- 26 Aralık 2012
- 52
- 30
- Konu Sahibi turtlegreen
- #1
Kızlar daha önce ilişkimden bahsetmiştim. 3 yıllık ilişki, 2 yıldır ayrı şehirlerde ve belirsiz evlilik tarihi. Bi ara konuşmadık sonra yeniden konuşmaya başladık, hatta yanıma geldi hersey iyiydi. Belirsizlik dışında. Bir kere hazır degilsin görüyorum, hic bir seye mecburiyetin yok sadece dürüst ol dedim. Ne yani hazir değilim diye ayrılacak mıyız dedi kendimi büyümüs hissetmiyorum ama hepsi olacak tabii zamanla dedim peki dedim. Neyse aylar gecti, sonucta beni de ailem sıkıştırıyor sürekli ve bana eylülde evlenecegimizi mart gibi nişan yapacağımızı söylemisti. Ben de tekrar sordum haziranda nişan olacakmış, öbür yaza düğün. Ve bana hicbir sey sormadı ailesiyle öyle karar almış. Bu arada maddi hic bir sıkıntı yok, işi maaşı çok iyi. Ve ben ilk defa patladım ve icimi döktüm telefonda. Ona güvenmedigimi, ailemin bu sekilde istemediğini verdigi sözleri tutmadığını söyledim. Hakaret yoktu asla ve sakince konuştum, hatta bir sürü çözum onerisi sundum şöyle yapabiliriz, orta yolu buluruz falan. Ama hic yanaşmadı, vakit bulamam isim yoğun dedi. Ben de en son artık bi caba görmek istedim, sevdigine inancımı yitirdim. Bitti diyecektim ki izin vermedi, sonra yine aradı yine konustuk yine çözüm yok ben de tavrımı sürdürdüm. 10 gün konusmadık sonra. Ben aradım netlige kavussun diye. Önce dediki benim düşüncelerim aynı sen ne düşünüyorsun. Bilmiyorum ama ayrilmak istemiyorum, gercekten baska yoku yoksa bekleyelim ama sana guvenmek istiyorum dedim. Geri adım attım yani, ki ayrılığa cesaret edememistim zaten. 2 gün sona aradı. 10 gün boyunca icmis, herkese çatmış işteyken, cok dolmuş fln. Birseyler kopmuş icinde. O söylediklerimi haketmemis, 10 yıl bekleyenler varmış, bana olan sevgisi bitmiş. Neler neler dedi onu dinlerken kalbimi parçaladılar sanki. Ona göre onun sucu yokmus hepsi benim sucum yani. Böylece bitti yani. Kizlar cok uzun oldu ama su kadarını söyleyeyim. Ben 3 sene boyunca her seye sabrettim, itiraz etmedim, güvendim, bekledim. Küsmedim, kırıldıysam belli etmedim. Kendimden cok sevdim, kendimden önce onu düşündüm. Bu arada 30 yasima gireceğim ben, o 2 yas kücük benden. Ama ne oldu bir kere kriz yaşadık, 1 kere sitem ettim bıraktı beni. Hem de ayrılığın suçunu benim üstüme atarak. Bütün arkadaşları beni hakli görüyor, herseyin farkındalar bir tek o değil. Bu anlattıklarımın üstünden 1 ay gecti. Sonuc Allah çok büyük, 2 gün ağladım ve geçti. O kadar çok düşmüş ki gözümden, ben nasıl katlanmışım bunca yıl dedim. Aşırı zor biriydi. Ve her gün şukrettim ya nişanlıyken, evliyken bir konuda anlaşmazlıga düşseydik. Hic acımaz bırakırdi beni. Bu kadar basit miymis sevgi, bir kalp nasıl bu kadar katı olabilir. Ne diyeyim artık hayırlısı böyleymis. Simdi tek üzüldüğüm boşa giden 3 yılım.
