Bilemiyorum hic bana ne oldugunu

arpa · 7 Ocak 2012

Merhaba arkadaslar...

Ben her gün cok sıkılıyorum. Calismak istemiyorum. Aslinda bi taraftan cok istiyorum ama ne is yapmak istedigimi de bilmiyorum. Kendimi o kadar özgüvensiz hissediyorum ki. Kaciyorum herseyden. Herseyi erteliyorum. Sabahlara kadar oturuyorum. Uyuyamiyorum. Sonra aksamüzeri uyaniyorum. Kendime cok kiziyorum.

Onceden boyle degildim. Cok duzenli bir hayatim vardi. Cok yogun calisiyordum. O zaman da ne zaman dinlenecegimi dusunuyordum. Calismaktan cok yorulmustum. Hakettigim parayi kazanmadigimi dusunuyordum. Simdilerde issiz kaldim ama bu biraz fazla uzadi. Artik calismak istiyorum ama gelen islere de gitmek istemiyorum. Cesaretim mi yok bana ne oldu bilmiyorum. Bir cikmazin icindeyim. Param da yok bi taraftan. Kendimi cok kotu hissediyorum kizlar.

Bu durumun nasil gececegini bilmiyorum. Off.. Bu durumla birlikta yasam tarzim degisti resmen. Beslenmem, uyku duzenim hersey şaştı. psikolojim de bozuldu. Icime kapanip yalnizlastim iyice.

hevuk · 7 Ocak 2012

Aynı ben Ben psikiatrise gittim Depresyondasın dedi sanırım sende depresyona girmişsin..

gadjo dilo · 7 Ocak 2012

Merhaba arpa. Böyle durumlardan çıkmak için önce hayatta seni nelerin mutlu edeceğini kafanda belirlemen gerek. Ve o yola yönelmen... Emeğinin karşılığını az aldığını düşünmüşsün. Rekabet ortamı çok fazla. Emeğe değer verilmiyor. Bunlar için mücadele etmek gerek. Belki kendini, performansını daha öne çıkarıcı davranışlarla, daha önde giden bir çalışan olabilirdin. Bunlar kolay şeyler değiller ama çabalamak en azından bir ihtimal yaratır. İşi gücü geç de bence önce kendini yeniden sevmeye bak. Her kadında dışarı çıkmayı bekleyen bir renk vardır. Bir yerlerden bunu bulabilirsin. Kendinde bir renk ara. Bunlar anlamsız veya komik şeyler olabilir. Aynaya bak, gülümse ve düşün ki senin bir gülüşüne içi kıpır kıpır edecek biri bir yerlerde seni bekliyor olabilir. Bir de düşün mesela. Olumsuz her şeyin her ruh halinin bir çıkış kapısı vardır. Ve bu kapının anahtarı da bizlerin elinde. Şu depresif halinle yaşadığın saniyelerin aslında senin için ne kadar önemli olduğunu fark et. Bir de çalışmayı, yorulmayı kim canı gönülden ister ki... :) Bence bu sağlıksız bir şey değil. İçinde bulunduğun ruh hali sana her şeyi işkence gibi gösteriyor. Sağlıklıyken çıkıp çarşı pazar dolaşmak için can atarız. Hastayken ekmeğe bile gidecek keyfimiz halimiz olmaz. Böyle düşün. Yaşanılan şeylerden ders çıkarıldığına inanırım. Sen de bu ruh halinden çıktıktan sonra eminim yaptığın yaşadığın ve kendinin daha değerli olduğuna inanacaksın. Kafanı dağıtmak istiyorsan somut bir şeylerle dağıt. Mesela sevdiğin bir tişörtünü kes. Ona üzülürken tüm can sıkıntın geçmiş olacak.

arpa · 7 Ocak 2012

hevuk .!.:
Aynı ben Ben psikiatrise gittim Depresyondasın dedi sanırım sende depresyona girmişsin..

uff.. ben de 1.5 yil depresyon tedavisi gordum. ilac kullandim.. duzelmistim. 2 1 sene sonra yine bunlari hissediyorum.

artik kendi kendime cozmek istiyorum tum bunlari..

arpa · 7 Ocak 2012

jooker .!.:
Merhaba arpa. Böyle durumlardan çıkmak için önce hayatta seni nelerin mutlu edeceğini kafanda belirlemen gerek. Ve o yola yönelmen... Emeğinin karşılığını az aldığını düşünmüşsün. Rekabet ortamı çok fazla. Emeğe değer verilmiyor. Bunlar için mücadele etmek gerek. Belki kendini, performansını daha öne çıkarıcı davranışlarla, daha önde giden bir çalışan olabilirdin. Bunlar kolay şeyler değiller ama çabalamak en azından bir ihtimal yaratır. İşi gücü geç de bence önce kendini yeniden sevmeye bak. Her kadında dışarı çıkmayı bekleyen bir renk vardır. Bir yerlerden bunu bulabilirsin. Kendinde bir renk ara. Bunlar anlamsız veya komik şeyler olabilir. Aynaya bak, gülümse ve düşün ki senin bir gülüşüne içi kıpır kıpır edecek biri bir yerlerde seni bekliyor olabilir. Bir de düşün mesela. Olumsuz her şeyin her ruh halinin bir çıkış kapısı vardır. Ve bu kapının anahtarı da bizlerin elinde. Şu depresif halinle yaşadığın saniyelerin aslında senin için ne kadar önemli olduğunu fark et. Bir de çalışmayı, yorulmayı kim canı gönülden ister ki... :) Bence bu sağlıksız bir şey değil. İçinde bulunduğun ruh hali sana her şeyi işkence gibi gösteriyor. Sağlıklıyken çıkıp çarşı pazar dolaşmak için can atarız. Hastayken ekmeğe bile gidecek keyfimiz halimiz olmaz. Böyle düşün. Yaşanılan şeylerden ders çıkarıldığına inanırım. Sen de bu ruh halinden çıktıktan sonra eminim yaptığın yaşadığın ve kendinin daha değerli olduğuna inanacaksın. Kafanı dağıtmak istiyorsan somut bir şeylerle dağıt. Mesela sevdiğin bir tişörtünü kes. Ona üzülürken tüm can sıkıntın geçmiş olacak.

cok guzel yazmissin.. ben iyi bir calisandim. En son 2009 yilida cok nedensiz toplu isten cikartildigimizdan beri bir daha calismak bana nasil zor geliyor anlatamam. hic komik gelmiyor. cok dogru yazmissin bence ama ben nasil bulucam one cikmayi bekleyen rengi? cok istiyorum enerjimin tekrar geri gelmesini. psikoloji kitaplari okuyorum bazen.. iyi geliyor. ama bazen canim hicbirsey yapmak istemiyor.. Ben de inaniyorum yasanilan her seyden ders cikartildigini.. sevdigim tisortu kesmek dusuncesi bile yuzumu guldurdu suanda.. ama sanirim yapmiycam

cok tesekkur ederim yazdiklariniz icin.. eger uyuyabilirsem yarin uyandigimda kendimi zorlayacagim birseyler yapmak icin.. Ama hayatta beni mutlu edecek seyleri dusundukce asla gerceklesmeyecegi umutsuzluguna kapiliyorum. Sanirim beni bu ruh haline surukleyen sey de bu umutsuzluk olabilir kizlar :S

Anie · 7 Ocak 2012

Kendini en dibe vurmuş gibi hissediyorsan sevin, çünkü en tepeden başka gidecek yerin kalmıyor.

Güneş gecenin en karanlık vaktinden sonra doğar.

Umarım seni motive eder bu sözler, zira alıntı

hiramaya · 7 Ocak 2012

hiç üzülme yanlız değilsin mesela ben daha iki haftadır işsiz olmama rağmen aynı psikolojiye girmiş durumdayım

kii çalışırken hep bugünlerin hayalini kurardım şöyle bi dönem çalışmasam gezsem tozsam zamansızlıktan yapamadığım herşeyi yapsam die

ama gel gör ki ben sabaha kadar nette tv başında akşama kadar yatakta ne düzen kaldı ne bişey dışarı çıkmayı bırak evde otururken perdeleri açmayıp tv ye konsantire

oluyorum ve inan bu halime çok uyuz oluyorummm...

ama evde böle uyuz uyuz otururken bi taraftan deli gibi iş başvurusu yapıyorum, nolcak yarın öbürgün biri görüşmeye çağırıcak ben bi zıplıcam ne giycem saçımı nası yapcam

ne konuşcam diye ilk kımıldama burda başlıcak, sonra o olmadı başka görüşme sora başka....

elbet biri olcak işe alışma devresi işi öğrenme fln diye böle oturduğun yerden düşünğnce göze çok zor görünüyo ama yaşarken öle deil hayatın akışına bırak kendini

vera2020 · 8 Ocak 2012

Çalışmakta bir başkasına minnet etmemenin güzelliği vardır ama,
mutluluğu illa çalışmaya bağlamak ne derece doğru olur ki? veya işten çıktığı zaman alt üst olmak, depresyona girmek... Böyle olduğunda çalışmak bir araç olmaktan çıkıp, bağımlılık haline gelmiş demektir.

Her kadının aslında çalışmadan da mutlu olmayı nasıl sağlayacağını da öğrenmesi/bilmesi lazım.

Size ve işsizlik çıkmazında buhrana düşen kişilere biraz çıkmazdan kurtulmanızı sağlayabilecek "hayat çalışmak değildir" -Robert K. Johnston---- adlı kitabı okumanızı öneririm.

Hayatın anlamı üzerine düşünebilirsiniz.. Yaşamın gayesini, nereden gelip, nereye gidiyor olduğumuzu, patron emrinde sürekli maaşlı çalışmanın bir amaç değil, araç olduğunu, çalışmanın haricinde başka önemli mesuliyetlerimizin de olduğunu, çalışmadan da hayatı kaliteli yaşayabileceğimizi... vs..

bilmem anlatabildim mi?

Not- Çalışmamak, tembellik etmek olarak algılanmasın. Zira insana ancak çalıştığı kadarı verilir.

hiramaya · 8 Ocak 2012

okyanuscuk .!.:
Çalışmakta bir başkasına minnet etmemenin güzelliği vardır ama,
mutluluğu illa çalışmaya bağlamak ne derece doğru olur ki? veya işten çıktığı zaman alt üst olmak, depresyona girmek... Böyle olduğunda çalışmak bir araç olmaktan çıkıp, bağımlılık haline gelmiş demektir.

Her kadının aslında çalışmadan da mutlu olmayı nasıl sağlayacağını da öğrenmesi/bilmesi lazım.

Size ve işsizlik çıkmazında buhrana düşen kişilere biraz çıkmazdan kurtulmanızı sağlayabilecek "hayat çalışmak değildir" -Robert K. Johnston---- adlı kitabı okumanızı öneririm.

Hayatın anlamı üzerine düşünebilirsiniz.. Yaşamın gayesini, nereden gelip, nereye gidiyor olduğumuzu, patron emrinde sürekli maaşlı çalışmanın bir amaç değil, araç olduğunu, çalışmanın haricinde başka önemli mesuliyetlerimizin de olduğunu, çalışmadan da hayatı kaliteli yaşayabileceğimizi... vs..

bilmem anlatabildim mi?

Not- Çalışmamak, tembellik etmek olarak algılanmasın. Zira insana ancak çalıştığı kadarı verilir.

bi devird yaşıoruzki

sizin konulaınız arasındaki ayetlerdeki kişisel gelişim örneklerini öneriyorum bende bana ve benim gibilere

güzel bi paylaşım olmuş.ama öyle çevrelerde yaşıoruzki artık insanlar nasılsın dedikten sonra nerde çalışıosun diye soruyolar, aileleri bize emek verenleri bile mutlu etmek iyi

bir işle mümkün olabiliyo bi çıkarları olduğu için deil ama bizi güçlü kendi ayaklarımızın üzerinde gördükleri için belkide.

ve bu etkiler altındada çalışmayı kazanmayı başarı ölçüsü olarak görüyoruz

ne kadar doğru tartışılır...

tinimini_hnm · 8 Ocak 2012

kendi kendini sırtından ittir öne doğru
çalışmaya başla
ondan sonra yaşam kaalesi girer devreye depresyona girecek vakit bulamazsın :32:

arpa · 9 Ocak 2012

okyanuscuk .!.:
Çalışmakta bir başkasına minnet etmemenin güzelliği vardır ama,
mutluluğu illa çalışmaya bağlamak ne derece doğru olur ki? veya işten çıktığı zaman alt üst olmak, depresyona girmek... Böyle olduğunda çalışmak bir araç olmaktan çıkıp, bağımlılık haline gelmiş demektir.

Her kadının aslında çalışmadan da mutlu olmayı nasıl sağlayacağını da öğrenmesi/bilmesi lazım.

Size ve işsizlik çıkmazında buhrana düşen kişilere biraz çıkmazdan kurtulmanızı sağlayabilecek "hayat çalışmak değildir" -Robert K. Johnston---- adlı kitabı okumanızı öneririm.

Hayatın anlamı üzerine düşünebilirsiniz.. Yaşamın gayesini, nereden gelip, nereye gidiyor olduğumuzu, patron emrinde sürekli maaşlı çalışmanın bir amaç değil, araç olduğunu, çalışmanın haricinde başka önemli mesuliyetlerimizin de olduğunu, çalışmadan da hayatı kaliteli yaşayabileceğimizi... vs..

bilmem anlatabildim mi?

Not- Çalışmamak, tembellik etmek olarak algılanmasın. Zira insana ancak çalıştığı kadarı verilir.

aaaah ah!!! bir sure ben de oyle dusunmustum. Calismaktan cok yoruldugum bunaldigim zamanlarda..

Ama iste bazi seyler icin para gerekiyor. Karsilayamadigim icin uzuluyorum. En basitinden soguk bir evde oturuyorum. Gunes girmiyor eve bi de. Gunduz isik yok. Kis vakti ne zor.. Yeni bir eve tasinmak isterim..

Hersey ustume geliyor

Surekli bir aglama hali. Bir umutsuzluk hali.. Hadi bakalim.. Nasil cikicam bu durumdan.

Neler yapabilirim dusunuyorum.

Cok tesekkur ederim destegin icin. Kitabi okuyacagim kesin.

arpa · 9 Ocak 2012

hiramaya .!.:
hiç üzülme yanlız değilsin mesela ben daha iki haftadır işsiz olmama rağmen aynı psikolojiye girmiş durumdayım

kii çalışırken hep bugünlerin hayalini kurardım şöyle bi dönem çalışmasam gezsem tozsam zamansızlıktan yapamadığım herşeyi yapsam die

ama gel gör ki ben sabaha kadar nette tv başında akşama kadar yatakta ne düzen kaldı ne bişey dışarı çıkmayı bırak evde otururken perdeleri açmayıp tv ye konsantire

oluyorum ve inan bu halime çok uyuz oluyorummm...

ama evde böle uyuz uyuz otururken bi taraftan deli gibi iş başvurusu yapıyorum, nolcak yarın öbürgün biri görüşmeye çağırıcak ben bi zıplıcam ne giycem saçımı nası yapcam

ne konuşcam diye ilk kımıldama burda başlıcak, sonra o olmadı başka görüşme sora başka....

elbet biri olcak işe alışma devresi işi öğrenme fln diye böle oturduğun yerden düşünğnce göze çok zor görünüyo ama yaşarken öle deil hayatın akışına bırak kendini

Ah canim seni bi cagirsinlar is gorusmesine.. Nasil toparlaniverirsin kendin bile sasirirsin.. Bi de ne guzel is basvurusu yapiyormussun.. Ben meslegimden sıkıldim.. Ne is yapmak istedigimi bile bilmiyorum..

arpa · 9 Ocak 2012

Kizlar hepiniz cok sagolun tek tek, ilgilendiginiz icin.. Yazdiklariniz bir parca olsun iyi hissettiriyor.

within · 9 Ocak 2012

ben de aynıyım...hep evdeyim çalışma fikri hep aklımda ama sadece aklımda adım atmıyorum iş bakıyorum ama başvurmuyorum hiç bir şey istemiyorum hep erteliyorum hayatı planlarımı yaşamı sonra sonra sonra diyorum hep....bir yandan zevk değil aslında oyalanmak da değil bir birikim yapmam lazım ewliliğm öyle süper değil ama mecbur olduğum halde adım atamıyorum çok pasif kaldım hayatta çok

vera2020 · 9 Ocak 2012

“Çalışmak bizler için o kadar önemli bir hale geldi ki, onu hayatın ta kendisi sanmaya başladık; hâlbuki esas olan hayatımızdaki dengeyi korumamızdır. Bu mantıklı ve harekete geçiren düşünce hepimizin ihtiyacı olduğu şeydir kuşkusuz.”

-alıntı-

vera2020 · 9 Ocak 2012

mesleğiniz neydi sakıncası yoksa?

Yalnız başınıza mı kalıyorsunuz?

O zaman inşaallah sizi sarıp sarmalayacak iyi bir eş bulursunuz :34:

Böylece iş de olursa olur, olmazsa olmaz.

arpa · 10 Ocak 2012

okyanuscuk .!.:
mesleğiniz neydi sakıncası yoksa?

Yalnız başınıza mı kalıyorsunuz?

O zaman inşaallah sizi sarıp sarmalayacak iyi bir eş bulursunuz Böylece iş de olursa olur, olmazsa olmaz.

Televizyoncuydum canim ama artik yapmak istemiyorum. Duzenli bir is istiyorum. Es adayi var:) ama duzgun bir hayat icin benim de calismam gerekiyor. Simdilik es adayimin destekleri ile ayakta duruyorum. Evet ailemden bir gelirim yok yaklasik 10 senedir tek basimayim.. 28 yasim.. Ben de calismayi hayatin ta kendisi olarak gormuyorum. O yuzden hep cok cesur kararlar aldim. Ama simdi nasil degistim de boyle bi cins oldum ben de bilmiyorum..

arpa · 10 Ocak 2012

yeduaetsev .!.:
ben de aynıyım...hep evdeyim çalışma fikri hep aklımda ama sadece aklımda adım atmıyorum iş bakıyorum ama başvurmuyorum hiç bir şey istemiyorum hep erteliyorum hayatı planlarımı yaşamı sonra sonra sonra diyorum hep....bir yandan zevk değil aslında oyalanmak da değil bir birikim yapmam lazım ewliliğm öyle süper değil ama mecbur olduğum halde adım atamıyorum çok pasif kaldım hayatta çok

Ayni hisleri paylasiyorum seninle inan.... Oyalanmak da zevk de degil calismak.. Sevmiyorum zaten.. Ama gerekiyor. Para kazanmam lazim yasayabilmem icin.. Plan yapabilmek icin.. O kadar plansiz yasiyomusum gibi geliyor ki..

bortulubocek · 10 Ocak 2012

en kestirmeden soyleyeyim bence evlilik yasiniz gelmis
Allah hayirlisini nasip etsin
iki yasinda kizim var
ne sıkılması, gun yetmiyor...

arpa · 10 Ocak 2012

bortulubocek .!.:
en kestirmeden soyleyeyim bence evlilik yasiniz gelmis
Allah hayirlisini nasip etsin
iki yasinda kizim var
ne sıkılması, gun yetmiyor...

Masalllah size Allah bagislasin. Ne guzel ne mutlu :)
Allah anali babali buyutsun..

Ben de istiyorum bir cocugum olmasini darisi basima diyeyim :)

Bilemiyorum hic bana ne oldugunu

Aktif Üye

Guru

ben aslında yoğum

Aktif Üye

Aktif Üye

Alassea Ancalimë

Aktif Üye

Guru

Aktif Üye

Popüler Üye

Aktif Üye

Aktif Üye

Aktif Üye

Guru

Guru

Guru

Aktif Üye

Aktif Üye

Aktif Üye

Aktif Üye

Benzer Konular