar sevmediğini ve aşık olduğunu söyleyen biri. Annesiyle ilk tanıştırdığı kız arkadaşı benim. 36 yaşında biri için bunlar önemli şeyler biliyorum. Tüm yaşananlara rağmen yanımda durmaya çalışmasından bunları söylerken dürüst olduğuna inanıyorum.
Ben yapı itibariyle çok bağımsız yaşamaya, aklına eseni yapmaya alışmış biriyim. Liseden beri tek başıma şehir dışında okuyorum ve ayaklarım üzerinde durmaya çalışıyorum. Onun en başından beri bana yaptığı baskı, telefon karıştırma, arkadaşlarıma, giydiklerime karışma gibi tavırlar ben de kötü etkiler bıraktı. Bu tavırlara ayak uydurmaya çalıştım, yapamadım. ben onun gibi olmaya çalıştım, ayarım iyice kaçtı ve ben bundan 1 ay öncesine kadar kendimi tanıyamaz oldum. O bana kurduğu baskılı tavrı azalttı; fakat öfke kontrolüm sıfır olduğu için ona her fırsatta saldırmaya başladım. Bu kavgalar önceleri küfürleşme sonra şiddet halini aldı. Ben ona vurdukça o bana süre cevap vermedi; fakat sonra o da nadirde olsa cevap vermeye başladı. Ben terketmeye çalıştım, izin vermedi. Ben kendimden, yaşadığım ilişkiden nefret eder olmuştum. Araya arkadaşlarımız, ailelerimiz karıştı. Sonuç olarak ayrıldık tamamen.
Kafamı toplayıp, kendime çeki düzen vermeye çalıştım bir 10 günlük periyotta. Barışmak istedim, istemedi. Yoruldum, kırıldım ben emek harcadım sen harcamadın dedi. Çok üzüldüm ve kendimce kararlar aldım. Artık ben emek harcayacaktım. Ben uğraşacaktım. O nasıl beni bırakmadıysa tüm yaşanan kötü olaylara rağmen, ben de onu bırakmayacaktım. Beni reddettiksen sonra aradı beni, ben de birşeyleri düzelteceğime dair onu zar zor ikna ettim ve barıştık.
Onu çok seviyorum; ben fedarkarlık yapan biri hiç olmadım bir ilişkide, şimdi fedakarlık yaptıkca, kendimce uğraştıkça, ondan beni çok çok fazla sevmesini bekliyorum. Fakat bir değişiklikler var, sanki sınavdan geçiyor gibiyim bu seferde. Sürekli beni sevdiğini söylemesini istiyorum, aşık olduğunu vs ama o hep ağırdan alıyor, bazen yine eskisi gibi oluyor. Sürekli beni sevgi sözlerine boğuyor ama ben de beni daha az sevdiğine dair paranoyalar var. Herkes kendisine zaman ayırsın diyor. Biliyorum sadece erkek arkadaşlarıyla görüşür ama ben yine beni daha az sevmesine yoruyorum. Kontrol edemiyorum kendimi. Annesine gitmiyoruz bir aydır. Bu mesela beni düşündürüyor. Annesi beni soruyor ben annesini ama zamanı var beni ikna et diyor. Üzerine düştükçe geri tepiyor ve kendimi kötü hissediyorum. Taktik vs ne işler ben bulamadım valla. Ayrılalım diyorum, çıldırıyor, yine eskiye döndün diye. Ayrılmayalım diye gelmiyor, hep eskıye dondun vs diye yorumluyor. Bu durumla nasıl başa çıkıcam bilmiyorum.
Ben daha sakin olmaya çalışıyorum, şiddet, küfür bunları hayatımızdan tamamen çıkardık. Ben yapmadıkça o yapmıyor. Ama ben de beni sevmiyor, daha az ilgileniyor mu gibi soru işaretleri var. Bana bir yol gösterin lütfen.
