- 30 Ocak 2020
- 59
- 101
- 8
- 32
Annem 45 yasinda. Babam 10 sene kadar once vefat etti. Annem babamin vefatinin oncesinde ve sonrasinda bizim icin cok fedakarlık yapti, cok uzuntuye katlandi.. kimseye bize laf ettirmedi. Kim yerinde olsaydi "gencim, güzelim, evlenecegim" derdi ama o bunu yapmadi. Butun hayatini bize adadi. Ama benim hayatimi da kontrol altina aldi. Birakmadi açıköğretim den bile olsa bir üniversite mezunu olayim. Yillarca tek basima evimizin yakinindaki markete bile tek gondermedi. Benim icim okulmus, kursmus, arkadasmis hayaldi. Artik baktım olmuyor bir seylere alistirdim. Kursada gidiyorum, arkadaşlarımda var. Ama herhangi bir aktiviteye katilamiyorum. Bu pazar tiyatroya gitmek icin zor bela izin aldim. Kapiyi carpip cikabilirim. "Bana karisamazsin 26 yasina geldim dogurdun diye kolen degilim" diyebilirim. Diyemiyorum. Kıyamıyorum. İki gun once "ben cocuk degilim yasim 30a gidiyor, seni zora sokacak birsey yapmam" dedim evimiz savas alani oldu. Bana "beni kabullenmiyorsun, rekabettesin, benden izin almak sana ölüm geliyor" falan dedi. "Benim başıma daha ne gelecekki iciniz rahat etsin" diyor. Sanki durumundan cok hosnutmusum gibi. Psikolojisi mi bozuk nedir bilmiyorum ama benim psikolojimi bozdugu kesin. O kadar ozeniyorum ki kendi parasini kazanip harcayanlara. Rest ceksem olmayacak. Dayilar, teyzeler, kardesler benim ustume gelecek ve ben su anki durumumu arayacagimi biliyorum. O yuzden tek kurtulusum evlilik gibi görünüyor. Sadece sunu diyorum, babamin vefatinin, annemin genc yasta dul kalisinin bedelini ben oduyorum sanirim.