Dün son noktayı koyduk.Bunu yaptığıma hala inanamıyorum.O çok iyi biri, bana hiç yanlış yapmadı, hayal kırıklığına uğratmadı.Ama benim tarafımdan bize kimse destek vermedi.Annem en sonunda tamam git, nikahına gelicez, ama bizden size çok yakın olmamızı bekleme dedi.Bir de ileride çok boynum bükük kalır mı diye düşündüm.Başkaları bana aramızda uçurum olduğunu söylerdi.Ama biz kendi aramızda hiç böyle şeyler hissetmedik.Ama en sonunda gözüm korktu.Tabi ki onu seviyorum.Ama ya şimdi dibe vurup acının kralını yaşıycaz, ya da bir ömür yavaş yavaş çekicez.Evet o benim ruh ikizimdi.Beni herkesten çok sevdi.Ben de ona çok aşıktım.Zaten bizim ki ilk görüşte aşktı.Ama aradaki farklar insanı çok yıpratıyor.O bunları dert etmese de benim karşıma bu farklar çıkıyordu.Bana hep destek oldu, ama ben o kadar güçlü olamadım.Hani derler eğitim ya farkı bilmem ne önemli değil diye, tamam tek tek önemli değil ama bari bazı konularının uyumlu olması gerektiği doğruymuş.Ya aile denk olucak, ya memleket bir olucak, ya eğitim denk olucak.Bunların hiçbiri olmayınca korktum.Bugün evden eşyaları çıkartıyorlar.Herşeyimizi birlikte seçmiştik.Bütün masrafı yapmışlardı.Şimdi zarara ortak olucam.Kimine göre onun için de iyi olmuş, çünkü bir yerde benim mutsuzluğumu görünce o da mutsuz olucakmış.Umarım onun için iyi olur.Çok büyük ah aldım.Pazar günü nikahımız vardı, bugün herşeyi geri çeviriyoruz.Yanlış yapmış olabilirim, ama zaman göstericek.Lütfen birşey söyleyin, uzun yada kısa vadede onun için iyi yada kötü mü olucak.Ve daha önce söylemiştim, o hayat okulunda pişmiş, farkındalığı yüksek , olayları analiz edebilecek bir insan.Sevgiden gözümüz mü kör oldu ne.Onu çok arayacağıma, bu vicdan azabından kurtulamayacağıma eminim.Dönmeyi de düşündüm ama ona yine aynısını yaparım diye çok korkuyorum.Bir daha bunu kaldıramaz kimse
