Bir itiraf....ve Bir soru....

cnm söyleyeceklerimi kötü yorum olarak kabul etme lütfen.

sana bir şey anlatacağım. çok iyi tanıdığım biri annesini kaybetti. neredeyse 1 yıl olacak ama hala kendine gelmedi. onun yüzü, sesi, onu aramak, hayatında gelişenleri ona anlatmak, üzüntülerini anneyle paylaşmak, bayramlarda anneler gününde ona gitmek, onu yemeğe götürmek vs uzayıp gidiyor. bunları hepsini yapmış. şu an psikolojisi alt üst. doyamadım ama onun için elimden geleni yaptım diyor. şunu söyle yap gibi bişiler söylerse cvp vermezdim hiç kızmazdım anneme diyor.

ablasıda tam tersi sevgisini göstermemiş. her söylediğini kızgın cvp verirmiş. hiç anlaşamazmış annesiyle vs.
şu an ablası her gün ağlıyormuş ve pişmanlık onu sarmış. anneme sevgimi neden göstermedim. neden kızdım sanki ne olacak sanki yi ve sıcak davransaydım diyormuş.

cnm ölüm var unutma . bir daha annemiz babamız olmayacak. tek karşılıksız seven annemiz bir daha geri gelmeyecek. onlar ölünce kırıldığımız her şeyin ne kadar anlamsız ve değersiz olduğunu acı bir şekilde anlamamak için onları üzmeyeli

tabiii yinede sen bilirsin. senin hayatın sonuçta. Sevgiler

mody .!.:

çok küçükken ailemden ayrılıp, yurtta kaldığım için aileme hep öfke duydum, hep içten içe kızdım....
parcalanmıs bir ailenin çocuguyum, onlara da bişey deme hakkım yok, durumları oyle gelısmıs bır sey dıyemıyorum....
anne ve babamla dıaloglarıma bakıyorum; neredeyse tek cevaplar verıp cok fazla goz teması kurmuyorum, bazen tersler gıbı konusuyorum, bazen onlar konusuyor ben yuzlerıne bıle bakmadan kafa sallıyorum....

bu ornekler uzayıp gıder.... halbukı bu durumda da kendıme kızıyor ve cok uzuluyorum ama gelin görün ki elimde değil....

evet her kotu gunlerınde yanlarındaydım, bırseye ıhtıyacları oldugunda hep ordaydım maddi manevi ama ıcten ıce hep soylenerek, acaba hiç akıllarına gelmıyor mu benı bırakısları dıye ıcımden soylenıyorum....

evet sevgimi asla gösteremıyorum kımseye karsı ( eşm harıc, eşimi o kadar ıyı tanıyorum ki bir tek ona samımıyım, bir tek ona ıctenım..), ama herkesın bır sorunu olsun herkesten once kosuyorum, merhametım cok fazla fakat sevgı gosteremıyorum.mesela esımden baska kımseye sarılamam, kv bazen sarılır yadırgarım, :noluyo anne yaa tamam derım onada gosteremem sevgımı..

benım tek korkum: ya bır gun cocugum olur da onada sevgımı gosteremezsem?

evet bu aralar en buyuk korkum, eşim çok hazır ve cok ıstıyor, ben evet cok ıstıyorum ama ona sevgı verememekten çok korkuyorum? çocugu olan anneler, size soruyorum?

- Çocuk sevgisi nasıl bir sey?

Birde anne babam için olumsuz yorum olmazsa sevınırım, ben ofkelenıp soylenıyorum fakat; baskası dedıgınde zoruma gıdıyor..
Anlayısınız için teşekkürler, Saygılar..

Genişletmek için tıkla...

Merhabalar;
Benim annem ve babam çok fazla sevdiklerini belli ederler.Lakin ben öyle değilim.Örnek vereyim: Doğuma gittiğimde (sezeryan)Ayılınca hep annemi ve bebeğimi sayıklamışım ve annem bana aynen şunu söyledi:''beni bu kadar çok sevdiğini bilmiyordum.''Neden böyleyim bilemiyorum ama kızıma karşı asla öyle değilim.Çok severim ve sürekli bunu söylerim.
Demem o ki emin ol bebek olunca duyguların daha bir açığa çıkıyor.

mody .!.:

çok küçükken ailemden ayrılıp, yurtta kaldığım için aileme hep öfke duydum, hep içten içe kızdım....
parcalanmıs bir ailenin çocuguyum, onlara da bişey deme hakkım yok, durumları oyle gelısmıs bır sey dıyemıyorum....
anne ve babamla dıaloglarıma bakıyorum; neredeyse tek cevaplar verıp cok fazla goz teması kurmuyorum, bazen tersler gıbı konusuyorum, bazen onlar konusuyor ben yuzlerıne bıle bakmadan kafa sallıyorum....

bu ornekler uzayıp gıder.... halbukı bu durumda da kendıme kızıyor ve cok uzuluyorum ama gelin görün ki elimde değil....

evet her kotu gunlerınde yanlarındaydım, bırseye ıhtıyacları oldugunda hep ordaydım maddi manevi ama ıcten ıce hep soylenerek, acaba hiç akıllarına gelmıyor mu benı bırakısları dıye ıcımden soylenıyorum....

evet sevgimi asla gösteremıyorum kımseye karsı ( eşm harıc, eşimi o kadar ıyı tanıyorum ki bir tek ona samımıyım, bir tek ona ıctenım..), ama herkesın bır sorunu olsun herkesten once kosuyorum, merhametım cok fazla fakat sevgı gosteremıyorum.mesela esımden baska kımseye sarılamam, kv bazen sarılır yadırgarım, :noluyo anne yaa tamam derım onada gosteremem sevgımı..

benım tek korkum: ya bır gun cocugum olur da onada sevgımı gosteremezsem?

evet bu aralar en buyuk korkum, eşim çok hazır ve cok ıstıyor, ben evet cok ıstıyorum ama ona sevgı verememekten çok korkuyorum? çocugu olan anneler, size soruyorum?

- Çocuk sevgisi nasıl bir sey?

Birde anne babam için olumsuz yorum olmazsa sevınırım, ben ofkelenıp soylenıyorum fakat; baskası dedıgınde zoruma gıdıyor..
Anlayısınız için teşekkürler, Saygılar..

Genişletmek için tıkla...

benim tosbam şu an karnımda ama ultrasonda nokta olarak gördüğüm andan beri aşığım ona, hayatımdaki anlamlı günler kontrol günlerim oldu öyle bi aşk, ilk görüşte aşk derler ya yanlış daha görmeden başlıyo, eşime bakışım değişti daha bi sevdim kalbim büyüdü sanki, yüzükten evlilikten sözlerden vs daha güçlü bi bağımız var artık, artık önce bebeğimiz var sonra biz varız, ne yersem ona yarar nasıl giyinsem o içerde daha rahat olur...çok güzel yaa çokkk Rabbim isteyen herkese nasip etsin

mody .!.:

evet bunları bende düşünüyorum, bakıs acım degısebılır evet cocugumu ayrıda tutabılırım, ama sadece ıhtımallere guvenerek cocuga cesaret hıc edemıyorum, bu durum artık dun geceden berı hatta kacgundur boyle hıc uyumadan sabahlamama neden oluyor, sanırım bırazda psıkolojım bozuldu bu aralar, bunları cok takıyorum kafama.. çok teşekkür ederim nazik yorumunuz için. iyi gunler..

Genişletmek için tıkla...

Rica ederim. Korkularınızda haklısınız yaşanmışlıklardan dolayı ama anne olarak söylüyorum evlat sevgisi bambaşka bişey, gözü başkasını görmüyor insanın, hem siz herkesten nefret eder konumda değilsiniz eşinizle aşmışsınız inşallah hazır olduğunuzda bebeğinizle aşkların en güzelini yaşayacaksınız.
Sevgiler.

Yıllar önce kızıma hissettiklerimi kaleme almaya çalışmıştım...

Bazen bir mucize dokunur hayatımıza...
Kimi zaman hiç beklemediğimiz bir anda, kimi zamanda öyle çok, ölesiye isterken gerçek olmasını…
Hoş geldin evimize paha biçilmez elmas tanesi…
Ailemize hoş geldin canım kızım, iyi ki doğdun, iyi ki varsın!..

Daha dün anne dediğin için sevinirken, şimdi konuşuyor sohbet ediyoruz. Nasıl anne olunur bilmiyorum. Nasıl davranacağımı, neler yapmam gerektiğini bilmiyorum. Bu işi becerip beceremediğimi de bilmiyorum. Ama bir şeyi çok iyi biliyorum; seni çok ama çok seviyorum kızım.

Unutma ki sevgiden yoksun kalpler duygu özürlüdür.
Bil ki, bebeğim, sevmesini bilenler ancak sevilmeye layık olanlardır.

Ben sevmeyi seninle öğrendim, gerçek sevgiyi seninle tattım. Doyasıya, içime sokarcasına, her şeyden vazgeçmek pahasına… Böyle bir sevginin yer yüzünde bir başka şekilde olmadığını da.

Sıcaklığı sende öğrendim, ilk kucağıma aldığımda… Tenime dokunan küçücük bedeninin beni ısıttığını, nasıl da masum baktığını, sıcaklığının beni sarıp sarmaladığını ve ömrüm boyunca bu sıcaklığı hissetmek için sana sarılabileceğimi…

Acıyı sende öğrendim ilk hastalandığında için yanarcasına… Çaresizlikten kıvranmayı, yardım etmek için çırpınmayı ama beklemeyi, susmayı, kabullenmeyi öğrendim…

Uykusuzluk neymiş sende öğrendim, her saat başı uyandığında… Günler boyunca gaz sancıları çekipte ağladığında, sabahlara kadar kucağımda dolaştırmanın güzelliğini hissettim. En tatlı uykulara o saatlerin değişilmeyeceğini de öğrendim.

Sahip olmayı, sahip çıkmayı öğrendim sana her baktığımda. Sen benim dünyadaki en büyük ilk mucizemsin iyi ki geldin, iyi ki benim kızım oldun.

Sorumluluk almayı öğrendim, seni ilk kreşe bıraktığımda… Birlikte resim yapmayı, Legolarla oynamayı, çiçek toplamayı, sana hayatı öğretmeyi, konuşmayı, şarkı söylemeyi, dans etmeyi öğrendim…

Gülmeyi öğrendim. Seni gülerken gördüğümde göbeğimi zıplata zıplata kahkaha atmayı ve o zıplayan göbeğin beni hiç rahatsız etmediğini öğrendim… Bir gülüşüne dünyaları verebileceğimi öğrendim, gözlerindeki mutluluğu fark ettiğimde. Sabretmeyi öğrendim, tüm yaramazlıklarına…

Çok sinirlendiğimde yatak odamda ağlayıp odaya geldiğimde tekrar gülmeyi öğrendim, kucağıma gelmenin, annecim ağlama demenin en büyük mutluluk olduğunu fark ettim.

Mutluluğu öğrendim ben sende, delicesine mutlu olmayı her gece dualarla uyutmayı ve Allah’a gönderdiği mucizesi için şükretmeyi öğrendim… Uyumanı dört gözle bekleyip, uyuduktan sonra seni özlemeyi öğrendim. Kokunu içime çekebilmek için babanla yatağına ilk kim gidecek yarışı yapmayı öğrendim.

Huzuru öğrendim, kokunu içime çektiğimde hissettiğim huzuru…

Babanı sevmeyi öğrendim, zaten aşık olarak evlendiğim adamı beni anne yaptığı için daha çok sevmeyi…

Hayat acele etmekmiş biliyor musun? Ben acele etmeyi öğrendim, hızlıca yemek yapmayı, tuvaleti kısa kesmeyi, duşu en kestirmeden almayı ve bir an önce yanında olmayı!
Ben hayatı seninle öğrendim kuzum. Senin sevginle.
Bir anneler gününde gelmiştin kollarıma, şimdi seninle 3. Anneler günümüz…
15 mayıs doğum günün.
Doğum günün kutlu olsun, en güzel hediyem…
Doğum günün kutlu olsun, en güzel kelebeğim…

Bir gün büyüdüğünde belki bu satırları okursun ve seni ne kadar çok sevdiğimi hissedersin kuzucuğum...

Hiç merak etme canım sevmek ne kelime sen ona aşık olacaksın ve çok iyi bir anne olacaksın yalnız şunu bilmeni isterim bende parçalanmış ailenin hemde babadan eziyet görmüş evladıyım gel gelelim babam vefat edeli içimin acısı dinmiyor hiç üzülmem derdim yıkıldım ettiği her zulmü unuttuğum bir yana her günüm keşkelerde geçiyor lütfen geçmişi unut ve lütfen onlara iyi davran Rabbim sana bunun mükafaatını verecektir sevgilerimle

mody .!.:

çok küçükken ailemden ayrılıp, yurtta kaldığım için aileme hep öfke duydum, hep içten içe kızdım....
parcalanmıs bir ailenin çocuguyum, onlara da bişey deme hakkım yok, durumları oyle gelısmıs bır sey dıyemıyorum....
anne ve babamla dıaloglarıma bakıyorum; neredeyse tek cevaplar verıp cok fazla goz teması kurmuyorum, bazen tersler gıbı konusuyorum, bazen onlar konusuyor ben yuzlerıne bıle bakmadan kafa sallıyorum....

bu ornekler uzayıp gıder.... halbukı bu durumda da kendıme kızıyor ve cok uzuluyorum ama gelin görün ki elimde değil....

evet her kotu gunlerınde yanlarındaydım, bırseye ıhtıyacları oldugunda hep ordaydım maddi manevi ama ıcten ıce hep soylenerek, acaba hiç akıllarına gelmıyor mu benı bırakısları dıye ıcımden soylenıyorum....

evet sevgimi asla gösteremıyorum kımseye karsı ( eşm harıc, eşimi o kadar ıyı tanıyorum ki bir tek ona samımıyım, bir tek ona ıctenım..), ama herkesın bır sorunu olsun herkesten once kosuyorum, merhametım cok fazla fakat sevgı gosteremıyorum.mesela esımden baska kımseye sarılamam, kv bazen sarılır yadırgarım, :noluyo anne yaa tamam derım onada gosteremem sevgımı..

benım tek korkum: ya bır gun cocugum olur da onada sevgımı gosteremezsem?

evet bu aralar en buyuk korkum, eşim çok hazır ve cok ıstıyor, ben evet cok ıstıyorum ama ona sevgı verememekten çok korkuyorum? çocugu olan anneler, size soruyorum?

- Çocuk sevgisi nasıl bir sey?

Birde anne babam için olumsuz yorum olmazsa sevınırım, ben ofkelenıp soylenıyorum fakat; baskası dedıgınde zoruma gıdıyor..
Anlayısınız için teşekkürler, Saygılar..

Genişletmek için tıkla...

güsel arkadaşım gözlerim dolarak okudum o kadar samımı ve ıcten yazılmıs bır yazı kı bu...
çok zor guner geçirdiğin ortada yerınde kım olsa aynı seylerı hısseder ...Bu gunlerını gerıde bırakmak adına
Cocuklugunu yerıne getırmeyecek belkı ama bır evlat sahıbı ol derım...
Dunyada hıcbırsey evlat kadar sevılmıyor buna ınan esımı o kadar cok severdım kı cevremdekı kımseyı gormezdık dunya etrafımızda donerdı evlat sahıbı olmaktan bıle cekındım ya esım benden cok bebegımızı severse dıe...Dogmayan cocugumuzu kıskandım...
Evladım oldu ınanırmısın es sevgısı evladının kı yanında 1/10 bıle kalmaz evımızın nesesı huzur dunya onun etrafında donuyor sankı aldıgım nefesı bıle evladım ıcın alıyorum artık rabbım her kadına anne olmayı nasıp etsın ınsallah cok baska cok kutsal bısı sımdı ısteyım kokusu burnumda gozlerımden suzulen yaslar anında akıyo hatırlayınca bılee dılerım sende tat bu duyguyu seversın hemde oyle bır seversın kı gozun kımseyı gormez

Canım benim senin yaşadıklarını belki de daha fazlasını bende yaşadım yurtta büyümedim sadece ama hiç ana baba sevgisi görmedim. Annemle hiç anne kız gibi olamadık ta ki ben evlenene kadar. Hiç dertleşmedik, hiç bir sorunun var mı demedi hiç gel bir seveyim demedi. Evliyken sevmeden evlenmesinin faturası hep bana çıktı erkek kardeşim de vardı ama en ağırlarını ben yaşadım dayakta yedim, hakarete de uğradım. Bir sabah kahvaltıyla uyanmadım sabaha. Ya da okuldan geldiğimde keklerle böreklerle bekleyen annem olmadı. Babam kötü değildi ama ilgisizdi çok. Boşandılar bu sefer çalıştı bize baktı tamam ama hiç ilgi yok hep bağırma sinirlenme ben hep mutlu etmeye çalıştı hep moral veren oldum ve yaşımdan erken olgunlaştım. O zamanlar bu normal gelirdi hiç dert etmezdim ama eşimin ilgisini sevgisini yaşayınca da olması gereken buymuş dedim sorguladım yine de anneme kıyamam babamla görüşmüyorum. Ve 3 senedir bir fiil bebek için uğraşıyorum. Tedaviler görüyorum. Annemde görmediğim sevgiyi ilgiyi ona yaşatmak için, annem diyip bana sarılsın ben ona sarılayım, okula giderken kahvaltısını hazırlayıp hadi kalk kahvaltı hazır diyeyim, okuldan geleceği zaman masayı donatayım oyunlar oynayayım hiç sahip olamadığım oyuncakları ona alayım varım yoğum o olsun ne yaşamadıysam yaşatayım istiyorum sen de öyle isteyeceksin biliyorsun çünkü eksikliğini eşinle ikinizin bir parçası olacak. Sen asla öyle olmayacaksın ve bak gör o annen torununu nasıl sevecek kıskanacaksın her insan hata yapar önemli olan o hataları görebilmek telafi etmek sen sevgini ver ailene içinde tutma bunu yaşat kendine kendin için.

mody .!.:

çok küçükken ailemden ayrılıp, yurtta kaldığım için aileme hep öfke duydum, hep içten içe kızdım....
parcalanmıs bir ailenin çocuguyum, onlara da bişey deme hakkım yok, durumları oyle gelısmıs bır sey dıyemıyorum....
anne ve babamla dıaloglarıma bakıyorum; neredeyse tek cevaplar verıp cok fazla goz teması kurmuyorum, bazen tersler gıbı konusuyorum, bazen onlar konusuyor ben yuzlerıne bıle bakmadan kafa sallıyorum....

bu ornekler uzayıp gıder.... halbukı bu durumda da kendıme kızıyor ve cok uzuluyorum ama gelin görün ki elimde değil....

evet her kotu gunlerınde yanlarındaydım, bırseye ıhtıyacları oldugunda hep ordaydım maddi manevi ama ıcten ıce hep soylenerek, acaba hiç akıllarına gelmıyor mu benı bırakısları dıye ıcımden soylenıyorum....

evet sevgimi asla gösteremıyorum kımseye karsı ( eşm harıc, eşimi o kadar ıyı tanıyorum ki bir tek ona samımıyım, bir tek ona ıctenım..), ama herkesın bır sorunu olsun herkesten once kosuyorum, merhametım cok fazla fakat sevgı gosteremıyorum.mesela esımden baska kımseye sarılamam, kv bazen sarılır yadırgarım, :noluyo anne yaa tamam derım onada gosteremem sevgımı..

benım tek korkum: ya bır gun cocugum olur da onada sevgımı gosteremezsem?

evet bu aralar en buyuk korkum, eşim çok hazır ve cok ıstıyor, ben evet cok ıstıyorum ama ona sevgı verememekten çok korkuyorum? çocugu olan anneler, size soruyorum?

- Çocuk sevgisi nasıl bir sey?

Birde anne babam için olumsuz yorum olmazsa sevınırım, ben ofkelenıp soylenıyorum fakat; baskası dedıgınde zoruma gıdıyor..
Anlayısınız için teşekkürler, Saygılar..

Genişletmek için tıkla...

Gectigimiz hafta hurriyet gazetesinde ayse armanin bir kose yazisi vardi mutlaka oku...bebegimi sevebilirmiyi diyen bir annenin hislerini yasadiklarini yazmis okumani tvsiye ederim...
10 aylik yeni anne olarak sana soyleyecegim tek sey hayatinda bu hissettiklerini baska hibirsey hissettiremez sana...ne anne ne baba ne sevgili hicbirine duyulan sevgi ask merhametle esit degil...garip birsey...yuce rabbim herkese hayirlisiyla tattirsin evlat sevgisini....her kadin iyi bir anne olur sakin sevgi vereme diye korkma zaten sen sevgi vermiyorsun o aliyor....sakin erteleme sakin farkli dusunme..bir yanagini yanagina degdirsinler o an o gune kadar bosa yasamisim diyeceksin...
Son olarak soyle ornek vereyim annem benim herseyim cok seviyorum ama bebegim icin annemi dusunmeden kirabiliyorum....annelik boyleymis annem oyle diyor

biz yurtdışında büyüdük annem ve babam çalışırdı ve annem bizimle pek ilgilenmedi çocuğun karnını doyurmak bu ilgi değil bence ,manevi yönden ne okula gelirdi ne de veli toplantısına ergen olduğum vakit iç çamaşırımı kendim almak zorunda kaldım ki aldığım sütyenler ya küçük ya büyük ,çoraplarımız yırtık acaip bir ilgisizlik parasızlık değil bu cehalet mi diyeyim bir gençkız annenin ölünceye denk desteğlne ilgisine tecrübesine muhtaç, oturup bunun hesabını anneme sordum sen bizimle neden ilgilenmedimde dedim sen sadece babam ve işin vardı bizimle neden ilgilenmedim dedim annemin dediği e siz zaten 3 kızdınız birbirinizi idare ediyordunuz dedi tabi ben şaşırdım ve anneme dedim ki ama ben senin ilgini ..çok aradım mesela kızım bugün okulda meler oldu sorusunu hep senden duymak isterdim ama sizin derdiniz hep iş çalışma hayatı sonra annemde ağladı ve benim af et kızım dedi ben sizinle ilgienmedim dedi çok cahilmişim ben hatamı görüyorum dedi ben onu afettim kendiside zaten annesinden ilgi ve alaka görmemiş üvey kardeşleri olduğundan eşit davranamak adına

kaynana sevgi konusunda tam vermiş halen ,,.çocuklarını öper ,ilgi alaka çok fazla eşim hep der annen ne kadar soğuk , kızımı babası aşırı sever ki kızım 2O yaşında ben onun kadar abartılı değilim sanırım annemden dolayı ama annemin yapmadıklarını farkındayın ,onun gibi yapmadım ,yani diyeceğim ilgilenemiyeceğiniz çocuğu doğurmayın , egonuz için

mody .!.:

çok küçükken ailemden ayrılıp, yurtta kaldığım için aileme hep öfke duydum, hep içten içe kızdım....
parcalanmıs bir ailenin çocuguyum, onlara da bişey deme hakkım yok, durumları oyle gelısmıs bır sey dıyemıyorum....
anne ve babamla dıaloglarıma bakıyorum; neredeyse tek cevaplar verıp cok fazla goz teması kurmuyorum, bazen tersler gıbı konusuyorum, bazen onlar konusuyor ben yuzlerıne bıle bakmadan kafa sallıyorum....

bu ornekler uzayıp gıder.... halbukı bu durumda da kendıme kızıyor ve cok uzuluyorum ama gelin görün ki elimde değil....

evet her kotu gunlerınde yanlarındaydım, bırseye ıhtıyacları oldugunda hep ordaydım maddi manevi ama ıcten ıce hep soylenerek, acaba hiç akıllarına gelmıyor mu benı bırakısları dıye ıcımden soylenıyorum....

evet sevgimi asla gösteremıyorum kımseye karsı ( eşm harıc, eşimi o kadar ıyı tanıyorum ki bir tek ona samımıyım, bir tek ona ıctenım..), ama herkesın bır sorunu olsun herkesten once kosuyorum, merhametım cok fazla fakat sevgı gosteremıyorum.mesela esımden baska kımseye sarılamam, kv bazen sarılır yadırgarım, :noluyo anne yaa tamam derım onada gosteremem sevgımı..

benım tek korkum: ya bır gun cocugum olur da onada sevgımı gosteremezsem?

evet bu aralar en buyuk korkum, eşim çok hazır ve cok ıstıyor, ben evet cok ıstıyorum ama ona sevgı verememekten çok korkuyorum? çocugu olan anneler, size soruyorum?

- Çocuk sevgisi nasıl bir sey?

Birde anne babam için olumsuz yorum olmazsa sevınırım, ben ofkelenıp soylenıyorum fakat; baskası dedıgınde zoruma gıdıyor..
Anlayısınız için teşekkürler, Saygılar..

Genişletmek için tıkla...

canım annelik bambaşka bir duygudur bende yaşamadım ama düşünebiliyorum
ama benim şahsi fikrim sen geçmişte yaşadıklarınindan ötürü hep insanlarla arana mesafe koymuşsun muhtemelen bir ihtimal çocuguna sevgini gösteremeyebilirsin ama şuna dikkat çekerim bu kötü bir anne olacağım çocugunu sevmediğin anlamına asla gelmez içsel yaşayabilirsin bazı duyguları buda senin geçmiş pskolojinle alakalı sevmekten kastımda şöyle olur ayy balım yavrum yerim seni canım kızım canım oğlum diye sesli sevme tarzları olur ya :) sanırım bu şekilde olamazsın ama tabiki koruyucu sahıplenıcı olursun
birde şuna katılıyorum insanların tutumu onlara davranışımızı belirler sana bir örnek benim üvey annem ve üey kardeşim var zamanında üvey kardeş yüzünden annesiyle çok tartıştım çok histerik ve arabozan bir kızdı şimdi büyüdü bende ona karşı hep soğuk davranırım bağırarak yada nebilim tahammulsuzüm ama buda geçmişte yaşattıklarıyla alakalı içimde dolmayacak bir boşluk oluşturdular çok ağlattılar ve unutamıyorum senin ailene mesafende benim yaşadığım olaylara benziyor
sonuç olarak umarım herşey istediğin gibi olur tatlım

anneligi yaşamama ragmen
anlatamayacagım sanırım
anlatılması imkansız bi duygu bence
şu varki sevgini yeterince verir hissettirirsin bu korkun yersiz

çocuk...dünyanın en güzel duygusu ve en ağır imtihanı.
öyle bir şey ki,insanın hayatına girdiği anda daha öncesini unutturuyor,3 yılda inan evvelini hatırlayamaz oldum.
öyle bir dolduruyor ki insanın hayatını,nasıl ya diyorsun bazen,nasıl olur da bu minicik şey bu kadar büyük duygular hissettirir.
tırnaklarını ilk kestiğim gün döktüğüm gözyaşlarını hatırladım şu an,yine gözlerim doldu:2:
çok komik değil mi,tırnak kesmek kadar basit bir iş,ama o bile öyle tarifsiz duygular yaşatabiliyor insana.
uyurken,aman hareket etmesin diye bir yerini acıtmayayım,aman derinden kesip de etini kızartmayayım diye düşünürken;
sonra bir bakıyorsun,Allahım bu küçücük varlık bana öylesine muhtaç ki,ben olmasam şu tırnaklardan bile kurtulamayacak,
öylesine saf,öylesine masum....tırnak yaa offf amma uzattım,

çocuk böyle bir şey işte, yavrumun tırnağı deyip ağlayabiliyorsun
bana müsaade,duygusala bağladım

hamile kalıncaya kadar hep kafamı kurcaladı benimde ben 27 yaşında hamileydim. o zamana kadar bi çocuğu uzun uzun kucağıma alıp kafasını okşayıp öpüp mıncık mıncık sevmemişimdir. arkadaşlarımla gezerdik mesela bi çocuk görsünler severler agucuk bugucuk çocuk gider ay şusu şöyle güzel busu böyle güzel derlerdi. bense yabani gibi bakar garipserdim nevar ya çocuk işte derdim.

bende öpülmeyi sarılmayı falan hiç sevmezdim. annem bana kedi derdi. çocukkende öyleymişim.

bebeğim olucağını öğrenince tm çocuklar başkalaştı gözümde. evet önceden çocuklarla ilgilenmezdim ama tabiki onların ne masum canlılar olduğunu bilirdim. ama şimd yeryüzünde küçük sevimli dolaşan melekler hepsi çirkin değil hiçbiri. şımarıkta olsa çocuk tabiki şımarıcak derim :).

oğlumuda bulduğum yerde mıncık mıncık ederim. hatta okadar mıncıklarımki kendimi zor tutarım canı acımasın diye çekinirim ama nasıl seveceğini bilemiyo insan gerçekten. hatta artı o arkadaşlarım gibiyolda hangi çocuğu görsem tv de görsem severim agucuk bugucuk yaparım. olmyan yanımı çıkarttı oğlum.

çok güzel bi duygu ilk kucağına aldığın an hayatta herşeyi unutur insanda o ilk teması unutamaz. bazen haberlerde evlatlarına zarar veren anneleri görüyorum aklım diağım almıyo nasıl iştir bu nasıl olur diyorum.

ailenizin durumu nedir neden bıraktılar yurda sizi bilmiyorum. ama allah korusun kendimi düşünyorum çok zor durumlarda hiç bir çıkar yol bulamadığımı düşünüyorum. tek çarede bu geliyo aklıma. allahtan var bu yurtlar gerçekten. tabi diyorum ya herşey için çabalayıp en zor durumda kalınığında yapılacak başka bişey yoksa napıcak annede. gerçi sizin anne ve babanız birlikteymiş sanırım. önce kendinizi onların yerine koyun siz onların durumunda olsanız ne yapardınız bunu düşünün. bu arada tatillerde sizi yanlarına alıyolarmıydı. yada yinede almıyolarsa nedeni neydi.

birde şunu düşünün siz görmediğiniz aile sevgisi şevkatini çocuğunuza vereceksiniz. hem çocğunuzu sevip hemde kendi eksik yönünüzü sevgisizliğinizi çocuğunuzla telafi edebilirsiniz. ama önce kendinizi hazır hissedin. sizin içn eğer durumunuz müsaitse bu konuda uzaman yardımı almanızı tavsiye ederim. o cevapları bulmanıza daha kolay yardımcı olacaktır.

smuwiLa .!.:

Böyle konulara genel de yorum yapmaktan kaçınırdım. Bugün ne olduysa artık..
Çok ayrıntıya girmeyerek,
Çocukları çok sevmeme rağmen kendi çocuğum olmasını istemiyorum aynen böyle düşünüyorum. Evliliği hep 2 kişilik hayal ediyorum, çocukken bau olumsuzluklar yaşadım hala içimde kanayan yaradır yaşadıklarım..
Teyzem çocuklarını çok döverdi gözü morarır, dudağı patlar.
Büyüdükçe sorgulamaya başladım çocuk ne demek sizin için?
Madem tahammülsüzsünüz neden 4 tane çocuk yapıyorsunuz?
Aldığım cevap Allah istedi verdi oluyordu.
Yani bu kadar, yani çocuğu içsel duygularla mı? Yoksa evlendik işte, niye evlenilir ki? Mantığıyla mı dünya' ya getirdikleri muallak..
Tek bildiğim bir çocuğun karakterini ailesinin şekillendirmesi, ne görüyorsa onu alması, öyle olması..

Genişletmek için tıkla...

gerçekten çok zor bir karar çocu sahibi olmak 3 yıl sonra anne oldum. daha çocuğum olsa yı düşünürken çocuğu büyümüş şekilde farklı farklı olaylar içinde düşünüp böyle olsa ben neyapardım diye düşünürken hep ter içinde kalırdım. bunu birde cam silmeyi düşündüğüm günün öncesinde kendimi camdan düşerken gözümün önüne geldiğinde yaşarım :).

ben niye çocuk istiyorum sorusunu defalarca sordum. nasıl anne olurum sorusunu. hastalığında panik olacağım kesin ama ya yetiştirme tarzı. yapbilirmiyim. diyelimki ben kendimce iyi yetiştirdim ama yinede o bir hataya uydu ne yaparım. okadar hikaye canlandırdımki gözümde. eşimde bu korkularımı anlamadı başlarda. sonra oda beni cesaretlendirdi.

ama istiyodumki aşkımızın meyvesi olsun. aşk meyvesi neymş bunu isteyince anladım. onun bir yarısı benim bir yarım. ve dünyalar masumu bir bebek olsun yaşamımızda. ve sonrasında haallerim odasını şöyle yaparım. şurdan yürüyüp yanıma gelip anneee annee diyicek vs gibi haller almaya başladı. çok güzel duygu allah isteyen herkese nasip etsin inşallah. ama menim seneryolar hala devam. askerlik bir erkek için büyük onur şeref ama ben 2 yaşında oğlumu askere yolladığımı o anı düşünürken başlıyorum ağlamaya. ya gelinim beni sevmez istemezse. bzle yaşarlarmı evlenince. torunumu bile düşündüm ya öyle diyim :) . allah ömür verirde güzel mutlu günlerini görmeyi nasip eder inşallah.

alıntı yaptım sizide nebiliyim okuyunca bunları yazasım geldi.

Bende aslında soğuk kanlı biriyimdir öyle kolay kolay kimseyle samimi olmam çok konuşmam annem hep derdi ne kadar soğuksun böyle olma diye. Nişanlandım kv gelirdi o hep çocuklarına sarılır öper dizine yatırır bana da sarılıyodu öpüyodu fln banada garip geliyodu ben pek yapamıyodum. Ama şimdi eşime öyle değilim tabi dizinin dibinden ayrılmam durmadan uğraşırım öperim sarılırım.Yani aynı sen gibi..

2 tane kız yiğenim vardı evlenmeden önce abimlerle beraber oturduğumuz için kızlar elimde büyüdü öyle çok severdim ki alırdım kucağıma evirir çevirir boynundan öper orasını burasını mıncıklar sevmeye doyamazdım hele büyük olan bana çok benziyo hiç yanımdan ayrılmazdı annesigilin yanına bile gitmezdi ben halamla uyuyacam derdi her fırsatta koşa koşa yanıma gelirlerdi nişanlıyken eşim hep derdi bu çocuklara annesinden çok sen bakıyosun kendi çocuğun olsa o kadar ilgilenmezsin filan eşim bile kıskanıyodu.. Evlendim şimdi başka bi şehirdeyim o kadar özlüyorum ki hemen hemen hergün telefondan resimlerine bakarım telefonla konuşuruz hala ne zaman gelecen çabuk gel özledim derler..Onlara bile bu kadar düşkünsem hele bide çocuğum olduğunda nası olurum hiç tahmin bile edemiyorum. Bende eşimi çok severim çok aşığımdır yüzüne bakmaya doyamam hep derim sana benzeyen bi oğlum olsun diye..

Biraz uzattım k. bakma :) sadece anlatmak istediğim sende tıpkı benim gibisin çocuğun olduğunda duyguların o kadar değişecek ki sen bile inanamayacaksın

mody .!.:

çok küçükken ailemden ayrılıp, yurtta kaldığım için aileme hep öfke duydum, hep içten içe kızdım....
parcalanmıs bir ailenin çocuguyum, onlara da bişey deme hakkım yok, durumları oyle gelısmıs bır sey dıyemıyorum....
anne ve babamla dıaloglarıma bakıyorum; neredeyse tek cevaplar verıp cok fazla goz teması kurmuyorum, bazen tersler gıbı konusuyorum, bazen onlar konusuyor ben yuzlerıne bıle bakmadan kafa sallıyorum....

bu ornekler uzayıp gıder.... halbukı bu durumda da kendıme kızıyor ve cok uzuluyorum ama gelin görün ki elimde değil....

evet her kotu gunlerınde yanlarındaydım, bırseye ıhtıyacları oldugunda hep ordaydım maddi manevi ama ıcten ıce hep soylenerek, acaba hiç akıllarına gelmıyor mu benı bırakısları dıye ıcımden soylenıyorum....

evet sevgimi asla gösteremıyorum kımseye karsı ( eşm harıc, eşimi o kadar ıyı tanıyorum ki bir tek ona samımıyım, bir tek ona ıctenım..), ama herkesın bır sorunu olsun herkesten once kosuyorum, merhametım cok fazla fakat sevgı gosteremıyorum.mesela esımden baska kımseye sarılamam, kv bazen sarılır yadırgarım, :noluyo anne yaa tamam derım onada gosteremem sevgımı..

benım tek korkum: ya bır gun cocugum olur da onada sevgımı gosteremezsem?

evet bu aralar en buyuk korkum, eşim çok hazır ve cok ıstıyor, ben evet cok ıstıyorum ama ona sevgı verememekten çok korkuyorum? çocugu olan anneler, size soruyorum?

- Çocuk sevgisi nasıl bir sey?

Birde anne babam için olumsuz yorum olmazsa sevınırım, ben ofkelenıp soylenıyorum fakat; baskası dedıgınde zoruma gıdıyor..
Anlayısınız için teşekkürler, Saygılar..

Genişletmek için tıkla...

2 ERKEK EVLAT ANNESİYİM VE ŞUNU SÖLİYİM
HAYATIMDA YAŞADIĞIM EN GÜZEL ŞEY YAWRULARIM
ONLAREA DUYDUĞUM SEVGİYİ KİMSEDE DUYMADIM TATMADIM

DEĞİŞİLMEZ TARTIŞILMAZ Bİ BAĞ BU CANIM

EVLAT BAMBAŞKA ONU SEVMEK Bİ KENARA
ALLAHTAN SONRA DÜŞÜNDÜĞÜN ŞEY EVLAT OLUYO

KUCANA ALDIKTAN SONRA ANLARSIN O DUYGUYU İSTEYEN HERKEZE NASİP ETSİN RABBİM