Hayırlı günler herkese, onbir yıllık evliyim on yaşında bir kızım yedi yaşında bir oğlum var. Oğlum albinizmli bir çocuk. Eşimle çok severek kaçarak evlendim.
Sevgi dolu bir ailede büyümedim. Hiçbir zaman başımı okşayıp aferin kızım diyen bir annem babam olmadı hep başkalarıyla kıyaslarlardı. Eşimle kaçarak evlenmemin nedeni bizzat annemdir. Psikolojik sıkıntıları çok fazla bana çok şeyler çektirdi. Mezhep farklılığını çok problem ettiler sülaleyi toplayıp çok üstüme geldiler. Deliymişim gibi davrandılar.
Kaçmaya mecbur ettiler. İyi ki eşimle evlendim yinede. Eşim düğün yaptı etti ama nikahımıza sanki kimsesizmişiz gibi sadece iki arkadaşımız şahit olarak katıldı. Kızkardeşim var ona herşeyi yaptılar dört dörtlük. Benim doğru düzgün bir düğün fotom bile yok çok içimde ukte kalan şeyler oldu yapabildiğimizi yaptık eşimle. Derken iki yavrumuz oldu çok zor şartlarda geldik bugünümüze şükür yavrumuza bez alabilmek için belediyelere giderdim yardım isterdim eşim hep çalıştı yetmezdi. Çalışayım derdim annem yavruma bir tabak yemek verse hemen zamanı gelirse söylerdi. Ailelerimiz asla yardım etmezdi ki arama sorma yok. Bizse pazardan aldığımız bir kilo meyveyi bile bölmeye çalışırdık. Derken oğlum oldu albinizmli doğdu şok olduk çok üzüldük çünkü doğduğunda gözlerinde görme problemi vardı halen bir çözümü yok.
Etrafımda herkes anneliğim konusunda parmakla gösterir gittiğim yerlerde çevremde mahallemde. Çünkü yaşayamadığımız çocukluğumuzu çocuklarımıza vermeye çalışıyoruz. Çok şükür eşim güzel bir işte çalışıyor şuan. Kendimden bahsedeyim biraz hep başkaları için yaşadım. Önce iki kardeşimi büyüttüm. Annem çalışırdı. Eve kardeşlerime derslerime bakardım. Bir gençliğim olmadı. Arkadaşlarım yoktu bir sorunum olunca anlatamazdım kimseye hep içimde çözerdim ağlardım atlatırdım öyle. Şimdi eşim var çok iyiyiz onunla şükür tek arkadaşım tek sırdaşım. Ama uzun bir süre onunlada oğlumda doğduktan sonra psikolojisi bozuldu kendini bıraktı ve maalesef alkole başladı. Onunda bir ailesi yok sayılır. Yıllarca onunla da alkolü bıraksın kendini toplasın diye tek başıma uğraştım o bu süreçte çalışmaya devam etti. Ama çok mücadele ettim ve çok yıprandım. Hep evdeydim masraf olmasın diye kendime hiç bakmadım sadece çaluşamıyorum diye evde mücadele ederdim iki çocuğuma deli gibi bakıyordum halen öyle. Çok fedakarlık yaptım anneme babama kardeşlerime eşime. Annem eğer iki kardeşime bakmasaydım çalışamayacak ve şu an ki evlerini ve arabasını alamayacaktı çünkü babam asgari ücretliydi zordu kiradaydık söylediğim zaman beni sert bir dille uyararak sen kimsin dediler bile gerisini siz düşünün.
Onlara karşı çok soğuğum çok yakınımdalar ama gidip gelmem bana karşı çok çok hataları var. Bunlar anlattığım kadarı. Artık benden geriye hiçbirşey kalmadı eski ben değilim bir çorap alınacaksa önce çocuklarım birşey yenecekse önce çocuklarım eşim. Kendime layık görmüyorum yakıştırmıyorum birşeyi aslında çok severdim giyinmeyi bakım yapmayı saçımı boyamayı. Bu arada işletme mezunuyum. Eşim bu konuda bana kızıyor destek oluyor düzeleyim diye ama ben ne bir işe girmek ne bir kursa gitmek ne bir hobi edinmek istiyorum. Sadece kendi çocuklarım dahil sokakta her gördüğüm çocuğu mutlu ettiğimde mutlu oluyorum. Gözlerim mutlu edebileceğim çocukları arıyor hep ve hepte buluyorum o zaman huzurlu oluyorum sadece. Ve sonuca gelicem bunlar üstü kapalı anlattıklarım çok daha sıkıntılarım oldu özellikle kendi ailemle ilgili. Çok yıprattılar. Yanımda olmadılar çocukluğum ve gençliğimle ilgili bir anım yok.
Eşimle kendi ailemiz olsun istedim ve çocuklarımında istemesiyle hamile kaldım fakat öyle bir psikolojiye girdim ki sanki çocuğum hasta olacak sanki bana birşey olacak çocuklarım annesiz kalacak etrafımda sma lı bebekler hasta bebekler içimi acıtıyordu hep üzülür ağlardım dua ederdim onlar için. Sanki hep kötü birşey olacak gibi hissediyorum. Gülmek için pek bir sebebim kalmadı gibi normalde gülen ve güldüren mutlu etmeyi seven biriyim. Yoksul bir insan gördüğümde dolabımda ne varsa çıkarıp veriyorum hiç düşünmeden. Yeterki gülsün mutlu olsun diye. Çocuklar kırmızı çizgim.
Oğlumun kabul edemesekte görme problemi var ilerde askere gidemeyecek araba hastası bir çocuk ama ehliyet verilmiyor albinizmli bireylere. Alamayacak ehliyet. Ona üzülüyorum hep. Ona ve ablasına halen ellerimle yemek yediririm çok temiz bakıyorum onlara banyo yapmadan ben kendim yapmam. Onların hayatını kolaylaştırmak için herşeyi yapıyoruz. Ablası ve ona herşeyin en güzelini en iyisini yapmaya çalışıyoruz ne isterlerse o oluyor. Zor günler geride kaldı gibi ama ben neden oldu bilmiyorum gidip bebeğimi aldırdım yeni dokuz haftalık olmuştu etrafımda eşim hariç benimle dertleşecek kimse yok. Ne olduğunu anlamadım oldu bitti nasıl bunu yaptım çocuklara bu kadar deli divane olurken ben nasıl böyle birşey yaptım kendime anlam veremiyorum. Lanet ediyorum kendimi kaç gündür.
Bebek nasibiyle gelir bunu biliyorum onada gül gibi bakacaktım. Ama nedense o soğukluğu atamadım üstümden. Büyük bir pişmanlık ve derin üzüntü içindeyim kendimi Allaha karşı bebeğime karşı iki yavruma ve eşime karşı çok mahçup ve suçlu hissediyorum buna asla hakkım yoktu ama bir yandan düşünüyorum belkide Rabbim böyle yazdı. Burada bir parça teselli ediyorum kendimi herkesin sen çok iyi bir annesin demesine karşın ben kendimi annelik konusunda sınıfta kalmış hissediyorum nasıl atlatılır bilmiyorum benimle aynı durumu yaşayan varmı nasıl geçtimi kendinizle hesaplaşmanız çok zor biliyorum eğer böyle bir düşüncesi olan varsa sakın ama sakın yapmayın sımsıkı sarılın yavrunuza o sizin şifanız aslında. Yardım alın konuşun paylaşın ben yaptım kendimi affetmicem asla. Otuz iki yaşımdayım bu zamana kadar hayatımda ki tek pişmanlığım oldu bu durum. Dilinden Allahı düşürmeyen beni Allah affetsin. Bu durumu eşim dışında kimseyle paylaşamıyorum birde varsa benimle aynı sıkıntılı günlerden geçerse onlarla konuşmak isterim. Çok ağladım tevbe ediyorum bugünden itibaren sadaka vermeye ve çocuklar için birşeyler yapmaya başladım. Başka ne yapabilirim psikolojik destek alıcam bu arada.
Sevgi dolu bir ailede büyümedim. Hiçbir zaman başımı okşayıp aferin kızım diyen bir annem babam olmadı hep başkalarıyla kıyaslarlardı. Eşimle kaçarak evlenmemin nedeni bizzat annemdir. Psikolojik sıkıntıları çok fazla bana çok şeyler çektirdi. Mezhep farklılığını çok problem ettiler sülaleyi toplayıp çok üstüme geldiler. Deliymişim gibi davrandılar.
Kaçmaya mecbur ettiler. İyi ki eşimle evlendim yinede. Eşim düğün yaptı etti ama nikahımıza sanki kimsesizmişiz gibi sadece iki arkadaşımız şahit olarak katıldı. Kızkardeşim var ona herşeyi yaptılar dört dörtlük. Benim doğru düzgün bir düğün fotom bile yok çok içimde ukte kalan şeyler oldu yapabildiğimizi yaptık eşimle. Derken iki yavrumuz oldu çok zor şartlarda geldik bugünümüze şükür yavrumuza bez alabilmek için belediyelere giderdim yardım isterdim eşim hep çalıştı yetmezdi. Çalışayım derdim annem yavruma bir tabak yemek verse hemen zamanı gelirse söylerdi. Ailelerimiz asla yardım etmezdi ki arama sorma yok. Bizse pazardan aldığımız bir kilo meyveyi bile bölmeye çalışırdık. Derken oğlum oldu albinizmli doğdu şok olduk çok üzüldük çünkü doğduğunda gözlerinde görme problemi vardı halen bir çözümü yok.
Etrafımda herkes anneliğim konusunda parmakla gösterir gittiğim yerlerde çevremde mahallemde. Çünkü yaşayamadığımız çocukluğumuzu çocuklarımıza vermeye çalışıyoruz. Çok şükür eşim güzel bir işte çalışıyor şuan. Kendimden bahsedeyim biraz hep başkaları için yaşadım. Önce iki kardeşimi büyüttüm. Annem çalışırdı. Eve kardeşlerime derslerime bakardım. Bir gençliğim olmadı. Arkadaşlarım yoktu bir sorunum olunca anlatamazdım kimseye hep içimde çözerdim ağlardım atlatırdım öyle. Şimdi eşim var çok iyiyiz onunla şükür tek arkadaşım tek sırdaşım. Ama uzun bir süre onunlada oğlumda doğduktan sonra psikolojisi bozuldu kendini bıraktı ve maalesef alkole başladı. Onunda bir ailesi yok sayılır. Yıllarca onunla da alkolü bıraksın kendini toplasın diye tek başıma uğraştım o bu süreçte çalışmaya devam etti. Ama çok mücadele ettim ve çok yıprandım. Hep evdeydim masraf olmasın diye kendime hiç bakmadım sadece çaluşamıyorum diye evde mücadele ederdim iki çocuğuma deli gibi bakıyordum halen öyle. Çok fedakarlık yaptım anneme babama kardeşlerime eşime. Annem eğer iki kardeşime bakmasaydım çalışamayacak ve şu an ki evlerini ve arabasını alamayacaktı çünkü babam asgari ücretliydi zordu kiradaydık söylediğim zaman beni sert bir dille uyararak sen kimsin dediler bile gerisini siz düşünün.
Onlara karşı çok soğuğum çok yakınımdalar ama gidip gelmem bana karşı çok çok hataları var. Bunlar anlattığım kadarı. Artık benden geriye hiçbirşey kalmadı eski ben değilim bir çorap alınacaksa önce çocuklarım birşey yenecekse önce çocuklarım eşim. Kendime layık görmüyorum yakıştırmıyorum birşeyi aslında çok severdim giyinmeyi bakım yapmayı saçımı boyamayı. Bu arada işletme mezunuyum. Eşim bu konuda bana kızıyor destek oluyor düzeleyim diye ama ben ne bir işe girmek ne bir kursa gitmek ne bir hobi edinmek istiyorum. Sadece kendi çocuklarım dahil sokakta her gördüğüm çocuğu mutlu ettiğimde mutlu oluyorum. Gözlerim mutlu edebileceğim çocukları arıyor hep ve hepte buluyorum o zaman huzurlu oluyorum sadece. Ve sonuca gelicem bunlar üstü kapalı anlattıklarım çok daha sıkıntılarım oldu özellikle kendi ailemle ilgili. Çok yıprattılar. Yanımda olmadılar çocukluğum ve gençliğimle ilgili bir anım yok.
Eşimle kendi ailemiz olsun istedim ve çocuklarımında istemesiyle hamile kaldım fakat öyle bir psikolojiye girdim ki sanki çocuğum hasta olacak sanki bana birşey olacak çocuklarım annesiz kalacak etrafımda sma lı bebekler hasta bebekler içimi acıtıyordu hep üzülür ağlardım dua ederdim onlar için. Sanki hep kötü birşey olacak gibi hissediyorum. Gülmek için pek bir sebebim kalmadı gibi normalde gülen ve güldüren mutlu etmeyi seven biriyim. Yoksul bir insan gördüğümde dolabımda ne varsa çıkarıp veriyorum hiç düşünmeden. Yeterki gülsün mutlu olsun diye. Çocuklar kırmızı çizgim.
Oğlumun kabul edemesekte görme problemi var ilerde askere gidemeyecek araba hastası bir çocuk ama ehliyet verilmiyor albinizmli bireylere. Alamayacak ehliyet. Ona üzülüyorum hep. Ona ve ablasına halen ellerimle yemek yediririm çok temiz bakıyorum onlara banyo yapmadan ben kendim yapmam. Onların hayatını kolaylaştırmak için herşeyi yapıyoruz. Ablası ve ona herşeyin en güzelini en iyisini yapmaya çalışıyoruz ne isterlerse o oluyor. Zor günler geride kaldı gibi ama ben neden oldu bilmiyorum gidip bebeğimi aldırdım yeni dokuz haftalık olmuştu etrafımda eşim hariç benimle dertleşecek kimse yok. Ne olduğunu anlamadım oldu bitti nasıl bunu yaptım çocuklara bu kadar deli divane olurken ben nasıl böyle birşey yaptım kendime anlam veremiyorum. Lanet ediyorum kendimi kaç gündür.
Bebek nasibiyle gelir bunu biliyorum onada gül gibi bakacaktım. Ama nedense o soğukluğu atamadım üstümden. Büyük bir pişmanlık ve derin üzüntü içindeyim kendimi Allaha karşı bebeğime karşı iki yavruma ve eşime karşı çok mahçup ve suçlu hissediyorum buna asla hakkım yoktu ama bir yandan düşünüyorum belkide Rabbim böyle yazdı. Burada bir parça teselli ediyorum kendimi herkesin sen çok iyi bir annesin demesine karşın ben kendimi annelik konusunda sınıfta kalmış hissediyorum nasıl atlatılır bilmiyorum benimle aynı durumu yaşayan varmı nasıl geçtimi kendinizle hesaplaşmanız çok zor biliyorum eğer böyle bir düşüncesi olan varsa sakın ama sakın yapmayın sımsıkı sarılın yavrunuza o sizin şifanız aslında. Yardım alın konuşun paylaşın ben yaptım kendimi affetmicem asla. Otuz iki yaşımdayım bu zamana kadar hayatımda ki tek pişmanlığım oldu bu durum. Dilinden Allahı düşürmeyen beni Allah affetsin. Bu durumu eşim dışında kimseyle paylaşamıyorum birde varsa benimle aynı sıkıntılı günlerden geçerse onlarla konuşmak isterim. Çok ağladım tevbe ediyorum bugünden itibaren sadaka vermeye ve çocuklar için birşeyler yapmaya başladım. Başka ne yapabilirim psikolojik destek alıcam bu arada.
Son düzenleyen: Moderatör:
ben yazdıgımda konu sahibi konuyu silmisti, geri gelmiş.
