Merhaba,
3 gün önce açtığınız konuyu okudum.
Açıkçası size bir anne olarak şunu yazmak istiyorum;
4 yaşında bir çocuk, annesini kaybetmiş. Ve siz onun babası ile birlikte olma hakkını elinden alıyorsunuz, nedeni ise hiperaktif olması ki hiperaktivite bir hastalık sayılır, bence sadece normal olması gerektiği gibi bir çocuk. Yazınızda hem isterseniz bencil deyin isterseniz onu diyin bunu diyin diye atarlanmışsınız ama yorumlara tahammül edememişsiniz.
Böyle giderse ayrılırım olayı ise içimi en çok acıtan şey oldu. O çocuğa bakmamak için adamı bırakıp gitmeyi kabul etmişsiniz, bence siz bırakın o güzel yavruyu babasını da sevmiyorsunuz. Yüksek ihtimal adam maddi olarak iyi bir yere sahip. Yoksa evlenmezdiniz, en azından bana verdiğiniz izlenim bu.
Bence vicdanınız çok da sizi bırakmamış, rahat uyuyorum demişsiniz ama açıklama yapmak zorunda hissetmişsiniz kendiniz. "Herkesin kalbine sevgi aşılasın" bu sizin sözünüz ve bence bu işin trajikomik tarafı da bu. 4 yaşında eşim diye kabul ettiğiniz adamın oğluna sevgi besleyememişken sizi hiç tanımayan insanlara sevgi aşılanmasını istemek? bence bu duayı kendiniz için kullanın, boşa israf olmasın.
ps: umarım bir gün anne olursun, kendi çocuğun olduğunda şuan yaptıklarını kendi evladın için düşün o vakitlerde. için cız etmiyorsa o zaman ben senden özür dilerim. ama için cız ederse, ki edecektir o zaman aklına biz gelelim olur mu?