Siz pedagoglara guluyorsunuz ama bunlar taaa bebekligin ilk günlerinden itibaren tatmin edilemeyen sevgi ve güven duygusundan kaynaklaniyor. Annesini her istediginde ememeyen, her istediginde sarilamayan, yemegini doktugunde azarlanan, acele ettirilen, ruhsal ihtiyaçları karşılamayan çocuklar yetişkin olduklarında bu sevgi ve ilgi acligiyla bas edemiyorlar. Dönüp çocukluğunuza objektif sekilde bakın mutlaka sevildiginizden suphelendiginiz ve yuzde yuz guvende hissetmediginiz bir aile ortaminiz vardir.
Bunun farkinda olmanız çok güzel bence, psikologlar bunun için var. Asla utanmayin bu gereksinimi hissetmek sizin sucunuz değil. Ama yanlış birşey yapmamak için mutlaka destek alip bununla bas etmeyi ogrenmelisiniz