- 4 Şubat 2015
- 62
- 75
- Konu Sahibi zeytinli kek
- #1
Merhabalar, daha önce açtığım konuda sevgilim hakkında olan soru işaretlerimi paylaşmıştım. Çoğunluk da benim düşündüğüm gibi cevap vermişti. Konu için link
Ama ben ilerde bakalım ne olacak şeklinde de devam ettim. Hatta bi zaman sonra o kadar güvendirdi ve kardeşine karşı dik duruyordu ki bendeki soru işaretleri de silinmeye başladı ve aileler de tanıştı. Ciddi bir yola da girdik.
Bu sefer benim ailem özellikle annem hiç beğenmedi, ne sevgilimi ne de ailesini. Düşüncesiz olmaları, sevgilimin pasif olmasını vs yani benim de zaten hep aklımın bir köşesinde duran bu sorunları onlar ilk tanışmada farkettiler. Ben onlara bu sorunlarımı anlatmamama rağmen. Hatta bence çok fazla tepki verdiler, o varsa ben yokum tarzında konuştular. Çok kalbim kırıldı çünkü ne söylediğimiz değil nasıl söylediğimiz önemlidir ya... Biliyorum beni düşünüyorlar tabii ki. İlerde mutsuz olmamı istemiyorlar bu yüzden sert çıktılar ama ya kalbimiz? Şu an o kadar üzgünüm ki. Zorunlu bir bitiş oldu çünkü bizim birlikte olmamızı isteyen sadece iki kişi kaldı o da ben ve sevgilim :')
Bu kararı da vermek çok zor oldu, zaten ilişki hakkında soru işaretlerim vardı bu da üstüne geldi demek ki hayırlısı buymuş vs diyerek bitişe götürdüm ama şu an tahmin edemeyeceğim kadar üzgünüm. Önceleri bunun yaşla ilgili olduğunu falan düşündüm. Artık evlenmek istediğim için. Ama sonra bunun aslında sevgilimi özlemek olduğunu farkettim. Şu an baya özlüyorum ve meğer ben farketmeden bir sürü hayal kurmuşum onunla ilgili. Hiçbir şey yapasım yok, neşemi kaybettim. Ve onun yerine başkasını düşünemiyorum bile. Çevremde hemen birilerini karşıma çıkaranlar oldu. Düşünmeyi denedim olmadı, başkasını düşünemiyorum bile. Ben sadece onu istiyorum gibi.
Deneyimli olan vardır belki dedim... Bir daha başkasını onun kadar sevebilecek miyim? Bu bile ne kadar büyük bir umutmuş, çok saçma ama.
Geçenlerde buralarda bir konu gördüm hayata geç kaldığını hissediyordu. 24-25 yaşlarındaydı. Tebessüm etmiştim ama ben de bu şekilde hissediyorum ve 28 yaşındayım. Evet belki henüz yolun başındayız ama çevremde hayatı yolunda gitmeyen kaç kişi var biliyor musunuz? Hiç. Sadece benim böyle. Ya da ben öyle hissediyorum... Şu an tam olarak umutsuz ve çürümüş bir ruh gibiyim.
ve ayrılalı bir ayı geçti. acının da geçmesini bekliyorum olmuyor. Tüm bu soru işaretlerime rağmen hala nasıl acı çekebiliyorum kendime de şaşırıyorum.
Ama ben ilerde bakalım ne olacak şeklinde de devam ettim. Hatta bi zaman sonra o kadar güvendirdi ve kardeşine karşı dik duruyordu ki bendeki soru işaretleri de silinmeye başladı ve aileler de tanıştı. Ciddi bir yola da girdik.
Bu sefer benim ailem özellikle annem hiç beğenmedi, ne sevgilimi ne de ailesini. Düşüncesiz olmaları, sevgilimin pasif olmasını vs yani benim de zaten hep aklımın bir köşesinde duran bu sorunları onlar ilk tanışmada farkettiler. Ben onlara bu sorunlarımı anlatmamama rağmen. Hatta bence çok fazla tepki verdiler, o varsa ben yokum tarzında konuştular. Çok kalbim kırıldı çünkü ne söylediğimiz değil nasıl söylediğimiz önemlidir ya... Biliyorum beni düşünüyorlar tabii ki. İlerde mutsuz olmamı istemiyorlar bu yüzden sert çıktılar ama ya kalbimiz? Şu an o kadar üzgünüm ki. Zorunlu bir bitiş oldu çünkü bizim birlikte olmamızı isteyen sadece iki kişi kaldı o da ben ve sevgilim :')
Bu kararı da vermek çok zor oldu, zaten ilişki hakkında soru işaretlerim vardı bu da üstüne geldi demek ki hayırlısı buymuş vs diyerek bitişe götürdüm ama şu an tahmin edemeyeceğim kadar üzgünüm. Önceleri bunun yaşla ilgili olduğunu falan düşündüm. Artık evlenmek istediğim için. Ama sonra bunun aslında sevgilimi özlemek olduğunu farkettim. Şu an baya özlüyorum ve meğer ben farketmeden bir sürü hayal kurmuşum onunla ilgili. Hiçbir şey yapasım yok, neşemi kaybettim. Ve onun yerine başkasını düşünemiyorum bile. Çevremde hemen birilerini karşıma çıkaranlar oldu. Düşünmeyi denedim olmadı, başkasını düşünemiyorum bile. Ben sadece onu istiyorum gibi.
Deneyimli olan vardır belki dedim... Bir daha başkasını onun kadar sevebilecek miyim? Bu bile ne kadar büyük bir umutmuş, çok saçma ama.
Geçenlerde buralarda bir konu gördüm hayata geç kaldığını hissediyordu. 24-25 yaşlarındaydı. Tebessüm etmiştim ama ben de bu şekilde hissediyorum ve 28 yaşındayım. Evet belki henüz yolun başındayız ama çevremde hayatı yolunda gitmeyen kaç kişi var biliyor musunuz? Hiç. Sadece benim böyle. Ya da ben öyle hissediyorum... Şu an tam olarak umutsuz ve çürümüş bir ruh gibiyim.
ve ayrılalı bir ayı geçti. acının da geçmesini bekliyorum olmuyor. Tüm bu soru işaretlerime rağmen hala nasıl acı çekebiliyorum kendime de şaşırıyorum.
su an hala cok acı cekiyorum geri dönüşü de yok kabullenmek zorundayım ama bu durumun gelip gecici oldugunun farkındayım. bundan yıllar önce uzun soluklu iliskimi bitirdigimde de aynı süreci gecirmistim ve daha sınra bu iliskime basladıgımda her seyin aslında ne kadar farklı ve güzel oldugunu anladım ders niteliğindeydi. hayatımıza giren her insan bize bir ders veriyor diyebilirim. önemli olan kendini yıpratmadan bunu atlatman sadece. evet acı cekeceksin aglayacaksın özleyeceksn hatta barısmak bile isteyeceksin. ama inan bana bu basına geldiyse bir hayır vardır. kabullen ve acını yaşa. daha sonra ayaga kalktıgımızda her şey daha iyi olacak
sizin gibi düşünmeye çalışıyorum ama olmuyor çoğunlukla
Yani evet barışmayı falan çok sık düşünüyorum ama bunu yapamam ailemin de rızası yok. Çoğu zaman bu problemlerin aşılamayacak derecede olmadığını düşünüyorum engel olamıyorum bu düşüncelere 
