- Konu Sahibi BalikEsirli
- #1
çok küçükken ailemden ayrılıp, yurtta kaldığım için aileme hep öfke duydum, hep içten içe kızdım....
parcalanmıs bir ailenin çocuguyum, onlara da bişey deme hakkım yok, durumları oyle gelısmıs bır sey dıyemıyorum....
anne ve babamla dıaloglarıma bakıyorum; neredeyse tek cevaplar verıp cok fazla goz teması kurmuyorum, bazen tersler gıbı konusuyorum, bazen onlar konusuyor ben yuzlerıne bıle bakmadan kafa sallıyorum....
bu ornekler uzayıp gıder.... halbukı bu durumda da kendıme kızıyor ve cok uzuluyorum ama gelin görün ki elimde değil....
evet her kotu gunlerınde yanlarındaydım, bırseye ıhtıyacları oldugunda hep ordaydım maddi manevi ama ıcten ıce hep soylenerek, acaba hiç akıllarına gelmıyor mu benı bırakısları dıye ıcımden soylenıyorum....
evet sevgimi asla gösteremıyorum kımseye karsı ( eşm harıc, eşimi o kadar ıyı tanıyorum ki bir tek ona samımıyım, bir tek ona ıctenım..), ama herkesın bır sorunu olsun herkesten once kosuyorum, merhametım cok fazla fakat sevgı gosteremıyorum.mesela esımden baska kımseye sarılamam, kv bazen sarılır yadırgarım, :noluyo anne yaa tamam derım onada gosteremem sevgımı..
benım tek korkum: ya bır gun cocugum olur da onada sevgımı gosteremezsem?
evet bu aralar en buyuk korkum, eşim çok hazır ve cok ıstıyor, ben evet cok ıstıyorum ama ona sevgı verememekten çok korkuyorum? çocugu olan anneler, size soruyorum?
- Çocuk sevgisi nasıl bir sey?
Birde anne babam için olumsuz yorum olmazsa sevınırım, ben ofkelenıp soylenıyorum fakat; baskası dedıgınde zoruma gıdıyor..
Anlayısınız için teşekkürler, Saygılar..
parcalanmıs bir ailenin çocuguyum, onlara da bişey deme hakkım yok, durumları oyle gelısmıs bır sey dıyemıyorum....
anne ve babamla dıaloglarıma bakıyorum; neredeyse tek cevaplar verıp cok fazla goz teması kurmuyorum, bazen tersler gıbı konusuyorum, bazen onlar konusuyor ben yuzlerıne bıle bakmadan kafa sallıyorum....
bu ornekler uzayıp gıder.... halbukı bu durumda da kendıme kızıyor ve cok uzuluyorum ama gelin görün ki elimde değil....
evet her kotu gunlerınde yanlarındaydım, bırseye ıhtıyacları oldugunda hep ordaydım maddi manevi ama ıcten ıce hep soylenerek, acaba hiç akıllarına gelmıyor mu benı bırakısları dıye ıcımden soylenıyorum....
evet sevgimi asla gösteremıyorum kımseye karsı ( eşm harıc, eşimi o kadar ıyı tanıyorum ki bir tek ona samımıyım, bir tek ona ıctenım..), ama herkesın bır sorunu olsun herkesten once kosuyorum, merhametım cok fazla fakat sevgı gosteremıyorum.mesela esımden baska kımseye sarılamam, kv bazen sarılır yadırgarım, :noluyo anne yaa tamam derım onada gosteremem sevgımı..
benım tek korkum: ya bır gun cocugum olur da onada sevgımı gosteremezsem?
evet bu aralar en buyuk korkum, eşim çok hazır ve cok ıstıyor, ben evet cok ıstıyorum ama ona sevgı verememekten çok korkuyorum? çocugu olan anneler, size soruyorum?
- Çocuk sevgisi nasıl bir sey?
Birde anne babam için olumsuz yorum olmazsa sevınırım, ben ofkelenıp soylenıyorum fakat; baskası dedıgınde zoruma gıdıyor..
Anlayısınız için teşekkürler, Saygılar..