Mrb arkadaşlar.konuya nerden nasıl başlayacağım bilmiyorum...
5 yıllık evliyim.eşimi çok seviyorum.böyle bakmaya doyamayan herşeyi kocamla birlikte yapmak isteyen acayip aşık biriyim.
Ama gelin görünki kocam da tam tersi.evlendik evleneli doğru düzgün beni alıp biyere götürmüşlüğü yok.
Resmen benimle vakit geçirmekten kaçıyor.zaten hiç bir ortak noktamız da yok.
Bi kere olsun oturupta karşılıklı muhabbet edemeyiz hep sonu kavgayla biter.kavgada kavga olsa sadece ben konuşurum dinlemez karşılık vermez.
benim her yaptığım her söylediğim ona saçma geliyo.hep beni bozup tersliyo.
Küçümsemek için söylemiyorum ama kendisi lise terk.
Zaten ailelerimizde çok farklı.arada uçurumlar var.
Buarada ilk zamanlar evimiz ayrıydı ama şimdi özel sebeplerden dolayı eşimin ailesiyle yaşıyoruz.
Daha doğrusu biz evimizi yaptık onları yanımıza aldık.
Eşimin 2 tane erkek kardeşi var onlarda benimle ve ikisi de uyuşturucu kullanıyor.
Evimin hiç düzeni yok.kim ne zaman gelip gidiyo belli değil.Zaten gelende ayık kafayla gelmiyo.Evimize polis basmışlığı bile var o derece.
(evlenmeden önce bilmiyordum böyle bir aile olduklarını ve eşim de böyle biri değildi evlendikten sonra herşey değişti)
Ailemde napsın resmen kuduruyolar ben nasıl böyle şeylere katlanıyorum diye.eve geri dönmem için binbir türlü dil döküyorlar.
Ama ailesinin tersine eşimin tek bir kötü alışkanlığı yok.Sigara içmişliği bile yok.çünkü okadar bıkmışki.
Evin yükü hep onun omuzlarındaymış.kardeşleriyle uğraşmaktan bıkmış.(Anne baba çok cahil çocuklarıyla ilgilenememişler)
İşi gücü çalışmak zaten arada bir dışarı çıkar.çok efendidir herkes tarafından çok sevilir sayılır.
Ama tek yaptığı şey evin ihtiyacını karşılamak ben bişey istiyim hemen gider alır. onun haricinde hiç bişey umrunda olmaz.
Ne bir özel günümüzü kutlar nede benimle ilgilenir.
Ben neden bukadar sabrediyorum inanın bilmiyorum.
Bir umutla eşimin ailesinin kendi evlerine çıkmalarını bekliyorum.(O da meçhul)
Buarada unutmadan söliyim 5 yıldır çocuğumuz olmuyor.Başta Bende sorun var diye düşünüp doktor doktor gezdim.
Baktım öyle bi yere varamıyorum.kavga gürültü eşimi doktora götürebildim ve sonuç eşim kısır.
Şaka gibi geliyor insana dimi.nasıl böyle herşey üst üste gelebilir.Ama benimde yüzümden gülümseme hiç eksik olmaz.
Hep bir şekilde mutlu olmaya çalışıyorum.
Ama bi taraftan da hata mı yapıyorum sabrederek diye düşünmedende alamıyorum kendimi.
Sizce doğru mu yapıyorum ?
5 yıllık evliyim.eşimi çok seviyorum.böyle bakmaya doyamayan herşeyi kocamla birlikte yapmak isteyen acayip aşık biriyim.
Ama gelin görünki kocam da tam tersi.evlendik evleneli doğru düzgün beni alıp biyere götürmüşlüğü yok.
Resmen benimle vakit geçirmekten kaçıyor.zaten hiç bir ortak noktamız da yok.
Bi kere olsun oturupta karşılıklı muhabbet edemeyiz hep sonu kavgayla biter.kavgada kavga olsa sadece ben konuşurum dinlemez karşılık vermez.
benim her yaptığım her söylediğim ona saçma geliyo.hep beni bozup tersliyo.
Küçümsemek için söylemiyorum ama kendisi lise terk.
Zaten ailelerimizde çok farklı.arada uçurumlar var.
Buarada ilk zamanlar evimiz ayrıydı ama şimdi özel sebeplerden dolayı eşimin ailesiyle yaşıyoruz.
Daha doğrusu biz evimizi yaptık onları yanımıza aldık.
Eşimin 2 tane erkek kardeşi var onlarda benimle ve ikisi de uyuşturucu kullanıyor.
Evimin hiç düzeni yok.kim ne zaman gelip gidiyo belli değil.Zaten gelende ayık kafayla gelmiyo.Evimize polis basmışlığı bile var o derece.
(evlenmeden önce bilmiyordum böyle bir aile olduklarını ve eşim de böyle biri değildi evlendikten sonra herşey değişti)
Ailemde napsın resmen kuduruyolar ben nasıl böyle şeylere katlanıyorum diye.eve geri dönmem için binbir türlü dil döküyorlar.
Ama ailesinin tersine eşimin tek bir kötü alışkanlığı yok.Sigara içmişliği bile yok.çünkü okadar bıkmışki.
Evin yükü hep onun omuzlarındaymış.kardeşleriyle uğraşmaktan bıkmış.(Anne baba çok cahil çocuklarıyla ilgilenememişler)
İşi gücü çalışmak zaten arada bir dışarı çıkar.çok efendidir herkes tarafından çok sevilir sayılır.
Ama tek yaptığı şey evin ihtiyacını karşılamak ben bişey istiyim hemen gider alır. onun haricinde hiç bişey umrunda olmaz.
Ne bir özel günümüzü kutlar nede benimle ilgilenir.
Ben neden bukadar sabrediyorum inanın bilmiyorum.
Bir umutla eşimin ailesinin kendi evlerine çıkmalarını bekliyorum.(O da meçhul)
Buarada unutmadan söliyim 5 yıldır çocuğumuz olmuyor.Başta Bende sorun var diye düşünüp doktor doktor gezdim.
Baktım öyle bi yere varamıyorum.kavga gürültü eşimi doktora götürebildim ve sonuç eşim kısır.
Şaka gibi geliyor insana dimi.nasıl böyle herşey üst üste gelebilir.Ama benimde yüzümden gülümseme hiç eksik olmaz.
Hep bir şekilde mutlu olmaya çalışıyorum.
Ama bi taraftan da hata mı yapıyorum sabrederek diye düşünmedende alamıyorum kendimi.
Sizce doğru mu yapıyorum ?
ne kadar zor bir durum içindesiniz hala gülümsemeniz eksik olmuyormuş.
