Merhabalar herkese.
Neyse, uzatmadan direkt konuya gireceğim.
Benim sorunum, genelde vaktimi çok boş geçirmek. Mesela, sabah kalkıyorum 11-12 gibi, kahvaltı yapıyorum, evin alınacaklarını alıyorum (ekmek vs) ve eve gelince de bütün gün TV'nin başındayım. Ailemle oturuyorum salonda. Arada ev işi olursa onları yapıyorum işte, o kadar.
Üniversite mezunu olduğum için arada iş başvurusu yapıyorum, uygun is buldukça. (2-3 ayda bir mülakata giriyorum. Rutinimdeki değişiklik, sadece bu oluyor.) Ama onun haricinde TV izle, oyun oyna. Rutinim böyle.
Belki de uzun süredir işsiz olduğum için, hayata karşı pozitif düşüncemi kaybettim, onu bilemiyorum. Hiçbir motivasyonum yok şu anda hayata karşı. İş bulabilecegime dair ümidim de yavas yavaş azalıyor, ne yapacağım inanın bilmiyorum. Bundan ötürü müdür bilinmez, canım gerçekten hiçbir şey yapmak istemiyor...
Bazen bu durumdan rahatsız oluyorum, ev ahalisi ile paylaşıyorum bunu, evdekiler de şey diyor "ne yapacaksin bütün gün evde, rutinin normal" gibilerinden. Hiç motive etmiyorlar. Sanki işsiz, yeni mezun genclerin hepsi ayni rutine sahipmiş gibi düşünüyorlar. Veya benim dışındaki kişilerin vakitlerini nasıl geçirdiğini bilmedikleri icin, benim rutinim onlara normal geliyor. Zaten odamda otursam, anında annem salona çağırıyor beni. Çok uzun sürmüyor çağırması. Veya ben, ders bile çalışsam, bir sure sonra yorulup veya sıkılıp salona geçiyorum..
Ben de istiyorum, boyle mesleki sinavlara hazırlanıp belgeler toplamak, online kurslar bitirmek, yabanci dil gelistirmek.
Ama motivasyonum yok herhalde. Hedeflerim var, hepsini kağıda bile yazdım. Ama hiçbir zaman hedefim için bir adım dahi atamadım... Hep harekete geçme konusunda sıkıntı yaşadım.
Normalde benimle aynı şartlarda olan biri, bütün gün odasında Kpss, Ales vb. çalışıp, hedefleri icin çabalıyor. Veya dil öğreniyor, kitap okuyor "odasinda". Ama benim için kendi odam, sanki kasvetli bir yer. Yani genelde odamda gelecek üzerine kaygılanıp, kuruyorum çok, belki de böyle bir imgeleme oldu kafamda odama girince. Bunu da bilmiyorum açıkcası.
Ama sanki zamanim çok değersizmiş ve ne yaparsam yapayim digerleri gibi olamayacakmisim gibi hissediyorum. (Kendimde değersizlik hissi de var zaten, özgüven eksikligi de. Kabul ediyorum bunu.) Zamanimi degersiz gibi gördüğüm için baskalarina zamanimi harcamakta sakinca görmüyorum, ancak onlar bana benim kadar zaman harcamadığı zamansa üzülüyorum. Bende bir tuhaflık var herhalde :///
Sizce sorunum motivasyon mu, yoksa depresyon gibi bir sey mi? Şu anda psikologa vs gitme imkanim yok, eğer baska öneriniz varsa açığım (kisisel tavsiyeler, kitap-video vb. önerisi, vs...).
Şimdiden herkese teşekkürler. İyi akşamlar.
Not: Lütfen hakaretvari yorum yapacaklar baştan yazmasın. Hayatımda bazı şeylerin ters, belki de anormal gittiğinin zaten farkındayım, farkında olmasam buraya yazmazdım ve sizden tavsiye istemezdim. Eğer çözüm önerileriniz varsa, seve seve açığım...
yani her iş için motivasyon bekleyemeyiz ki.. Bazen de zorunluluktan yapmak gerekir. Ben hale tam aşamadım ama işe başlarsam motive olurum bunu biliyorum
ismini duymustum, 1-2 videosuna da denk gelmistim gerci.
anlamadim gitti.
