Diyorum ki hep ne kadar sansli dusunce ve duygular icinde bogulmayanlar, takintili sekilde kalmayanlar,onlara inanacak kadar korkuyorum, o dusunce ve duygularin verdigi korku okadar gercek ki cok inandirici.. yasayanlar anlar. söyle 3-5 seyi ayni anda dusunene bile özenirim.. erkenden yaslandim, stresten,anksiyeteden, okbden, depresyondan,ruhsal ve psikolojik yorgunluktan, korkular beni bitirdi .... , önume cikiyorlar bir de daha cok görmek istemediklerim ,görmezden gelemiyorum da gelsem ya bilincaltima girerde geleceegimde karsima cikarsa diye, gecmis ve pismanliklar yokmu, öfkelerim, etrafimdakilerin beni kisilik bozukluklariyla tanimasi, gecmisimi bugunume tasimalarim, bi solgun yaprak gibi yillardir ordan oraya savrulmam.. , kimse bu denli dusunmuyordur herhalde.. depersonalization ve derealization'a kadar gitti beyin strese dayanamadigi icin kendime yardim edemedim, yardim aldim ama bitti ve yine ayniyim simdi, kendim degil baskalarin da benden umudunu kesmesi.. artik bunlardan arinsamda hic akildan cikmayacak bu psikolojisi bozuk dengesiz ben.. yinede acimazdim kendime , ama aciyorum artik.. sana yardim edemedim...cikaramadim seni bu mahkumluktan escuer