Bilmiyorum Nasılım

Liseye gidiyorum.17 yaşımdayım.Bundan 4-5 sene önce dünyanın en şımarık,en konuşgan,en sulu,en neşeli insanıydım.Konuyu doğru yere açıp açmadığımıda bilmiyorum.Yanlışsa lütfen kusura bakmayın.Büyüyünce insan durulur mu?Aslında tam olarak neden böyle olduğumu bilmesemde size son 5 yılımı anlatayım.12 yaşımda ortaokula geçtim ve ben istemediğim halde okulumu değiştirdim.İlk sene tam bir arayış dönemiydi ama yinede arkadaş çevrem vardı.Ertesi sene dahada kaynaştım problem yok.Diğer sene çok çok iyi oldum.Ama ben 7.sınıftayken anneannem hastaydı.Aynı apartmanda yaşıyorduk,beni o büyütmüştü.Böbrek kanseriymiş ve durmadan hastaneye yatırıyorlardı.Bana hiçbirşey söylenmedi.Okulum çok iyi bir okuldu ve maddi durumu iyiydi genelde oraya gidenlerin.Bizimde kötü değildi.Herkes orta gelirli aile-iyi gelirli aileydi.Sürekli geziler olurdu.Çanakkale-Kapadokya-Dalaman-Ankara-karadeniz vb...Babam hiçbirisine göndermedi.Ben seni götürürüm daha yaşın küçük,okul gezilerine güvenmiyorum sana değil.Araçlar iyi olmuyor,otobüs şöflreri firmalardan atılan şöfrler vs...Babamı 3 haftadan 3 haftaya görüyordum.Ayrı değillerdi annemle ama dışarıda çalışıyordu.7den 8e geçerken anneannemi kaybettik.Öleceği biliniyormuş ama bana ne kanser olduğu nede öleceği söylenmedi.Dayım ve eşi anneannemi kanser etti.Anneannem cenazeme gelmesinler demiş ama vasiyetini ben bilmiyordum.Dayım yengemi eve getirdi,yengem cenazede gülmüş,gece kalmadı kalktı gitti vs...Ben bilseydim vasiyetini evin bahçesine sokmaz rezalet çıkarırdım.Zaten dayımlarda 4 gün sonra Alanya'ya tatile gittiler.Dayımdan ve ailesinden artık nefret ediyorum.Yüzlerini görmek,seslerini duymak istemiyorum ki zaten geldiklerinde yemekten yemeğe yanlarındayım,konuşmuyorum.Suratımı asıp ortalarda geziyorum.Dedem öldüğü gib hayatımdan çıkarıcam zaten.8'de malum sınav dönemi,stres...Birde babam artık istediklerimi giydirmiyordu.Kısa etek yasak.Göğüs dekoltesi yasak!Birde kilo sorunum oldu.167 boy,kilo 67.Şu anda 57yim :) Liseye geçtim.And.lisesi 1 puanla kaçtı ve meslek lisesne yerleştim.İstemiyorum,yeteneğim yok resme dediğim halde kendimi grafik bölümü öğrencisi olarak buldum.Şu anda fena çizmiyorum,derslerimçok çok iyi.Ama ne bir sosyal yaşantım var,ne erkek arkadaşım,nede birine karşı birşeyler hissediyorum.Yaşıtlarım gibi olmak istiyorum ama eskisi gibi değilim.Asık suratlı,ciddi,hayattan zevk almayan birine döndüm.En güzel yaş derler 17 için ama benim için 10 yaşımdan farkı yok.Sadece artık sinemaya,kursa vs annem götürmüyor.Ben ne yapmalıyım?Bu yaşlarım boş geçsin istemiyorum.Aşka inanmıyorum ama herkes bu kadar canı yandığına göre,deli gibi ortalarda gezdiğine göre var bu aşk.Aşık olmak istiyorum,yaşımı yaşamak istiyorum.Bana yardım edin ben ne yapmalıyım?

canım yaşın aşık olmak için küçük daha bu yaşlarda derslerine odaklanman en doğrusu

Teşekkür ederim.Herkes sen çok boş geçiriyorsun yaşını,aşk yok birşey yok dediği için böyle düşündüm.Bilmiyorum ya

17 yaşımda belkide şu ana kadar ki en kötü günlerimi yaşıyordum.bende aileyle ilgili benzer şeyler yaşıyordum.sana tavsiyem ailede olan bitene çok burnunu sokma ben öyle yaptım annem babam varken kalktım ananemim babanemin hakkını aradım şu anda en kötü benim ailede .senin yaşın daha küçük kimbilir neler yaşanmıştır o ailede.ben yıllarca avukatlığını yaptığım ananemim yengeme neler ettiğini yeni yeni görüyorum maalesef ve yengeme yaptıklarımızdan utanıyorum.senin yapman gereken dersler.eline mutalaka meslğini al.17 yaşında fingir fingir gezen okulu takmayan arkadaşlarım şimdi kocaları 5 kuruş versin diye yalvvarıyorlar ben zorluklarla okudum ama şimedi iyi bir mesleğim çok güzel bir evliliğim var.aşk konusuna gelince hep ders çalış ona buna bakmada diyemem oda lazımm ama çok kaptırmadan kendini önce okul

ben de 17 yaşındayım.bazen bazı yaşıtlarımı gördüğümde onlara çok özenirdim.onlar gibi popüler,herkesle muhabbeti olan,süslü püslü güzel bir kız olmayı isterdim.çok sıradan olduğumu düşünürdüm..okuldan eve evden okula her günüm böyle geçerdi hiç sosyal değildim.arkdaşlarımla çıkıp eğlenemiyodum.hep spor giyindiğim halde sırf onlar gibi olayım diye yaşımı büyük gösteren şeyler giymek istiyodum.özenti yılları işte.ama sonra aklım başıma geldi.o özendiğim kızların çoğu her ay sevgili değiştiren,derslerle alakası olmayan,adı geçince ardından bir sürü dedikodu gelen kızlardı.ben böyle mi olmak istiyorum diye sordum kendime.daha sonra hiç kıyaslamadım kendimi onlarla.benim bi hedefim var ve yolumda yürüyorum kimseye de benzemek zorunda değilim dedim.inan böyle daha mutlyum.yaşımı yaşayamıyorum diye üzülme çünkü maalesef bu yaşları sınav kaygısıyla geçirmek zorunda kalıyoruz.şuan bu pek cazip görünmeyebilir gözümüze ama ilerde biz üniversitedeyken diğerleri dershanalere para döküyo olucak.ayrıca aşık olmak bu yaşta güzeldir,farklıdır iyi hissettirir ama en iyisi özgürlük inan bana.bu işlere erken yaşta atılmak hiç de eğlenceli değil.her şeyi zamanında yaşamak en güzeli.benim de erkek arkadaşım var hemde uzun bi süredir ama bazen diyorum keşke birkaç yıl sonra olsaymış diye ilk başladğımzda derslerim herşeyim altüst olmuştu, ailemle aram çok bozulmuştu onlar bu yaşta olmaz diyodu.ben direniyodum derslerimle bir arada yürütebilirim diye.ama şimdi haklı olduklarını anlıyorum.ilk birkaç ayımızda benim derslerim çok kötüydü,sonradan düzelttim çok şükür şimdi ders problemim hiç yok ama tabi ailem haksız çıktı diyemem.en güzeli bu yaşları yalnız geçirmek.bırak her şey olması gereken zamanda kendiliğinden olsun.zaten üniversite hayatına eşi benzeri yok diyolar.kim bilir belki üniversitede şimdi yaşamak istediğin her şeyi yaşarsın.moralini hiç bozma.ailenle problem yaşadığında da derslerine daha sıkı bağlan ki üniversite hayalin olsun ozaman gelince bu sorunlardan uzak olucam yeni bi hayata başlicam diyerek kendini motive et.:)
her şey gönlünce olur umarım...

Tatildeydim,yeni döndüm.Çok teşekkür ederim