benim sorunum ne ki

derdimi kimseye söylemeyemiyorum ama ruhsal olarak çöküntüdeyim sanki oysa okadar mutlu olmam gerekirken sağlığım yerinde eşim var işim var ve en önemlisi dünya tatlısı bir evladım... niye böyleyim bilmiyorum aşırı çekingen utangaçım hep bir ezik modaayım hep aciz hissediyorum sanki çok değersizim kimse değer vermiyor hiç eğlenceli bir tip değilim insan içine girmekten keyif aldığım halde yani yanlızlığı sevmediğim ahlde hiç açık değilim insan içinde ezildikçe eziliyorum hep saçmalıyorum sanki hep yersiz hareket ediyorum insanlar benle olmaktan mutsuz gibi sanki zaten akıllarınada pek gelmem ay gel oturalım muhabbet edelim felan demezler arabeks tarszım var kim isterki kendini mutsuz eden insanı... eşimlede bu sıkıntıları yaşıyoruz güvenim yokmuş kendime oysa olmaması için bir sebep yok ve seviyor sayıyor bir sürü sorun yaşadık ama anladımki sorun asıl bende ben hep ilgi bekleyen bir titpim ilgi olmazsa sevgide yok gibi algılayıp yerden yere vuruyorum üzülüyorum ve üzüyorum. ve en kötüsü öfke kontrolüm yok ağzımdan çıkanlara sahip çıkamıyorum eğer birine kızdıysam hele haksızlığa uğradıüğımı düşünüyorsam bir şekilde haklıyken haksız duruma düşüp kendimi küçültüyorum sonra bin pişman ve kimse yanımda değil.. acaba uzamn yardımımı almalıyım bilemiyorum eşim bunun gerekmediğini söylüyor ilaç verip uyuşturacaklar bunları kendin aşabilirsin ciddi sıkıntıların yok diyor.... takıntılıyım o niye benimle ilgilenmedi beni sevmiyor arkadaşlarım arasında da böyle çok seviyorum bakıyorum kendimden çok öncelik ona veriyorum ama kimse bana öncelik vermiyor sorun tabiki onlarda değil bende bilmiyorum nasıl baş edicem bur durumla şöyle kendimden emin olsam girdiğim ortamda sevilebilsem aranan isim olsam zoraki insan gibiyim arkadaş çevrem pek yok zaten hep ben arrıyorum olanalarıda ama bakıyorum kimsenin beni arayıp sorduğu yok dışardan bakılınca ilk başta ilgi görüp sonradan soğunan bir tipim insanlar içime girince kaçıyor sanki :) :) neyim cidden ben benim sorunum ne