- 26 Ocak 2016
- 14
- 3
- 6
- Konu Sahibi minikminiko
-
- #1
Dertler paylaştıkça azalır derler ne kadar çok paylaşırsam o kadar çabuk iyileşirim diye kendimi avutuyorum.Elbette hayatta nelerle karşılaşılıyor ama herkesin derdi kendisine büyük.Kalbimi sizlere açıyorum kalbi büyük ve güzel kadınlar...
Mayıs ayında 3 yıllık yıpratıcı bir ilişkime son verdim.Daha doğrusu terkedildiğim için unutmak zorunda kaldım.Çok sancılı ve hayattan soğutan günler yaşadım.Yurtdışına kaçtım unutmak için ve bir şekilde başardım.Bu süreç içinde meditasyona başladım kendimi daha iyi hissedebilmek için.Tuğçe Işınsuyla birlikte seans yaptık.Daha sonra hayatımda iyi şeyler olmaya başladı.Yeni bir işe başladım ve hayatıma bir adam girdi.Bu adama her ne kadar kendimi kaptırmak istemesem de her şey o kadar yolunda gitti ki aşık oldum.Birlikte mükemmel bir ay geçirdik,tekrar sevildiğimi hissettim ve yaşama tekrar bağlandım.Çok mutluydum.Bu adam ilk günden söylemişti bipolar hastası olduğunu ve sürekli ilaç kullandığını.Fakat bir insanı seviyorsanız onun her haliyle yanında olmak istiyorsunuz ve başka bir şey düşünmüyorsunuz.Bir ayın sonunda sabah bir mesajla uyandım.Bir gece önce beni ne kadar sevdiğini söyleyen adam bir anda benden ayrılmak istiyordu ve bir robot gibi benimle ruhsuz konuşuyordu.Bunun ani bir karar olduğunu ona anlatmaya çalıştım fakat benim yanımda artık heyecanlanmadığını yol yakınken ayrılmanın mantıklı olduğunu söyledi.Açıkcası kahroldum.O pembe bulutların arasından birden bire yere çakıldım.Eski yaşadığım aşk acısını tekar yaşamaya başladım ve o acıdan kurtulmak için çok çabalamıştım.Tekrar aynı sancılı dönemi yaşamak istemiyorum,iş hayatımda yolunda gitmemeye başladı ve işime asla odaklanamıyorum.Bu hastalığın ne kadar zor olduğunu biliyorum ve çevremdeki herkes yol yakınken dönmemin ne kadar mantıklı olduğunu söylüyorlar fakat onu aklımdan bir dakika bile çıkaramıyorum.Bu sebepsiz ayrılığın sebebini bulmaya çalışıyorum kendi içimde ve bu ayrılığının hastalığından ötürü olup olmadığını sorguluyorum.Kimseye belli etmesem de bana dönmesini çok istiyorum.Bu pek mümkün görünmüyor.Toparlanmak için elimden geleni yapıyorum fakat hayat inanılmaz anlamsız geliyor.Daha önce de yaşadım geçeceğini biliyorum ama bir yandan üstesinden gelemiyorum.Belki sizlerden duyacağım bir şey bana destek olur diye konuyu açtım.
Mayıs ayında 3 yıllık yıpratıcı bir ilişkime son verdim.Daha doğrusu terkedildiğim için unutmak zorunda kaldım.Çok sancılı ve hayattan soğutan günler yaşadım.Yurtdışına kaçtım unutmak için ve bir şekilde başardım.Bu süreç içinde meditasyona başladım kendimi daha iyi hissedebilmek için.Tuğçe Işınsuyla birlikte seans yaptık.Daha sonra hayatımda iyi şeyler olmaya başladı.Yeni bir işe başladım ve hayatıma bir adam girdi.Bu adama her ne kadar kendimi kaptırmak istemesem de her şey o kadar yolunda gitti ki aşık oldum.Birlikte mükemmel bir ay geçirdik,tekrar sevildiğimi hissettim ve yaşama tekrar bağlandım.Çok mutluydum.Bu adam ilk günden söylemişti bipolar hastası olduğunu ve sürekli ilaç kullandığını.Fakat bir insanı seviyorsanız onun her haliyle yanında olmak istiyorsunuz ve başka bir şey düşünmüyorsunuz.Bir ayın sonunda sabah bir mesajla uyandım.Bir gece önce beni ne kadar sevdiğini söyleyen adam bir anda benden ayrılmak istiyordu ve bir robot gibi benimle ruhsuz konuşuyordu.Bunun ani bir karar olduğunu ona anlatmaya çalıştım fakat benim yanımda artık heyecanlanmadığını yol yakınken ayrılmanın mantıklı olduğunu söyledi.Açıkcası kahroldum.O pembe bulutların arasından birden bire yere çakıldım.Eski yaşadığım aşk acısını tekar yaşamaya başladım ve o acıdan kurtulmak için çok çabalamıştım.Tekrar aynı sancılı dönemi yaşamak istemiyorum,iş hayatımda yolunda gitmemeye başladı ve işime asla odaklanamıyorum.Bu hastalığın ne kadar zor olduğunu biliyorum ve çevremdeki herkes yol yakınken dönmemin ne kadar mantıklı olduğunu söylüyorlar fakat onu aklımdan bir dakika bile çıkaramıyorum.Bu sebepsiz ayrılığın sebebini bulmaya çalışıyorum kendi içimde ve bu ayrılığının hastalığından ötürü olup olmadığını sorguluyorum.Kimseye belli etmesem de bana dönmesini çok istiyorum.Bu pek mümkün görünmüyor.Toparlanmak için elimden geleni yapıyorum fakat hayat inanılmaz anlamsız geliyor.Daha önce de yaşadım geçeceğini biliyorum ama bir yandan üstesinden gelemiyorum.Belki sizlerden duyacağım bir şey bana destek olur diye konuyu açtım.