Öncelikle amacım iç dökmek değildi ama bir anda içimi de dökmüş bulundum ve herşeyi yazdım. Ne yazık ki biraz uzun olmuş, vakti olmayanlar için şimdiden söyleyeyim.
Ailemle yaşıyorum ve 30 yaşındayım. Ayrı eve çıkmak istiyorum ve bunun tek nedeni tek başıma bir hayat sürmek istemem ve bireyselliği seven bir karaktere sahip olmam.
Gel gelelim ki bunun önünde bir sürü engel var ve bir türlü karar veremiyorum.
Öncelikle maddi olarak sorun yaşamam, ortalama 80-90 bin civarı alıyorum. Bazen 100 ü bulabiliyor. Ancak birikim yapabilir miyim bilmiyorum.
Ailem benim ne yaptığıma ne ettiğime karışan insanlar değiller ama bana o kadar düşkünler ki bu durum beni rahatsız ediyor. Herkesin ailesi böyle mi bilmiyorum ama artık bana ilgi gösterilmesinden küçük bir çocukmuşum gibi davranılmasından nefret ediyorum.
Ve bu da bencilce mi bilmiyorum ama artık hiç bir sorunu duymak istemiyorum.
Öncelikle annemle babam ben kendimi bildim bileli kavga ederler. Bence asla evlenmemesi gereken iki insan birbirini bulup evlenmiş gibi. Her seferinde babam bağırır çağırır, annem ağlar. Babam aylarca evdeki herkese küser ve 3-4 ay sonra barışılır.
Babamdan nefret ediyorum. Hatta o kadar nefret ediyorum ki babam olmasa selam verebilecek bir insan değil bence. Hatta genel olarak benimle de kavga edip küsüyor ve aylarca konuşmuyoruz. Yüzünü bile görmek istemiyorum. Ve hayatımda yaşadığım her sorunun ucu dönüyor dolaşıyor ve babama dayanıyor. Hayatım boyunca özgüven sorunu yaşadım. Yıllar boyunca da bunu aşmakla uğraştım. Genel olarak aştım ama hala da tamamen iyi olduğumu söyleyemem. İnsanlarla yaşadığım en küçük bir tartışmada bana söylenilen en küçük bir şeyde kendimi suçlu hissediyorum ve bunu aşamıyorum. Çünkü hayatım boyunca bana kendimi suçlu hissettirdi, hep kendimi kötü bir insan gibi hissettim.
Anneme gelirsek annemi seviyorum. Her zaman beni çok sevdi ve bana çok güzel davrandı. Ama babama karşı güçsüz olmasından nefret ediyorum. Yine de bazen anlıyorum. Annem, anne ve babasından hiç sevgi görmeden büyümüş.. Hatta anneannem kadar sevgisiz bir insan görmedim. Küçük bir yerde büyümüş. Üniversite okumasına izin verilmemiş. Babamdan da hiç sevgi görmediği için sevgiyi bizde bulduğunu söylüyor. Bu yüzden çok fazla sevgi dolu, ama gücü olmayan bir sevgi ne yazık ki. Ona çok kızıyorum boşanmadığı için ama ne maddi ne ailesinden yana ne de psikolojik olarak güçlü değildi. Bir yandan anlıyorum.
Maddi konulara gelirsek maddi durumumuz hiç bir zaman çok iyi olmadı ama zamanında iyi denilebilecek ya da bir şekilde ev alınabilecek düzeydeydi. Ancak babam her zaman aşırı derecede savurgan parayı elinde tutmayan biriydi. Atıyorum 2000 li yıllarda babam asgari ücretin iki katı maaş alıyordu belki daha fazla tam hatırlayamıyorum ki o zamanlar asgari ücretli çalışan insanlar bile ev alabiliyordu. Annem bir dönem işe girdi ve o ara kredili ve çok ucuz yollu bir ev alındı.
Neyse şu an daha büyük bir şehirde yaşıyoruz . O evi sattık ve başka bir ev almaya çalışıyorlar üzerine kredi çekip. Tabi yıllardır hala kiradayız. O evden neredeyse hiç kira gelmiyordu o ayrı konu.
Bir de abim var bu arada. Abim her zaman tam aranılan evlat oldu. Hep daha uslu olan oydu, yaramaz olan bendim. Aileye düşkün olan oydu ben hep kopuktum bir yerde koptum ve hiç bir zaman ruhsal olarak onlara geri dönemedim.
Belki de bencil sevgisiz bir insana dönüştüm bende bilmiyorum..
Abim hep daha ılımlı biri oldu şu an bile onlara maddi manevi yardım ediyor bana da aynı şekilde. Evdeki sorunları bir şekile o yönetiyor. Ben maddi olarak küçük bir yardımda bulunuyorum. Ama içimden daha fazlası gelmiyor.
Çünkü üniversite okurken tek başıma okudum. Evet bana bir kuruş verilmedi. 2016 yılında iki üç ayda bir 100 tl veriyorlardı sadece. Fazlasını istediğimde babam binbir tahtayla veriyordu. Ama arabası için gerekli gereksiz 1000-2000 liralık harcamalar yapıyordu. Bende istemedim. Bütün üniversite hayatımı kafelerde çalışarak geçirdim.
Ve diyorum ki o bana yapmadı ben neden yapayım. Bana yapılmadı. Sadece okuduğum yıllarda son zamanlar abim çok yardım ettiği için şu an o eve yardım ediyor bende ona ediyorum. Annemin istediklerini alıyorum. Ama başka birşey yapasım gelmiyor.
Bu arada şu detayı da vermek istiyorum abimle her zaman arkadaş gibi olduk. Benim için her şeyi yapan iyi bir abi oldu
Gelelim ayrı eve çıkma mevzusuna;
Önce iki sene önce falan abime konuyu açtım.
Abim bana bunun çok saçma olduğunu söyledi, bunun yerine birikim yap, ben konuşurum sen istersen evi otel gibi kullan, şöyle yapalım böyle yapalım. Senden ilk defa birşey istiyorum çıkma dedi. Bir yandan da herşeyi ben düşünüyorum kimsenin umurunda değil sende benim yanımda olmuyorsun gibi gibi konuştu. Neyse dedim çıkmadım. Geçen sene babamla çok büyük bir tartışma yaşadık evde kimseyle konuşmuyordu yine ben çıkıcam dedim bir şekilde ikna oldular ama annem saçma sapan trip attı . Bu arada annem, ne zaman ayrı eve çıkmak istediğimi söylesem; bizi sevmiyor musun, senin için herşeyi yapmıyor muyuz neden bizi istemiyorsun diyor. Babamdan nefret ettiğimi biliyor, onu anlıyorum ama biz ne yapıyoruz diyor ve bir şekilde kendi üzerine alınıyor. Neyse bunun üzerine (ben crohn hastasıyım) ve alevlenme yaşadım. Alevlenme olduğunda yataktan kalkamıyorum, sürekli karın ağrısından ağlıyorum su bile içemiyorum sürekli acile gidiyorduk öyle bir hastalık.
İki üç ay onun iyileşmesi sürdü. Daha sonra para biriktirmeye odaklandım vs derken, şimdi tekrar kendi içimde bu konu gündeme geldi.
Şu an tek çekindiğim şu ki; onlar ev almaya çalışıyorlar belki yüksek bir kredi çekilecek ve ister istemez babam bu yaşta kredi çekip çalışacak kim bilir kaç yıl. Ben kendimi düşünüyorum diye vicdan yapıyorum. Bir yandan annemle babamı aynı evde bırakmak istemiyorum. Babam anneme yıllar önce bir kaç defa vurmuştu yıllardır öyle birey olmadı ama abimden korktuğu için yapamıyor abimde sürekli evde olan biri değil. Yani bıktım sürekli herşeyi düşünüyorum.
Ne yapayım ben Allah aşkına
Bir yandan bu hayata bir defa geldim ve önemli olan benim ne istediğim diyorum. Yorumlarınızı bekliyorum
Hatta daha yazmak istediğim o kadar çok şey var ki..
Ailemle yaşıyorum ve 30 yaşındayım. Ayrı eve çıkmak istiyorum ve bunun tek nedeni tek başıma bir hayat sürmek istemem ve bireyselliği seven bir karaktere sahip olmam.
Gel gelelim ki bunun önünde bir sürü engel var ve bir türlü karar veremiyorum.
Öncelikle maddi olarak sorun yaşamam, ortalama 80-90 bin civarı alıyorum. Bazen 100 ü bulabiliyor. Ancak birikim yapabilir miyim bilmiyorum.
Ailem benim ne yaptığıma ne ettiğime karışan insanlar değiller ama bana o kadar düşkünler ki bu durum beni rahatsız ediyor. Herkesin ailesi böyle mi bilmiyorum ama artık bana ilgi gösterilmesinden küçük bir çocukmuşum gibi davranılmasından nefret ediyorum.
Ve bu da bencilce mi bilmiyorum ama artık hiç bir sorunu duymak istemiyorum.
Öncelikle annemle babam ben kendimi bildim bileli kavga ederler. Bence asla evlenmemesi gereken iki insan birbirini bulup evlenmiş gibi. Her seferinde babam bağırır çağırır, annem ağlar. Babam aylarca evdeki herkese küser ve 3-4 ay sonra barışılır.
Babamdan nefret ediyorum. Hatta o kadar nefret ediyorum ki babam olmasa selam verebilecek bir insan değil bence. Hatta genel olarak benimle de kavga edip küsüyor ve aylarca konuşmuyoruz. Yüzünü bile görmek istemiyorum. Ve hayatımda yaşadığım her sorunun ucu dönüyor dolaşıyor ve babama dayanıyor. Hayatım boyunca özgüven sorunu yaşadım. Yıllar boyunca da bunu aşmakla uğraştım. Genel olarak aştım ama hala da tamamen iyi olduğumu söyleyemem. İnsanlarla yaşadığım en küçük bir tartışmada bana söylenilen en küçük bir şeyde kendimi suçlu hissediyorum ve bunu aşamıyorum. Çünkü hayatım boyunca bana kendimi suçlu hissettirdi, hep kendimi kötü bir insan gibi hissettim.
Anneme gelirsek annemi seviyorum. Her zaman beni çok sevdi ve bana çok güzel davrandı. Ama babama karşı güçsüz olmasından nefret ediyorum. Yine de bazen anlıyorum. Annem, anne ve babasından hiç sevgi görmeden büyümüş.. Hatta anneannem kadar sevgisiz bir insan görmedim. Küçük bir yerde büyümüş. Üniversite okumasına izin verilmemiş. Babamdan da hiç sevgi görmediği için sevgiyi bizde bulduğunu söylüyor. Bu yüzden çok fazla sevgi dolu, ama gücü olmayan bir sevgi ne yazık ki. Ona çok kızıyorum boşanmadığı için ama ne maddi ne ailesinden yana ne de psikolojik olarak güçlü değildi. Bir yandan anlıyorum.
Maddi konulara gelirsek maddi durumumuz hiç bir zaman çok iyi olmadı ama zamanında iyi denilebilecek ya da bir şekilde ev alınabilecek düzeydeydi. Ancak babam her zaman aşırı derecede savurgan parayı elinde tutmayan biriydi. Atıyorum 2000 li yıllarda babam asgari ücretin iki katı maaş alıyordu belki daha fazla tam hatırlayamıyorum ki o zamanlar asgari ücretli çalışan insanlar bile ev alabiliyordu. Annem bir dönem işe girdi ve o ara kredili ve çok ucuz yollu bir ev alındı.
Neyse şu an daha büyük bir şehirde yaşıyoruz . O evi sattık ve başka bir ev almaya çalışıyorlar üzerine kredi çekip. Tabi yıllardır hala kiradayız. O evden neredeyse hiç kira gelmiyordu o ayrı konu.
Bir de abim var bu arada. Abim her zaman tam aranılan evlat oldu. Hep daha uslu olan oydu, yaramaz olan bendim. Aileye düşkün olan oydu ben hep kopuktum bir yerde koptum ve hiç bir zaman ruhsal olarak onlara geri dönemedim.
Belki de bencil sevgisiz bir insana dönüştüm bende bilmiyorum..
Abim hep daha ılımlı biri oldu şu an bile onlara maddi manevi yardım ediyor bana da aynı şekilde. Evdeki sorunları bir şekile o yönetiyor. Ben maddi olarak küçük bir yardımda bulunuyorum. Ama içimden daha fazlası gelmiyor.
Çünkü üniversite okurken tek başıma okudum. Evet bana bir kuruş verilmedi. 2016 yılında iki üç ayda bir 100 tl veriyorlardı sadece. Fazlasını istediğimde babam binbir tahtayla veriyordu. Ama arabası için gerekli gereksiz 1000-2000 liralık harcamalar yapıyordu. Bende istemedim. Bütün üniversite hayatımı kafelerde çalışarak geçirdim.
Ve diyorum ki o bana yapmadı ben neden yapayım. Bana yapılmadı. Sadece okuduğum yıllarda son zamanlar abim çok yardım ettiği için şu an o eve yardım ediyor bende ona ediyorum. Annemin istediklerini alıyorum. Ama başka birşey yapasım gelmiyor.
Bu arada şu detayı da vermek istiyorum abimle her zaman arkadaş gibi olduk. Benim için her şeyi yapan iyi bir abi oldu
Gelelim ayrı eve çıkma mevzusuna;
Önce iki sene önce falan abime konuyu açtım.
Abim bana bunun çok saçma olduğunu söyledi, bunun yerine birikim yap, ben konuşurum sen istersen evi otel gibi kullan, şöyle yapalım böyle yapalım. Senden ilk defa birşey istiyorum çıkma dedi. Bir yandan da herşeyi ben düşünüyorum kimsenin umurunda değil sende benim yanımda olmuyorsun gibi gibi konuştu. Neyse dedim çıkmadım. Geçen sene babamla çok büyük bir tartışma yaşadık evde kimseyle konuşmuyordu yine ben çıkıcam dedim bir şekilde ikna oldular ama annem saçma sapan trip attı . Bu arada annem, ne zaman ayrı eve çıkmak istediğimi söylesem; bizi sevmiyor musun, senin için herşeyi yapmıyor muyuz neden bizi istemiyorsun diyor. Babamdan nefret ettiğimi biliyor, onu anlıyorum ama biz ne yapıyoruz diyor ve bir şekilde kendi üzerine alınıyor. Neyse bunun üzerine (ben crohn hastasıyım) ve alevlenme yaşadım. Alevlenme olduğunda yataktan kalkamıyorum, sürekli karın ağrısından ağlıyorum su bile içemiyorum sürekli acile gidiyorduk öyle bir hastalık.
İki üç ay onun iyileşmesi sürdü. Daha sonra para biriktirmeye odaklandım vs derken, şimdi tekrar kendi içimde bu konu gündeme geldi.
Şu an tek çekindiğim şu ki; onlar ev almaya çalışıyorlar belki yüksek bir kredi çekilecek ve ister istemez babam bu yaşta kredi çekip çalışacak kim bilir kaç yıl. Ben kendimi düşünüyorum diye vicdan yapıyorum. Bir yandan annemle babamı aynı evde bırakmak istemiyorum. Babam anneme yıllar önce bir kaç defa vurmuştu yıllardır öyle birey olmadı ama abimden korktuğu için yapamıyor abimde sürekli evde olan biri değil. Yani bıktım sürekli herşeyi düşünüyorum.
Ne yapayım ben Allah aşkına
Bir yandan bu hayata bir defa geldim ve önemli olan benim ne istediğim diyorum. Yorumlarınızı bekliyorum
Hatta daha yazmak istediğim o kadar çok şey var ki..
Son düzenleme:
