Ne guzel soylediniz.ayni seyleri yaşadığımız nasıl da belli oldu bir cumlenizle.. "o mutlu olsun diye kendini parcalasan da mutlu olmuyor." Aynen oyle. Ve buna karsilik ilk firsatta duydugum cumle şu "beni sevmedin, kabullenmedin." O an olesim geliyor gercekten.Annenizin psikolojik destek almasi lazım. Esini kaybetmiş genç yaşta, psikolojisi bozulmuş anlarım ama bunun faturasını çocuklar ödememeli. Bende babamı erken kaybettim. Keşke zamanında herhangi birisi müdahale etseydi de anneme de destek alabilseydik. İnanın o kadar yıpratıcı oluyor ki çocuklar içinde. O mutlu olsun diye kendini parcalasan bile mutlu olmuyor. Sizinde hayatinizi kurmaya hakkınız var.
Ben onu yapamam iste buyuk rezillik cikar. Kendime olan saygimi yitiririm daha cok. Olacaklari tahmin edebiliyorum.Benim annemde boşandı ben küçükken aynı senin durumlarını yaşadım. Gitti evlendi başkasıyla kendisi hayatini yasadi. Olan bana oldu. En guzel yaslarimi hic etti en sonunda rest çekip üniversiteye gittim. Sonrasında koptuk zaten
Annem 45 yasinda. Babam 10 sene kadar once vefat etti. Annem babamin vefatinin oncesinde ve sonrasinda bizim icin cok fedakarlık yapti, cok uzuntuye katlandi.. kimseye bize laf ettirmedi. Kim yerinde olsaydi "gencim, güzelim, evlenecegim" derdi ama o bunu yapmadi. Butun hayatini bize adadi. Ama benim hayatimi da kontrol altina aldi. Birakmadi açıköğretim den bile olsa bir üniversite mezunu olayim. Yillarca tek basima evimizin yakinindaki markete bile tek gondermedi. Benim icim okulmus, kursmus, arkadasmis hayaldi. Artik baktım olmuyor bir seylere alistirdim. Kursada gidiyorum, arkadaşlarımda var. Ama herhangi bir aktiviteye katilamiyorum. Bu pazar tiyatroya gitmek icin zor bela izin aldim. Kapiyi carpip cikabilirim. "Bana karisamazsin 26 yasina geldim dogurdun diye kolen degilim" diyebilirim. Diyemiyorum. Kıyamıyorum. İki gun once "ben cocuk degilim yasim 30a gidiyor, seni zora sokacak birsey yapmam" dedim evimiz savas alani oldu. Bana "beni kabullenmiyorsun, rekabettesin, benden izin almak sana ölüm geliyor" falan dedi. "Benim başıma daha ne gelecekki iciniz rahat etsin" diyor. Sanki durumundan cok hosnutmusum gibi. Psikolojisi mi bozuk nedir bilmiyorum ama benim psikolojimi bozdugu kesin. O kadar ozeniyorum ki kendi parasini kazanip harcayanlara. Rest ceksem olmayacak. Dayilar, teyzeler, kardesler benim ustume gelecek ve ben su anki durumumu arayacagimi biliyorum. O yuzden tek kurtulusum evlilik gibi görünüyor. Sadece sunu diyorum, babamin vefatinin, annemin genc yasta dul kalisinin bedelini ben oduyorum sanirim.
Sizin gibi yapici ve yatıştırıcı insanlardan allah razi olsun. İyi geldi mesajiniz.Oncelikle Allah rahmet eylesin. Ve helal olsun annenize genc yasta dul olmasina ragmen sizi koruyup kollamis kadin basina.
Hayir bedel ödemiyorsunuz anneniz sizi dis dünyadan korumaya calisiyor dogal olarak, biraz fazla baskili bir sekilde. Bende eve 5 dk gec gelsem annem kiyametleri koparirdi, bazen cok bunalirdim ama anne olunca anladim, ve dunya okadar pis ve tehlikeli bir yer olmuski, cocuklarimi universiteye bile kendim goturecem hemde ellerinden tutarak diye bazen gaza geliyorum, ama tabiki hayat oyle gitmez..Babaniz hayatta olsaydi elbette böyle davranmazdi.
Annenizle bu konu hakkinda gerekirse her gun konusun, icinin rahat olmasi icin. Telefonum yanimda aradigin an acarim vs vs gibi. Okul olayina gelirsek aciktan da ogrenim gorebilirdiniz?
Evliligi bir kurtulus gibi gormeyin, evlilik hayati paylasmaktir. Sirf annenin baskisindan kurtulmak icin kacarsan daha kötü seyler yasayabilirsin.
Para kazanma konusuna gelirsek, evden calisipta para kazanabilirsiniz, misal el isi yapip satabilirsiniz?
Annenizi anlıyorum bir akrabamz var eşini erken kaybetti.kızını hiç biyere yollamaz kolay kolay.bilinçaltında kaybetme korkusu var.size bişey olacagnı sanıyoAnnem 45 yasinda. Babam 10 sene kadar once vefat etti. Annem babamin vefatinin oncesinde ve sonrasinda bizim icin cok fedakarlık yapti, cok uzuntuye katlandi.. kimseye bize laf ettirmedi. Kim yerinde olsaydi "gencim, güzelim, evlenecegim" derdi ama o bunu yapmadi. Butun hayatini bize adadi. Ama benim hayatimi da kontrol altina aldi. Birakmadi açıköğretim den bile olsa bir üniversite mezunu olayim. Yillarca tek basima evimizin yakinindaki markete bile tek gondermedi. Benim icim okulmus, kursmus, arkadasmis hayaldi. Artik baktım olmuyor bir seylere alistirdim. Kursada gidiyorum, arkadaşlarımda var. Ama herhangi bir aktiviteye katilamiyorum. Bu pazar tiyatroya gitmek icin zor bela izin aldim. Kapiyi carpip cikabilirim. "Bana karisamazsin 26 yasina geldim dogurdun diye kolen degilim" diyebilirim. Diyemiyorum. Kıyamıyorum. İki gun once "ben cocuk degilim yasim 30a gidiyor, seni zora sokacak birsey yapmam" dedim evimiz savas alani oldu. Bana "beni kabullenmiyorsun, rekabettesin, benden izin almak sana ölüm geliyor" falan dedi. "Benim başıma daha ne gelecekki iciniz rahat etsin" diyor. Sanki durumundan cok hosnutmusum gibi. Psikolojisi mi bozuk nedir bilmiyorum ama benim psikolojimi bozdugu kesin. O kadar ozeniyorum ki kendi parasini kazanip harcayanlara. Rest ceksem olmayacak. Dayilar, teyzeler, kardesler benim ustume gelecek ve ben su anki durumumu arayacagimi biliyorum. O yuzden tek kurtulusum evlilik gibi görünüyor. Sadece sunu diyorum, babamin vefatinin, annemin genc yasta dul kalisinin bedelini ben oduyorum sanirim.
Oncelikle Allah rahmet eylesin. Ve helal olsun annenize genc yasta dul olmasina ragmen sizi koruyup kollamis kadin basina.
Hayir bedel ödemiyorsunuz anneniz sizi dis dünyadan korumaya calisiyor dogal olarak, biraz fazla baskili bir sekilde. Bende eve 5 dk gec gelsem annem kiyametleri koparirdi, bazen cok bunalirdim ama anne olunca anladim, ve dunya okadar pis ve tehlikeli bir yer olmuski, cocuklarimi universiteye bile kendim goturecem hemde ellerinden tutarak diye bazen gaza geliyorum, ama tabiki hayat oyle gitmez..Babaniz hayatta olsaydi elbette böyle davranmazdi.
Annenizle bu konu hakkinda gerekirse her gun konusun, icinin rahat olmasi icin. Telefonum yanimda aradigin an acarim vs vs gibi. Okul olayina gelirsek aciktan da ogrenim gorebilirdiniz?
Evliligi bir kurtulus gibi gormeyin, evlilik hayati paylasmaktir. Sirf annenin baskisindan kurtulmak icin kacarsan daha kötü seyler yasayabilirsin.
Para kazanma konusuna gelirsek, evden calisipta para kazanabilirsiniz, misal el isi yapip satabilirsiniz?
Ne guzel soylediniz.ayni seyleri yaşadığımız nasıl da belli oldu bir cumlenizle.. "o mutlu olsun diye kendini parcalasan da mutlu olmuyor." Aynen oyle. Ve buna karsilik ilk firsatta duydugum cumle şu "beni sevmedin, kabullenmedin." O an olesim geliyor gercekten.
Annenizin psikolojisi bozuktur muhtemelen evet. Baskıcı bir çevrede yaşıyorsanız özellikle otuzlu yaşlarında çocuklu bekar bir kadın neler yaşadı az çok anlayabiliriz kadınlar olarak. Aman evlenme çocuğun var aman sokağa tek çıkma dul kadınsın diye diye annenizi bu hale getirmişler muhtemelen e o da bunları size yansıtmış keşke yansıtmasaydı. Eskiden olsa rest çekin derdim ama inanın anne babadan daha kıymetli bir şey olduğuna inanmıyorum artık. O yüzden maaşı böldü mirası al diyenlere kulak asmayın nolur. Orta yolu bulmak için konuşun güzellikle, gerekirse ağlayın en önemlisi onunla birlikte gitmeyi teklif edin. Onu da hayatın içine dahil edin. Umarım orta yol bulabilirsiniz her şey güzel olur sizin için. Babanıza da rahmet diliyorum mekanı cennet olsun.
Anlayamiyorum esini erkem kaybetmiş bir kadın her anlamda zorlanmistir maddi ve manevi .Bu annenin ilk işi kızını meslek sahibi yapmak olmalıydı bence ruhsal olarak iyi olmamis demek ki.Annem 45 yasinda. Babam 10 sene kadar once vefat etti. Annem babamin vefatinin oncesinde ve sonrasinda bizim icin cok fedakarlık yapti, cok uzuntuye katlandi.. kimseye bize laf ettirmedi. Kim yerinde olsaydi "gencim, güzelim, evlenecegim" derdi ama o bunu yapmadi. Butun hayatini bize adadi. Ama benim hayatimi da kontrol altina aldi. Birakmadi açıköğretim den bile olsa bir üniversite mezunu olayim. Yillarca tek basima evimizin yakinindaki markete bile tek gondermedi. Benim icim okulmus, kursmus, arkadasmis hayaldi. Artik baktım olmuyor bir seylere alistirdim. Kursada gidiyorum, arkadaşlarımda var. Ama herhangi bir aktiviteye katilamiyorum. Bu pazar tiyatroya gitmek icin zor bela izin aldim. Kapiyi carpip cikabilirim. "Bana karisamazsin 26 yasina geldim dogurdun diye kolen degilim" diyebilirim. Diyemiyorum. Kıyamıyorum. İki gun once "ben cocuk degilim yasim 30a gidiyor, seni zora sokacak birsey yapmam" dedim evimiz savas alani oldu. Bana "beni kabullenmiyorsun, rekabettesin, benden izin almak sana ölüm geliyor" falan dedi. "Benim başıma daha ne gelecekki iciniz rahat etsin" diyor. Sanki durumundan cok hosnutmusum gibi. Psikolojisi mi bozuk nedir bilmiyorum ama benim psikolojimi bozdugu kesin. O kadar ozeniyorum ki kendi parasini kazanip harcayanlara. Rest ceksem olmayacak. Dayilar, teyzeler, kardesler benim ustume gelecek ve ben su anki durumumu arayacagimi biliyorum. O yuzden tek kurtulusum evlilik gibi görünüyor. Sadece sunu diyorum, babamin vefatinin, annemin genc yasta dul kalisinin bedelini ben oduyorum sanirim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?