bir hayal dünyasındayım

masal30 .!.:

çocukluğumdan beri üzüldüğümde sıkıldığımda korktuğumda hayaller benim sığınağım oldu çok yalnız bir çocukluk geçirdim. pek konuşmayan çekinen utanan, insanlara uzak, duygularını gösteremeyen çok yalnız biri oldum. birkaç uzmanla görüştüm ama pek bi faydasını görmedim, zaten artık ödeyecek durumum da yok. insanlara nasıl davranacağımı bilmiyorum kendimi bildim bileli böyleydim, bana söylenen çocuklukta duygusal ihmal 0-2 yaş döneminde duyguları anneden öğreniyormuşuz, benim annem duygularını pek göstermez özelliklede çocuklarına, yani yabancılarla iyi anlaşır, şimdi de sarılmayız sohbet etmeyiz.. böyle nereye kadar gider bilmiyorum, karşıma çıkan adamlara da birşey hissetmediğim için kabul edemiyorum yalnız bir insan olup çıktım sizce ne yapmalıyım, şimdi iyiyim bir süre sonra yine çok mutsuz olacağımı biliyorum

Genişletmek için tıkla...

damdan .!.:

Iyi de mesela ben de sevmem duygularımı göstermem ama insanlarla mesafeli ilişkilerim vardır

Gereği nereye kadarsa o kadar

okulda dershanede işte bir kaç kişi ile ilişki ama durum gereği herkesle konuşma vs

Iş arkadaşıma neden duygumu göstereyim ki onu ben seçmedim patron seçti ya da okul arkadaşıma

Bunlar insanlarla ilişki kurmaya evlenmeye vs engel değil

Genişletmek için tıkla...

umitli .!.:

yazdıklarınızda travmatik bişey yok.
mutsuzluğunuza mı mutsuz oluyosunuz anlamadım

Genişletmek için tıkla...

Sevketi_Bostan .!.:

Yalnızlık niye mutsuzluk olsun ki ya? Bende bir zamanlar niye şöyle candan bir dostum yok diye çok üzülüyordum ama artık aştım, görüyorum ki öyle bi dünya yok. Ya kafana uymayan insanlarla zoraki ilişkiler kuracaksın sırf yalnız kalmiyim diye ve onlarında suyu çıkıyor zamanla, ya da sadece gerektiğinde ortama karışıp, kendinle başbaşa kalacaksın çoğunlukla. Ben alıştım sanırım artık ve çokta memnunum. Azcık aşım, ağrısız başım.

Genişletmek için tıkla...

masal30 .!.:

sorun sadece duygusal uzaklık da değil pek konuşmadığım için bir süre sonra tamamen yalnız kalıyorum iş dolayısıyla sürekli bulunmak zorunda kaldığımda çok üzülmüştüm ağır bir depresyon geçirdim normalde dediğiniz gibiyim herkes gibi idare ediyorum robot gibi, durumumla ilgili bir video izlemiştim hem yalnız olmak ister hem iyi ilişkiler kurduğunu sürekli hayal eder diyordu aynen öyleyim sürekli hayal ediyorum, kendimi normal hissetmiyorum başkalarının benim gibi yalnız olduğunu bu kadar hayal dünyasında yaşadığını falan. hani travmatik demişsiniz ya, şu kaynanasının bir sözüne üzülüp yazan kişilere özeniyorum ya da ben hep iyiydim bu ara depresyona girdim diyenlere, gelip geçici bir durum olduğu için herhalde. ben hayatım boyunca böyleydim sanırım hep de böyle olucam, konuşurken gözlerini kaçıran bir toplantıda sürekli ellerine bakan, biri kendine bağırıp çağırırken ağlamamak için sesini çıkaramayan, en ufak eleştiriyi bile aklından çıkaramayan..

Genişletmek için tıkla...