benım gibi kendi verdiği karar altında ezılen varmı hiç?

morpapatyam .!.:
canım herkezın ne kadar farklı hikayeleri var.ailenle paylaşıyormusun bunları.onların yorumu ne?sen çalışmıyormusun?Allah yardımcın olsun
Genişletmek için tıkla...
Ailem bana birakti. Her zamanki gibi bana birakti..calisiyorum ama ucretsiz izindeyim. Okulda rehb.ogrettmn (psikolojik danismanim) pdr mezunuyum.
 
aybeniz15 .!.:
Ben varim..neden evlendim sanki. Yasim daha 23 tú. Okuldan haziranda daha mezun olur olmaz bir ay sonra temmuzda GORUCU USULU nişan, ve agustosta dugun. Sacmalikti, sanki basiretim baglanmisti, sanki muska yapilmisti. Evlenir evlenmez ver elini amerika..ne oldugumu sasirdim, 20 gunluk evliyken amerikaya yerlestik.aileden daha ne kadar uzaga gidilebilinir ki ..kocami tanimadan evlendim veeee..amerikada 1 sene yasadik, bana zehir olan 1 sene.. evimi cihazlarla dinliyormus meger..aldattigimi imaa etti.. ben buna ragmen adam gibi korunmamisim demek ki, kizim oldu..simdi kizim 14 aylik. Esimle kac kez bosanacak oldum, yapamadim. Sanki o zamanki gibi basiretim bagli. Buyu yapilmis gibiyim. Esim ne yapsa eyvallah diyorum sanki.. anneme selam dahi vermeyen, yanimda annem var diye Beni , bebegimi otogardan almaya bile gelmeyen, ne yapiyorsan yap diyen bu adami hala seviyor ve hala onunla evliyim. Veee Beni ailesinin memleketine gitmeye de zorladi ama oraya tayin olamadi.. simdi de baska bir sehirde yasamaya zorluyor, 5 sene sonrada o baska sehirden istanbula girmek istiyormus. Plani buymus. Benim planlarimin onemi yok..ben de kendi secimimin altinda ezildim.
Genişletmek için tıkla...

eşimle tanışmadan önce bir arkadaşım,, vardı... çocuk fransa da paris te yaşıyordu.... sevmiyordum onu ama yurtdışında kalıcı yaşamak ve çalışmak için evlenmem gerekiyordu :KK43: baya baya evleniyordum oraya,hatta rahmetli babannem az yalvarmadı ...yavrum kızım yapma diye...bişey sebep oldu bi süre sonra eşimle tanıştık ... şimdi düşünüyorumda iyi ki gitmemişim.. sizlerin yaşadığı zorluklara tanık oldukça daha ii anlıyorum bunu, Allah yardımcınız olsun arkadaşım
 
KAYIPSEHIIR .!.:
eşimle tanışmadan önce bir arkadaşım,, vardı... çocuk fransa da paris te yaşıyordu.... sevmiyordum onu ama yurtdışında kalıcı yaşamak ve çalışmak için evlenmem gerekiyordu :KK43: baya baya evleniyordum oraya,hatta rahmetli babannem az yalvarmadı ...yavrum kızım yapma diye...bişey sebep oldu bi süre sonra eşimle tanıştık ... şimdi düşünüyorumda iyi ki gitmemişim.. sizlerin yaşadığı zorluklara tanık oldukça daha ii anlıyorum bunu, Allah yardımcınız olsun arkadaşım
Genişletmek için tıkla...
Saol cnm tesekkur ederim. Hayirli dogumlar , az kalmis doguma :)
 
morpapatyam .!.:
artık ................şuan keşke anam babam bana karışsaydı dıyorum.tekbaşıma verdiğim bu kararı kaldırabilecek olgunlukta deilmişim meğer.şuan pişmanlık evresındeyım.bu şehre girdiğim an efsunlanmış gibi moralım bozuluyor.hayattan zevk almamaya başlıyorum.sonum sonumuz nolcak bilmiyorum.evliliğiminde eski neşesi kalmadı.hep sankı uzerımde fil ouruyor gibi.burda kimseyı şöyle candan sevemedim.yaptığım hiç bişiydende zevk lamıyorum burda.benım gibi tekbaşına verdiği kararın yükünü taşıyamıyan varmı böyle
Genişletmek için tıkla...

M morpapatyam durumun zor, Allah hayırlısı neyse onu versin
sadece şu noktaya yorum yapacağım, kırmızı ile işaretlediğim yere
karışsalardı, evlenmeseydin, ayrılsaydın ve şimdiye kadar başka biriyle sürekli bir ilişki oturtamasaydın
o zaman da diyecektin ki "keşke anam babam bana karışmasalardı, neyi istediğimi bilecek kadar olgundum, sevdiğim adamla evlenmiş ve onunla yaşıyor olacaktım"...
 
Evli değilim ama sanırım seni her anlamda en iyi ben anlarım. Istanbulda üniversite kazanıp istanbula yerlestigim sene hayatıma başka şehirden biri girdi. Derslerim istanbuldaki okulda kötüydü diye zaten tekrar üniversite sınavına girmeye karar vermiştim. Aileme söyledim, sağolsun onlarda hiç karışmaz bana, sadece destek Olurlar her aldığım karara. Girdim sınava dedim bari benimkinin yanına gidiyIm. PIS-MA-NIM! Bu yıllar nasıl geçer böyle derken, kaldı şurda son 1bucuk ayiM. Zaman yaşadığım bütün kötü berbat şeylere rağmen eninde sonunda bir şekilde geçti. Ben senden biraz daha sansliymisim ki bu okulumdaki arkadaşlarım harika insanlarmis. Okula giRene kadardı bütün sikintilarim :) hala da öyle. Asla yaşamam dediğim ne varsa yaşadım. Babamın sözleri hala kulagimda. Burayı kazandığım sene bana demişti ki, istersen eski okuluna devam et istersen yenisine kayıt yaptır, karar ve sorumluluk tamamen senin. Ama ben arkandayiM. ve ben öyle düşünmeden yeni okula gidicem dedim ki, kırk kere okullu bırakıp ailemin yanına dönmem gereken yerde kırk kere burda eşşek gibi kalmak zorunda kaldım babama karşı sorumluluklarım vardı. Kendi düşen ağlamaz dedim dayandım. Mezuniyet ve gidişim benim için kurtuluş gibiydi çünkü. Hala çok bişey değişmediysede bu dusuncelerimde, biraz daha hafifledi sadece öyle diyebilirim. Ama senin yerinde olsaydım, evli olsaydım ve buna hep dayanmak zorunda olsaydım, ne büyük konustuysam başıma geldi o yüzden çok büyük konuşmak istemiyorum ama galiba yapamazdim. Burda sadece arkadaslarima ve mezuniyet gunune sirtimi yasladim. Başka türlüsü beni bitirirdi. Umarım senin için çok kısa bi süre de biyol bulunur. Çünkü ömür boyu bu hislerle yaşanmıyor. Ne kötü bu kadar yanlış kararlar vermek. Hep diyorum, keşke bi kere de yaşamadan ogrensem bazı şeyleri diye. Henüz kısmet olmadı :)
 
morpapatyam .!.:
artık yaşım geçiyordu.ama evlenememıştım.onunla tanıştığımda çok mutluydum.ondan başka hiçbişirşey görmedı gözüm.artık evlenmem gerekiyordu.aşık oldum ona.çok güvendim.işte bu yüzden doğdum buyuğum şehri, anamı babamı, çocukluk arkadaşlarımı, anılarımı, sevdiğim mekanları, işimi bıraıp onun peşinden onun yaşadığı yere gittim.anneme babama bile benım yerim eşimin yanı dedım.annem babam hiç karışmadılar bana.zaten hiç bir zamanda karışmadılar hiçbirkararda da.onlarda sevdi güvendi eşime.halada çok severler.eşimin benım yaşadığım şehre gelmesi benım gitmemden daha zordu ama imkansz deildi.hiç bir çaba sarfetmedi ama.çünkü meleketinden anasının babasının yanından ayrılmak ıstemıyordu.bende saf saf bu fedakarlığı yaptım.sankı madalya takıcaklardı.eşim nerdeyse hiç uğraşmadı kendi için.çok güzel bir şehirden ufacık bir şehre taşındım.ama tüm dünyam kocamdı.sonra yavaş yavaş haftalar geçmeye başladı tabi.gözüm açılmayada başladı.ben ailemi silkip atmıştım.ama eim elinden gelse herean yine ailesiyle birlikte olmak istıyorudu.mutlaka aklı hep onlardaydı.ne işleri olsa koşuyor neye ihtiyaçları olsa benı evde bıakıyordu.çoooook kavga ettik.hep kendi kendime buna sen karar verdın dedim.buranın ıyı yanlarını bulmaya çalıştım.aradan 4 sene geçti.şuan keşke anam babam bana karışsaydı dıyorum.tekbaşıma verdiğim bu kararı kaldırabilecek olgunlukta deilmişim meğer.şuan pişmanlık evresındeyım.bu şehre girdiğim an efsunlanmış gibi moralım bozuluyor.hayattan zevk almamaya başlıyorum.sonum sonumuz nolcak bilmiyorum.evliliğiminde eski neşesi kalmadı.hep sankı uzerımde fil ouruyor gibi.burda kimseyı şöyle candan sevemedim.yaptığım hiç bişiydende zevk lamıyorum burda.benım gibi tekbaşına verdiği kararın yükünü taşıyamıyan varmı böyle
Genişletmek için tıkla...

Geçen sene yurtdışında master yapıyordum ve aklımda doktora burslarına başvurup orda kalmak vardı. Master yaptığım alanda Türkiye'de sadece 2-3 yüksek lisans ve çok yeni sadece 1 doktora programı var. Ama erkek arkadaşım burda küçük bir şehirdeydi (ben normalde İstanbul'dayım), orda kalırsam ilişkimizin biteceğini ima eden şeyler dedi, depresyona girip aylarca traş bile olmadı uzakta olduğum için, bir de onu çok özledim master bitince geldim, üstelik ona yakın olmak adına Ankara'ya taşındım hiçkimseyi tanımadığım. Burda alanımla ilgili olan ama hani çok da ilgili olmayan bir doktora programına başladım şu an ve çok sevmiyorum. Sanki istediğim şey olmadıkça boşuna okuyormuşum gibi geliyor bazen zaten şimdiden birkaç dersten kaldım.

Erkek arkadaşımı seviyorum ama bazı durumlar (işsizliğim, Türkiye'de yaşamak) için sık sık onu suçluyorum hem de çok sık. O da bunu taşıyamıyor isyan ediyor. Ben ciddi çok hırslı ve övünmek gibi olacak çok itici bunu söylemem ama akademik anlamda başarılı bir insanım. Tamam hani çok da abartılı başarılarım yok ama mesela bu sene CV'mi gören bir işveren "kendinin kıymetini bil senden çok az var" filan demişti. İş bulamıyorum çünkü gerçekten yapmak istediğim spesifik, idealist, para getirmeyen bir alana yöneldim hala da pişman değilim eminim bir gün olacak. Erkek arkadaşım beni kariyerist buluyor, ailesi de o da sık sık onun olduğu küçük şehre taşınmamı istiyorlar. Erkek arkadaşımın büyük şehirlere gelme imkanı ciddi kısıtlı ama hayali bulunduğu şehirde işyeri açıp oraya iyice yerleşmek, sonra da orda belediye başkanı olmak. Bana sürekli "bencil, kariyerist, etiket meraklısı" gibi şeyler yakıştıran, küçük bir şehirdeki işlere razı gelmemi isteyen adamın belediye başkanlığı gibi hırsları olması da açıkçası bana komik geliyor :) Evet o İstanbul'da, Ankara'da mutsuz olur, yurtdışında da öyle ama ben de orada mutsuz olurum, iş bulamam. Daha bu sorunlarımızı çözemedik, nasıl çözeceğimizi ben de bilmiyorum açıkçası... :)

Benim ailem de sizinki gibi, karışmıyor hiçbir şeye...

Derdinize cevap önerecekken destan yazdım ama durumumu benzettiğim için. Bence bizim yapmamız gereken şey artık onu bunu şunu etrafı erkeği suçlamayı bırakmak. Sütten çıkmış ak kaşık olduklarından değil ama bunun bir yararı yok. Dediğiniz gibi baştan sona her şey bizim sorumluluğumuzda. Artık suçlamayı- suçlu hissetmeyi- mazeret üretmeyi bırakmalıyız. Kendimizi gerçekleştirmek için bir şeyler yapmalıyız, mutlu ve üretken olmak için... Bizi seven mutlu olmamızı ister ve bizi bırakmaz bence hatta destekler...

Uygulamaya nasıl geçirilecek bir fikrim yok amma, bence işin esası bu.
 
fromrainforest .!.:
Sizi hatirliyorum 1 sene onceydi galiba konu acmistiniz..demek bosanamadiniz hala..peki nasIl gidiyo simdi kIzInIz haricinde evliliginiz?
Genişletmek için tıkla...
7 ay onceydi. Hersey iyi aslinda. Birtek sorunumuz var artik , esim ailemden tamamen uzak duruyo.annemin yuzune bile bakmiyo. Ve sebebi bile yok. Bu yuzden de evliligimi bitirmeye cesaret edemiyorum. Birbirimizle bir sorunumuz yok artik cunku. Ama bu sorun da zor bir sorun.
 
muzurtilki .!.:
M morpapatyam durumun zor, Allah hayırlısı neyse onu versin
sadece şu noktaya yorum yapacağım, kırmızı ile işaretlediğim yere
karışsalardı, evlenmeseydin, ayrılsaydın ve şimdiye kadar başka biriyle sürekli bir ilişki oturtamasaydın
o zaman da diyecektin ki "keşke anam babam bana karışmasalardı, neyi istediğimi bilecek kadar olgundum, sevdiğim adamla evlenmiş ve onunla yaşıyor olacaktım"...
Genişletmek için tıkla...


belkide haklısn.ama ailem bana bu adamla evlenme demezdi asla.ama büyük şehirde kalmam için biraz ısrarcı olalardı keşke diyorum bazen
 
unnudagassolina .!.:
Geçen sene yurtdışında master yapıyordum ve aklımda doktora burslarına başvurup orda kalmak vardı. Master yaptığım alanda Türkiye'de sadece 2-3 yüksek lisans ve çok yeni sadece 1 doktora programı var. Ama erkek arkadaşım burda küçük bir şehirdeydi (ben normalde İstanbul'dayım), orda kalırsam ilişkimizin biteceğini ima eden şeyler dedi, depresyona girip aylarca traş bile olmadı uzakta olduğum için, bir de onu çok özledim master bitince geldim, üstelik ona yakın olmak adına Ankara'ya taşındım hiçkimseyi tanımadığım. Burda alanımla ilgili olan ama hani çok da ilgili olmayan bir doktora programına başladım şu an ve çok sevmiyorum. Sanki istediğim şey olmadıkça boşuna okuyormuşum gibi geliyor bazen zaten şimdiden birkaç dersten kaldım.

Erkek arkadaşımı seviyorum ama bazı durumlar (işsizliğim, Türkiye'de yaşamak) için sık sık onu suçluyorum hem de çok sık. O da bunu taşıyamıyor isyan ediyor. Ben ciddi çok hırslı ve övünmek gibi olacak çok itici bunu söylemem ama akademik anlamda başarılı bir insanım. Tamam hani çok da abartılı başarılarım yok ama mesela bu sene CV'mi gören bir işveren "kendinin kıymetini bil senden çok az var" filan demişti. İş bulamıyorum çünkü gerçekten yapmak istediğim spesifik, idealist, para getirmeyen bir alana yöneldim hala da pişman değilim eminim bir gün olacak. Erkek arkadaşım beni kariyerist buluyor, ailesi de o da sık sık onun olduğu küçük şehre taşınmamı istiyorlar. Erkek arkadaşımın büyük şehirlere gelme imkanı ciddi kısıtlı ama hayali bulunduğu şehirde işyeri açıp oraya iyice yerleşmek, sonra da orda belediye başkanı olmak. Bana sürekli "bencil, kariyerist, etiket meraklısı" gibi şeyler yakıştıran, küçük bir şehirdeki işlere razı gelmemi isteyen adamın belediye başkanlığı gibi hırsları olması da açıkçası bana komik geliyor :) Evet o İstanbul'da, Ankara'da mutsuz olur, yurtdışında da öyle ama ben de orada mutsuz olurum, iş bulamam. Daha bu sorunlarımızı çözemedik, nasıl çözeceğimizi ben de bilmiyorum açıkçası... :)

Benim ailem de sizinki gibi, karışmıyor hiçbir şeye...

Derdinize cevap önerecekken destan yazdım ama durumumu benzettiğim için. Bence bizim yapmamız gereken şey artık onu bunu şunu etrafı erkeği suçlamayı bırakmak. Sütten çıkmış ak kaşık olduklarından değil ama bunun bir yararı yok. Dediğiniz gibi baştan sona her şey bizim sorumluluğumuzda. Artık suçlamayı- suçlu hissetmeyi- mazeret üretmeyi bırakmalıyız. Kendimizi gerçekleştirmek için bir şeyler yapmalıyız, mutlu ve üretken olmak için... Bizi seven mutlu olmamızı ister ve bizi bırakmaz bence hatta destekler...

Uygulamaya nasıl geçirilecek bir fikrim yok amma, bence işin esası bu.
Genişletmek için tıkla...


canım senin durmunda benım başka versiyonum.ciddi kararlarını alırken mutlaka başkarıyla istişare yap.benımde evlenmeden once sosyal çevrem çok genişti.hep bişiler yapardım.ama burda köreldim.sanırım bende biraz sabır eksikliğide var
 
morpapatyam .!.:
yaşadıklarımız bu kadar aynı olamaz.bende rest çekmek üzereyim.
Genişletmek için tıkla...
Ben biliyorum ki, rest çektiğim dönem yemeden içmeden kesilmiş, zorla yediğini de direk çıkaran, yalnız tuvalete gidemeyen, banyo yapamayan bir insana dönüşmeseydim, büyük ihtimalle eşim benimle gelmezdi. En basitinden ailesi sorun çıkartabilirdi. Ama ben gerçekten o kadar acınası bir durumdaydım ki en azından çok şükür bunlarla savaşmak zorunda kalmadım.

Ben hep şöyle düşünüyorum, insan hak ettiği hayatı yaşıyor. Bir tarafın bu kadar alttan alması, bu kadar ezilmesi çok kötü :(
Umarım en kısa zamanda sen de kurtulursun arkadaşım.
Ve henüz bu durumun içine girmemiş ama sürüklenenlere de tavsiyem, lütfen duygularını bir kenara koyup çok ama çok iyi düşünsünler.
 
morpapatyam .!.:
artık yaşım geçiyordu.ama evlenememıştım.onunla tanıştığımda çok mutluydum.ondan başka hiçbişirşey görmedı gözüm.artık evlenmem gerekiyordu.aşık oldum ona.çok güvendim.işte bu yüzden doğdum buyuğum şehri, anamı babamı, çocukluk arkadaşlarımı, anılarımı, sevdiğim mekanları, işimi bıraıp onun peşinden onun yaşadığı yere gittim.anneme babama bile benım yerim eşimin yanı dedım.annem babam hiç karışmadılar bana.zaten hiç bir zamanda karışmadılar hiçbirkararda da.onlarda sevdi güvendi eşime.halada çok severler.eşimin benım yaşadığım şehre gelmesi benım gitmemden daha zordu ama imkansz deildi.hiç bir çaba sarfetmedi ama.çünkü meleketinden anasının babasının yanından ayrılmak ıstemıyordu.bende saf saf bu fedakarlığı yaptım.sankı madalya takıcaklardı.eşim nerdeyse hiç uğraşmadı kendi için.çok güzel bir şehirden ufacık bir şehre taşındım.ama tüm dünyam kocamdı.sonra yavaş yavaş haftalar geçmeye başladı tabi.gözüm açılmayada başladı.ben ailemi silkip atmıştım.ama eim elinden gelse herean yine ailesiyle birlikte olmak istıyorudu.mutlaka aklı hep onlardaydı.ne işleri olsa koşuyor neye ihtiyaçları olsa benı evde bıakıyordu.çoooook kavga ettik.hep kendi kendime buna sen karar verdın dedim.buranın ıyı yanlarını bulmaya çalıştım.aradan 4 sene geçti.şuan keşke anam babam bana karışsaydı dıyorum.tekbaşıma verdiğim bu kararı kaldırabilecek olgunlukta deilmişim meğer.şuan pişmanlık evresındeyım.bu şehre girdiğim an efsunlanmış gibi moralım bozuluyor.hayattan zevk almamaya başlıyorum.sonum sonumuz nolcak bilmiyorum.evliliğiminde eski neşesi kalmadı.hep sankı uzerımde fil ouruyor gibi.burda kimseyı şöyle candan sevemedim.yaptığım hiç bişiydende zevk lamıyorum burda.benım gibi tekbaşına verdiği kararın yükünü taşıyamıyan varmı böyle
Genişletmek için tıkla...

benim eşimde ailesini bırakıp geldi istanbul a benim için.Burada onun da kimsesi yok.Bende hep ailemin işi için koşturup dururum..Bende onun için ailemi bırakıp hayatta olduğu şehre gitmezdim ama eşime hiçbir zaman ailesinin yokluğunu yaşatmamaya bu sebeple hiç kavga ettiğimizi ise hatırlamıyorum.

Bin tane benden bulursun ama aile bulamazsın iyi düşün demiştim.. 7. yılın sonunda evlendik ztn... Şimdi gidelim kalk dese yine gitmem.Büyük konuşmak istemiyorum tabi ki.. Umarım eşim de içten içe sen gibi düşünmez..

Artık geri dönmek için çok geç ne yazık ki..
 
Bunların hepsi bahane o şehre geldim bu şehre gittim kendi cesaretsizligini örtmeye çalışmayın evet bir karar vermişsiniz dogru yada yanlış bu sizin kararınız hiçbirşey için geç degil memnun değilseniz olmuyorsa dönün memleketinize saglıgınızdan sizden önemli mi tabii ki degil eş mevzusuna deginmiyorum çünkü ortada mecbur kalınmışta yapılmış bir evlilik var
 
morpapatyam .!.:
artık yaşım geçiyordu.ama evlenememıştım.onunla tanıştığımda çok mutluydum.ondan başka hiçbişirşey görmedı gözüm.artık evlenmem gerekiyordu.aşık oldum ona.çok güvendim.işte bu yüzden doğdum buyuğum şehri, anamı babamı, çocukluk arkadaşlarımı, anılarımı, sevdiğim mekanları, işimi bıraıp onun peşinden onun yaşadığı yere gittim.anneme babama bile benım yerim eşimin yanı dedım.annem babam hiç karışmadılar bana.zaten hiç bir zamanda karışmadılar hiçbirkararda da.onlarda sevdi güvendi eşime.halada çok severler.eşimin benım yaşadığım şehre gelmesi benım gitmemden daha zordu ama imkansz deildi.hiç bir çaba sarfetmedi ama.çünkü meleketinden anasının babasının yanından ayrılmak ıstemıyordu.bende saf saf bu fedakarlığı yaptım.sankı madalya takıcaklardı.eşim nerdeyse hiç uğraşmadı kendi için.çok güzel bir şehirden ufacık bir şehre taşındım.ama tüm dünyam kocamdı.sonra yavaş yavaş haftalar geçmeye başladı tabi.gözüm açılmayada başladı.ben ailemi silkip atmıştım.ama eim elinden gelse herean yine ailesiyle birlikte olmak istıyorudu.mutlaka aklı hep onlardaydı.ne işleri olsa koşuyor neye ihtiyaçları olsa benı evde bıakıyordu.çoooook kavga ettik.hep kendi kendime buna sen karar verdın dedim.buranın ıyı yanlarını bulmaya çalıştım.aradan 4 sene geçti.şuan keşke anam babam bana karışsaydı dıyorum.tekbaşıma verdiğim bu kararı kaldırabilecek olgunlukta deilmişim meğer.şuan pişmanlık evresındeyım.bu şehre girdiğim an efsunlanmış gibi moralım bozuluyor.hayattan zevk almamaya başlıyorum.sonum sonumuz nolcak bilmiyorum.evliliğiminde eski neşesi kalmadı.hep sankı uzerımde fil ouruyor gibi.burda kimseyı şöyle candan sevemedim.yaptığım hiç bişiydende zevk lamıyorum burda.benım gibi tekbaşına verdiği kararın yükünü taşıyamıyan varmı böyle
Genişletmek için tıkla...
Beeeeennnn... Eşimden yana sıkıntım yok ama yaşadığım yerden hiç memnun değilim. Eşim de seni zorla mı getirdim, geldin gördün ben sana, seni getirmem demiştim, şimdi niye problem çıkarıyorsun, alnına silah mı dayadım diyor. Nefret ediyorum buradan :cry: Kadınlar Kulübü de olmasa zaman geçmeyecek valla. Sana olanların aynısı bana da oluyor, ne zaman bu şehre girsem ufunet basıyor. En güzeli samimi bir arkadaş bulman sanırım canım. Yoksa zaman temelli geçmiyor. Her gün kızı arayıp bize gelsin diye ısrar ediyorum. Bir tane de olsa arkadaş bulsan kendine....
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Back
X