Yetinemiyorum hiçbir zaman, kendimi tanıyamıyorum, çoğu hareketime anlam bile veremiyorum. Kötü bir insan değilim, başkalarının hayatını kötü etkilemem aksine elimden geleni yaparım ama iş kendime gelince çok acımasız olabiliyorum. Aslında çekindiğim bir konu değil, kabullendim sayılır. İnsanları derinden üzen şeyler bana herkesin başına gelebilecek olaylar gibi geldiği için canımı da sıkmıyorum, bu duruma genelde şaşırıyor arkadaşlarım. Hala güvenebileceğim insanlar olduğundan emin değilim bir yandan, ne kadar görmemezlikten gelsemde çevremdekilerin genelde bir sebebi oluyor yanımda durmak için, bilmiyorum gerçek dost hala var mıdır.. Bu konuyu açtığım için geleceğimde belki çekinip sıkılacağım ama belki içinizden biri bana yardımcı olabilir bu konuda. Küçük şeylerden mutlu olabilen bir insanım..