benim hikayem

o benim ilk'imdi.
ona aşık olduğumu kendime bile itiraf edemiyordum.yanlış zamanda yanlış yerde girmişti hayatıma.
onunla sevgili olduğumuzda annem ve babam ayrılmak üzereydi.birçok problemle boğuşuyordum.ona hiçbirşey belli etmemeye çalışıyordum ama tavırlarımdan suratımdan birşeylerin ters gittiğini anlıyordu.ona anlatmak istemiyordum.yaşadığım sorunları kahkahalarımla bastırmaya çalışıyordum ama başarılı olamıyordum.19 yaşındaydım o zamanlar.
o yaşıma kadar hiç erkek arkadaşım olmamıştı.kimseye fırsat vermemiştim.nokta atışı yapıp ilk tamam dediğim kişiyle hayatımı birleştirmek istiyordum.

onunla arkadaş olduğumuz dönemlerde benden sakladığı bir kız arkadaşı varmış.ben bunu ortak arkadaşlarımız sayesinde öğrenmiştim.kendisinin söylemesini bekledim ama ısrarla söylemiyordu.yaz tatilinde sürekli meaj atıyordu.seni çok özledim sen hiç özlemedin mi diye.bende kızıyordum kendi kendime "gitsin kız arkadaşını özlesin pislik"diyordum.birgün içimde öyle bir sıkıntı vardı ki yutkunamıyordum.bana bunu nasıl yapardı hazmademiyordum yaşananları.eğer beni seviyorsa neden hayatında başkası vardı?yada biz çok yakın iki arkadaşsak neden bana sevgilisinden hiç bahsetmiyordu?kendimi salak gibi hissediyordum.ve sonunda ona mesaj attım.sonuçta bukadar sessizlik yeterdi ya hep ya hiçti.
-sana birşey soracağım uyanınca haber ver yazdım.
-günaydın.sor bakalım dedi.
-bir sevgilim olsa ve sana söylemesem ne yapardın dedim
-sevgilin mi var? dedi
-sen soruma cevap ver yazdım
-kızardım.sevgilin mi var yoksa.yazmış
-kızıpta ne derdin peki dedim.elim ayağım titriyordu.
-bana verdiğin değer bu kadarmıydı derdım yazmış.
-peki o zaman bana verdiğin değer bu kadarmıydı.başkasından duyunca daha mı hoş oluyor sanıyorsun.yazdım
mesajlaşmamız burada bitti ve beni aradı.ben kararlıydım artık onu hayatımda istemiyordum.ona birşeyler hissediyordum ama onunla olmazdı doğru insan o değildi.hata yapmıştım.zararın neresinden dönersem kardır diye düşünüp yaz boyu onu unuturdum ve bir dahada yüzüne bakmazdım.ama o İstanbul'dan Ankara'ya geldi ve beni birşekilde buluşmaya ikna etti.defalarca gelme demiştim.görüşmek istemiyorum demiştim ama gelmişti.geldiğinde neler olacağını bilmiyordum.ben onu seviyordum ama o beni sevmiyor olabilirdi.onu yanlış anlamış olabilirdim.ben bunlarla boğuşurken o çoktan buluşacağımız yere gelmişti bilerek onu 1 saate yakın beklettim.cezalıydı o sürünsün biraz dedim:)
konuşurken yüzüne bakmıyordum.sanki onu seven ben değilmişim gibi insan en yakın arkadaşına bunu nasıl söylemez demek ki ben senin arkadaşın değilim diyordum.o anda ben seni herkesden farklı biryere koydum hhayatımda.sana hiç dostum kardeşim kankam gibi sıfatlarla seslenmedim.çünkü sen benim sevdiğimsin dedi.bir anda ne yapacağımı şaşırmıştım.19 yaşındaydım.hayatımda ilk kez kalbimi deli gibi çarptıran biri karşıma geçmiş sevdiğimsin diyordu.gözlerim doldu.hiçbirşey demedim.sen ne diyorsun peki.şimdi beni burdan İstanbul'a bir başıma mı yollayacaksın yoksa benimle misin demişti.elini uzattı.ve bende tuttum...
işte bizim hikayemiz böyle başlamıştı.o tuttuğum elde ne umutlarım vardı.hayatımın sonuna kadar kalbimin öyle atacağını sanıyordum.ilişkimiz benim arkadaşlarımdan çok tepki almıştı.senin için o kızı bırakan senide birgün bırakır.kendini çok kaptırmasan iyi edersin diyorlardı.oysaki Ankara'ya geldiğinde o kızdan ayrılalı bir ay olmuştu.o kısım benide tedirgin ediyordu ama kalbimin atışlarına engel olamıyordum.çok geçmeden annem ve babam ayrılma kararı aldılar kavgalar tartışmalar düşünmeden söylenen kırıcı sözler havada uçuşuyordu.ailenin büyük çocuğu ben olduğum için dengeyi sağlamak bana düşüyordu.üstelik kardeşimin bu durumdan en az şekilde etkilenmesi için elimden geleni yapıyordum.kendimden vazgeçmiş bir şekilde kardeşim annem ve babam için elimden geleni yapıyordum.üstelik bu arada hayatımda biri vardı.sığındığım bir liman gibiydi ama ona neler olduğunu anlatamıyordum.daha çok yeniydi ilişkimiz ve ben derdimi kolay kolay anlatabilen biri değildim.bunun hata olduğunu düşünenler olabilir ama ben böyleyim.yaz tatilini bir şekilde atlatmıştım.okula döndüğümüzde ben kafamı bir türlü toparlayamıyordum.yaşadıklarım çok ağır geliyordu.yaşadıklarımdan kendimi sorumlu tutuyordum bazen ve sevdiğim adamı bu dert nehrine sürüklemek istemiyordum.ayrılmak istediğimi söyledim.kabul etmedi.ancak boğuluyordum.ben üzüldükçe oda üzülüyordu onu üzmek isteyeceğim son şeydi.ancak kaderimden kaçamıyordum.sürekli tartışıyorduk.çünkü ben huysuzluk yapıyordum.sen beni sevmiyor musun dedi? sevmiyorum dedim.hayatımın en zor anıydı.ruhum bedenimi terketmiş gibiydi.sevmiyorum demeliydim.hayatı ikimizede zindan etmemin anlamı yoktu.
ayrıldık...
sürekli aklımda o vardı.ama aç gezerim kuyruğu dik tutarım diyordum.düşünmem gereken bir ailem vardı.kardeşim vardı.ve ben tüm bunları göğüsleyecek kadar güçlüydüm.o dönemde herkes bende bu gücü gördüğü için bana yükleniyordu.çok geçmeden annem ve babam aralarındaki sorunu çözdü ve ailem artık mutluydu.bense koca bir harabe gibiydim.sanki işgal altında bir şehir gibi...kendimi yıkı dökük hissediyordum.mutlu olamıyordum ki.çünkü sevdiğim adam hayatımda yoktu.aklımdaydı ancak yanımda değildi
ayrılığımızdan 6 ay sonra arkadaşlarımız aracılığıyla tekrar bir araya geldik.ikinci bir şans daha verelim dedik.bu seferde ona bir haller olmuştu.sanki sevmiyordu.bendede heyecan kalmamıştı.sanki 10 yıllık evliymişizde heyecanımızı kaybetmişiz gibiydi.yapamadık ve ayrılalım dedi.kabul ettim.
normal bir ayrılık değil ama bizimkisi.ona bunu yapmamasını söylememe rağmen ne problemim varsa benim haberim olmadan halletmeye çalışıyor.geçenlerde onun bir arkadaşı benim arkadaşlarımla ufak bir sorun yaşamıştı.gidip çocuğa bana birşey derse karşısında onu bulacağını söylemiş.sonra ev arkadaşıma bir sorunu olursa bana söyle ben hallederim ama o bilmesin demiş.tabi ev arkadaşım bana bunu çığlıklar içinde anlattı.kızııım hala var bu çocukta birşeyler diye.hala gözlerimi nezaman ona çevirsem bana bakıyor buluyorum onu.kabul etmeye çalışıyorum biz ayrıldık.üstelik üzerinden bir yıl geçti.ve ben bu bir yılda kimseye fırsat vermedim.veremedim.aklımın bir köşesinde hala o varken bunu yapamazdım.onunla olamayacağımı biliyorum ama umudumuda yitiremiyorum.kader bizi bir şekilde biryerlerde hep karşı karşıya getiriyor.hiç ummadığım anda karşıma çıkıyor.eğer kader döngümde o varsa neden olmasın diyorum...
benim hikayen ne yazık ki mutlu sonla bitmedi.belkide henüz hikayem bitmemiştir.kim bilir?

ahh arkadasım suan ınan aglıyorum sana bana herkese.. bu dunyada mutlulugu hakedecek ınsanlar mutsuz oldugu ıcın aglıyorum.. allah hepimizi iyilerle karsılastırsın yarabbim.. sabır gosterırsek ınanıyorumkı mutluluga ulasıcagz arkadasm..

Gerçekten çok şanslısın. Böyle bir oğlanı bulman ne kadar güzel. Hikayen daha bitmemiş bence. Umarım mutlu olursun.

Hikayeni okurken gözlerimden yaşlar akmaya başladı birkaç şey dışında fazlasıyla yaşadım ve sonum senin gibi aynı şekilde umarım sevdiğin kişiyle çok mutlu olursun.

bencede bitmemiş ama böyle gitmez ya kafada bitirin yada gerçekte bir olun . Yoksa işiniz zor soyut bir şeye saplanıp kalmayın

umudumu yitirmiyorum tabi ki ama yoluma bakıyorum artık.

Henüz hikayen başlamamış bile sayılabilir. Bir de bu açıdan bak istersen. Hayat neleri getirir neleri götürür, gün gelir adını bile unutursun..