- 8 Ekim 2010
- 864
- 183
- 323
- 38
- Konu Sahibi siyahbeyazbilgisayar
- #41
arkadaşlar yardımınıza ihtiyacım var.
eşimin söylediğini unutamıyorum ve ona her kızdığımda bu konuyu dile getiriyorum.. annesinin de herkes tabi hemen çocuk yapıyor siz yapın ben bakarım oğlumun çocuğuna demesi beni çok kızdırmıştı ve bu tartışmadan önceydi. ve şu anda kendimi o aile de sadece eşime çocuk doğuracak kadın gibi görüyorum.,çocuktan inanılmaz soğudum ve eşimin en son dediğine göre onun dediği çok mantıklıymış
eşimi içimden affedemiyorum. ve başka tartışma konularının da eklenmesiyle artık kendimi çok kötü hissediyorum. yahu düşünüyorum evlenmeden önce ben özgüveni çok yüksek gezmeden gezmeye koşan kalabalık bir arkadaş çevresi olan kendine güvenen bir insandım.
ama şimdi bakıyorum özgüvenim yok oluyor. zorunlu kalmadıkça dışarı çıkmıyorum bile. eskiden ayda yılda bir ağlayan ben şimdi eşime kızdıkça ağlıyorum.eşime garip bir öfkem var. tabi bu öfkem benim onla ilgilenmelerime rağmen bana karşı olan tavrıydı.
bana en son sen zaten bana bağımlısın artık bensiz yaşamayı öğren vs dedi hayatımın şokunu yaşadım. sevmenin adı ne zamandan beri bağımlı olmak oldu dedim.ya da insanın hafta sonu iki gününü eşiyle geçirmesinin nesi garip ya da geceleri birlikte uyumakta ısrar etmenin ne zorluğu var.ama hatalıyım eşime çok değer verdim ben fedakarlık yaptıkça o normal davrandı.o bana yetecek sandım evlenince arkadaşlarımla görüşmelermi bile eşime göre ayarladım ama o hiç taviz vermedi şimdi düşünüyorum da ne kadar aptalmışım..iki lafından biri ben tartışma istemem oluyor. diyorumki iki farlı insanız elbette anlaşamadığımız yerler olacak ama ona göre asla olamaz.bir defa mutlu değilim dediğimde yetişkin iki insanız olmazsa zorlamayız diyor. gün içinde bazen arar bazen mesaj atar.sevdiğini biliyorum ama benim ona olan zaafımı kullandığını düşünüyorum.en son geçen hafta çok sinirlendim ve ben ne kadar yalnızım diye ağladım. ailelerden uzaktayız şehre yeni geldiğimiz için arkadaşımda yok
ben ne yapmalıyım. onu görmezden gelmeyi denemiştim ve bu onun hoşuna gitmişti.yardımınızı istiyorum
eşimin söylediğini unutamıyorum ve ona her kızdığımda bu konuyu dile getiriyorum.. annesinin de herkes tabi hemen çocuk yapıyor siz yapın ben bakarım oğlumun çocuğuna demesi beni çok kızdırmıştı ve bu tartışmadan önceydi. ve şu anda kendimi o aile de sadece eşime çocuk doğuracak kadın gibi görüyorum.,çocuktan inanılmaz soğudum ve eşimin en son dediğine göre onun dediği çok mantıklıymış
eşimi içimden affedemiyorum. ve başka tartışma konularının da eklenmesiyle artık kendimi çok kötü hissediyorum. yahu düşünüyorum evlenmeden önce ben özgüveni çok yüksek gezmeden gezmeye koşan kalabalık bir arkadaş çevresi olan kendine güvenen bir insandım.
ama şimdi bakıyorum özgüvenim yok oluyor. zorunlu kalmadıkça dışarı çıkmıyorum bile. eskiden ayda yılda bir ağlayan ben şimdi eşime kızdıkça ağlıyorum.eşime garip bir öfkem var. tabi bu öfkem benim onla ilgilenmelerime rağmen bana karşı olan tavrıydı.
bana en son sen zaten bana bağımlısın artık bensiz yaşamayı öğren vs dedi hayatımın şokunu yaşadım. sevmenin adı ne zamandan beri bağımlı olmak oldu dedim.ya da insanın hafta sonu iki gününü eşiyle geçirmesinin nesi garip ya da geceleri birlikte uyumakta ısrar etmenin ne zorluğu var.ama hatalıyım eşime çok değer verdim ben fedakarlık yaptıkça o normal davrandı.o bana yetecek sandım evlenince arkadaşlarımla görüşmelermi bile eşime göre ayarladım ama o hiç taviz vermedi şimdi düşünüyorum da ne kadar aptalmışım..iki lafından biri ben tartışma istemem oluyor. diyorumki iki farlı insanız elbette anlaşamadığımız yerler olacak ama ona göre asla olamaz.bir defa mutlu değilim dediğimde yetişkin iki insanız olmazsa zorlamayız diyor. gün içinde bazen arar bazen mesaj atar.sevdiğini biliyorum ama benim ona olan zaafımı kullandığını düşünüyorum.en son geçen hafta çok sinirlendim ve ben ne kadar yalnızım diye ağladım. ailelerden uzaktayız şehre yeni geldiğimiz için arkadaşımda yok
ben ne yapmalıyım. onu görmezden gelmeyi denemiştim ve bu onun hoşuna gitmişti.yardımınızı istiyorum
