ah ahh Allah kolaylık versin canım çok iyi anlıyorum seni... kendini suçlama, üzme sen ne kadar depresif olursan bebeğin de o kadar huysuz oluyor. annemle kayınvalidemle aynı şehirde olmama rağmen geçen seneyi çok zor geçirdim. kendimle ilgili sıkıntılarım vardı, psikolojim kötüydü geceleri çocuk yüzünden değil ders çalışmaktan uyuyamıyordum. küçücükler ama ilgi eksikliğini hemen hissediyorlar. nereye yeteceğimi şaşırdım kaç parça oldum.
az kaldı biraz daha sabret günlerini güzel geçirmeye gayret et, büyüdükçe önce uykusu düzene girecek sonra dillendikçe birbirinizi daha iyi anlayabileceksiniz.
senden daha fazla ilgi isteyecek, hakkıdır tabi ki ilgileneceğiz ama büyüdükçe beraber geçirilen zamandan daha çok şey anlıyorsun, duygularını ifade ediyor.
bu arada git gide inatlaşacak senle, ne dersen tersini yapacak şaşıracaksın bazen "bu benim çocuğum mu?" diye ama kendini ifade edebilmesi ve özgüven gelişimi için muhalefet ediyor, bunu bilip geçici olduğunu da hep aklında tutarak orta yolu bulmaya çalışacaksın.
ama annelik öyle bir şey ki bunca eziyete, alt üst psikolojiye rağmen sana verdiği mutluluk, yaşattığı duygular o kadar eşsiz ki...
güzel tarafları ömre bedel, o yüzden gecelerin uykusuzluğunu, yorgunluğu sinir bozukluğunu bir kalemde silebiliyorsun.
mesela ben bebekliğinden geçen seneye kadar olan süreçte yaşadığım sıkıntıların çok azını hatırlıyorum aynı doğum sancısı ve lohusalıktaki halimin kötü yönlerini hatırlamadığım gibi...
bu seneki sıkıntılarımı biliyorum sadece ve eminim inşallah seneye çıkarsam da bu senekiler unutulacak
bu duygular normal ve geçici...
öyle olmasa kim birden fazla çocuk yapardı ki
onların varlıkları, sağlıkları en büyük ödül
