- Konu Sahibi naznaznaznaz
- #461
söylediklerinize katılıyorum.. beraber yaşamaya karşı falan da değilim özünde. ben özgürlükten yanayım. kimsenin kimsenin hayatına karışmaya, yorum yapmaya, kınamaya hakkı olmadığını düşünüyorum. herkes kendi hayatından sorumludur.
şu lafı severim; 'ahlaksız, senin ahlak anlayışına uymayan değil, kendi ahlak anlayışına uymayandır'...
Amma velakin, benim gibi düşünen insanlardan oluşan bir toplumda yaşamıyoruz. ve hatta durum her geçen gün daha çok kötüleşiyor. kendinden olmayana tahammülsüzlük her geçen gün daha çok artıyor. 'cık cık cık' seslerini daha çok duyuyoruz. o yüzden de sonradan üzülmemek için dahil olduğumuz toplumun genel geçer kurallarına uygun yaşamayı ben kendi adıma tavsiye edebilirim sadece. gerisi seçimdir...
ama belki de düşe kalka öğrenmemiz gerekir hayatı, belki böyle yaralana yaralana güçlü bir "kadın" olur, dimdik durabilmeyi beceririz hayatta.. Eski nişanlımla bir dönem aynı evde yaşadım.. bi şekilde ayrıldık, bitti ilişkimiz... Kendime şunu soruyorum onla yaşadığım onca şey adına içimde pişmanlık var mı ?, zerre yok.. Peki kendimi nasıl hissediyorum ? Biraz yorgun, biraz kırgın ama olabildiğince umutlu.. Erkeklere ve aşka olan güvenimi yitirdim mi ? Hayır ! ben kendi doğrularımı, kendi değerlerim doğrultusunda yaşadım, yaşadıklarımın da arkasındayım.. Ben evliliğe karşı da değilim. Ama evliliğin 2 insanı her zaman bağladığına ve kadını mutlu eden bir kurum olduğuna inanmıyorum. O imza ve düğün birbirine aşık iki yüreğin yapabildiğini malesef yapmıyor.. Çevrem aynı evin içinde iki yabancı insanla dolu.. Zaten birlikte yaşayan insanlar şartlar nedeniyle evliliği erteliyor genelde.. biz öyleydik mesela. okuyorduk daha falan.. işsiz güçsüzdük.. Yoksa ben evliliğe asla karşı değilim, şartlar el vermiyorsa birlikte de yaşayabilirim öncesinde.. ailem buna karşı çıkmaz. ha oldu ki ayrıldık, bitti, terk etti.. bunların hepsini çook acı bir şekilde 2 ay öncesinde yaşadım işte ! ama ne ortada kalmış hissediyorum kendimi.. ne de dımdızlak.. Ne kullanıldım, ne de mendil gibi atıldım.. Ben bir bireyim ve varoluşumun nedeni bir erkek tarafından sahiplenilmek olamaz. Hayatımın yegane amacı ise "evlenmek" asla olamaz.. Ama aşık olup aşkla yaşamak ve aşık olduğum adamdan çocuk doğurmak da isterim.. Yani birlikteliklerde amaç sevgi ise , paylaşmak ise, aynı ev de paylaşılır, aynı düşler de... Şartlar el verirse soyadlar da paylaşılır, ne de güzel olur.. Amaaa ayrılık her zaman hayatımızın bir parçasıdır.. o yüzden evlenmeden birlikte yaşayan kadınlara terk edilince "ortada kalmış, kullanılmış," tabirlerini kullanıp acıma duygusu ile yaklaşmak üzücüdür.. ayrılık evli, bekar her kadını derinden sarsar amaa kadın çok güçlü bi varlıktır, kendini bilen kadın her şekilde yeniden doğurur zaten kendini.. 
