- 27 Ocak 2012
- 874
- 247
ben evin sevilmeyen istenmeyen bir kız çocuğu olarak dünyaya gelmişim. kötü kaderim o anda başlamış.
aklım erdi ereli ailemin benim ne kadar erkek olmamı istediğini biliyorum. bu çok acı ve üzücü gerçekten.
daha cinsel kimliğimin farkında olamadığım yaşlarda keşke ben erkek olsaydım derdim. bunu yalnızca kendime itiraf ederdim. hatta ergenlik zamanımda erkekliğe özenipte erkek gibi giyindiğim çok olmuştur. ama konu bu değil. normal bir bayanım çok şükür. bu kısmı yazmamın sebebi suçsuz olduğum halde hiç sevilmeden büyümem. belkide suçum dişi olarak dünyaya gelmekti...
kız çocuğu okutulmazdı, kız çocuğunun bisikleti olmazdı,parası olmazdı, kız çocuğu sevilmezdi, kız çocuğu çalışır eve para getirirdi benim ailemde.
ablalarım var onlarda sevmezdi beni çocukken, haa şimdi daha farklı herşey artık koca kadın olduk.
20 yaşlarındaydım. sevgiye aç büyümüştüm. biriyle tanıştım onu çok sevdim o da beni. en önemlisi oda beni seviyordu. ama birşeyler yolunda gitmedi. ailem bir takım bahanelerle beni vermedi o na. ayrıldık. unuttuk birbirimizi... daha sonra aileminde istediği biriyle görücü usulü evlendim. ben aslında eşimden hoşlanmış onu sevmiştim. onunda beni sevdiğini sanıryordım. ama sevmediğine çok çok eminim.
o da zamanında birini sevmiş. sanırım o kız eşimi pek sevmediğinden başka erkeklerlede konuşmuş. eşim bunu öğrenince ayrılmışlar. ama nedense aklından atamıyor sanırım. bana hiç değer vermiyor. yeri geliyor kırıyor hakaret ediyor. ama işi düşünce hiç bir şey olmamış gibi davranıyor. 2 . çocuğuma hamileyim ve aşırı duygusalım. çok uğraş veriyorum yuvam için. ben seviyorum eşimi ve onunda beni sevmesini az da olsa ilgilenmesini en azından güleryüz göstermesini istiyorum. vede beni başkalarına karşı küçültmemesini istiyorum. kızdım eşime benim ne günahım vardı madem başkasındaydı gönlün onu alsaydın benim günahıma girmeseydin diyorum.
konunun buralara kadar gelmesinin sebebi faceye benimle ve oğlumuzla bir mutlu aile resmi koymaması hatta öyle bir resim çekinmemesi. o sevdiği kişide evli.ve faceden ona evliliğinin mutsuz bir evlilik gibi sanki ben onun başına bela olmuşum ben gidip onu istemişim gibi göstermek istemesi. çok üzülüyorum çok kırgınım hayata. ailemden sevgi görmemiş biri olarak bunu haketmediğimi düşünüyorum. hiç kimse bunu haketmez tabiki. biliyorum zorla güzellik olmaz ama ben eşime kendimi sevdire bilir miyim. bunu başara bilir miyim. yoksa herşeyi oluruna bırakıp eşimden hiçbir şey beklememlimiyim. oğluma ve karnımdaki yavruma hep onları çok sevdiğimi söylüyorum. umarım ailemden ve eşimden görmediğim sevgiyi oğullarımdan görürüm.
uzun oldu biliyorum daha yazacak çok çok şey var kısa kestim inanın. sadece içimi dökmek istiyorum hatta bağırmak hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyorum
aklım erdi ereli ailemin benim ne kadar erkek olmamı istediğini biliyorum. bu çok acı ve üzücü gerçekten.
daha cinsel kimliğimin farkında olamadığım yaşlarda keşke ben erkek olsaydım derdim. bunu yalnızca kendime itiraf ederdim. hatta ergenlik zamanımda erkekliğe özenipte erkek gibi giyindiğim çok olmuştur. ama konu bu değil. normal bir bayanım çok şükür. bu kısmı yazmamın sebebi suçsuz olduğum halde hiç sevilmeden büyümem. belkide suçum dişi olarak dünyaya gelmekti...
kız çocuğu okutulmazdı, kız çocuğunun bisikleti olmazdı,parası olmazdı, kız çocuğu sevilmezdi, kız çocuğu çalışır eve para getirirdi benim ailemde.
ablalarım var onlarda sevmezdi beni çocukken, haa şimdi daha farklı herşey artık koca kadın olduk.
20 yaşlarındaydım. sevgiye aç büyümüştüm. biriyle tanıştım onu çok sevdim o da beni. en önemlisi oda beni seviyordu. ama birşeyler yolunda gitmedi. ailem bir takım bahanelerle beni vermedi o na. ayrıldık. unuttuk birbirimizi... daha sonra aileminde istediği biriyle görücü usulü evlendim. ben aslında eşimden hoşlanmış onu sevmiştim. onunda beni sevdiğini sanıryordım. ama sevmediğine çok çok eminim.
o da zamanında birini sevmiş. sanırım o kız eşimi pek sevmediğinden başka erkeklerlede konuşmuş. eşim bunu öğrenince ayrılmışlar. ama nedense aklından atamıyor sanırım. bana hiç değer vermiyor. yeri geliyor kırıyor hakaret ediyor. ama işi düşünce hiç bir şey olmamış gibi davranıyor. 2 . çocuğuma hamileyim ve aşırı duygusalım. çok uğraş veriyorum yuvam için. ben seviyorum eşimi ve onunda beni sevmesini az da olsa ilgilenmesini en azından güleryüz göstermesini istiyorum. vede beni başkalarına karşı küçültmemesini istiyorum. kızdım eşime benim ne günahım vardı madem başkasındaydı gönlün onu alsaydın benim günahıma girmeseydin diyorum.
konunun buralara kadar gelmesinin sebebi faceye benimle ve oğlumuzla bir mutlu aile resmi koymaması hatta öyle bir resim çekinmemesi. o sevdiği kişide evli.ve faceden ona evliliğinin mutsuz bir evlilik gibi sanki ben onun başına bela olmuşum ben gidip onu istemişim gibi göstermek istemesi. çok üzülüyorum çok kırgınım hayata. ailemden sevgi görmemiş biri olarak bunu haketmediğimi düşünüyorum. hiç kimse bunu haketmez tabiki. biliyorum zorla güzellik olmaz ama ben eşime kendimi sevdire bilir miyim. bunu başara bilir miyim. yoksa herşeyi oluruna bırakıp eşimden hiçbir şey beklememlimiyim. oğluma ve karnımdaki yavruma hep onları çok sevdiğimi söylüyorum. umarım ailemden ve eşimden görmediğim sevgiyi oğullarımdan görürüm.
uzun oldu biliyorum daha yazacak çok çok şey var kısa kestim inanın. sadece içimi dökmek istiyorum hatta bağırmak hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyorum
