Kızlar merhaba,
Ben yaşı 36’ya dayanmak üzere olan bir kadınım. Büyük şehirlerden birinde yaşıyorum. Doktorum. Bu yaşa kadar hayatımı dolu dolu yaşadım. Yaklaşık 40 ülke gördüm. Bazılarında 3-6 ay yaşama olanağını da buldum. Binlerce şükrediyorum böyle bir hayatım olduğu için. Ama yaş ilerledikçe yine de yanında birilerinin eksikliğini hissediyor insan. Sevme, sevilme ihtiyacı doğuyor. İşte ben bu eksik yönümü bu yaşa kadar hiç dolduramadım. Hayatıma uzun süreli kimseyi almadım. Olmadı yani. Ben de zorlamadım, zoraki olsun demedim. Ailemin, arkadaşlarımın tanıştırdığı insanlarla da, kendi sosyalleştiğim ortamlardaki insanlarla da tanıştım. Ama bir şekilde aramızda bir elektrik olmadı. Beni beğeneni ben beğenmedim. Benim beğendiğim beni beğenmedi (bu kaçıngan bağlanmama mı? Bilmiyorum. Elim yüzüm de düzgün bir insanım bence.Sizce bu yaştan sonra benim karşıma oturmasını, ikalkmasını, konuşmasını bilen beyefendi birinin çıkma olasılığı var mı? Nerede eksik bir şeyler var anlamıyorum. Bu şekilde de mutluyum. Ama artık her şeyi kendi başıma yapmaktan yorulduğumu da hissediyorum zaman zaman. Belki iki kişilik bir hayatım olsa, hayatımı birileriyle paylaşsam daha güzel olur gibi geliyor bazen. İçimi dökeyim dedim. Sevgilerimi sunuyorum.
Ben yaşı 36’ya dayanmak üzere olan bir kadınım. Büyük şehirlerden birinde yaşıyorum. Doktorum. Bu yaşa kadar hayatımı dolu dolu yaşadım. Yaklaşık 40 ülke gördüm. Bazılarında 3-6 ay yaşama olanağını da buldum. Binlerce şükrediyorum böyle bir hayatım olduğu için. Ama yaş ilerledikçe yine de yanında birilerinin eksikliğini hissediyor insan. Sevme, sevilme ihtiyacı doğuyor. İşte ben bu eksik yönümü bu yaşa kadar hiç dolduramadım. Hayatıma uzun süreli kimseyi almadım. Olmadı yani. Ben de zorlamadım, zoraki olsun demedim. Ailemin, arkadaşlarımın tanıştırdığı insanlarla da, kendi sosyalleştiğim ortamlardaki insanlarla da tanıştım. Ama bir şekilde aramızda bir elektrik olmadı. Beni beğeneni ben beğenmedim. Benim beğendiğim beni beğenmedi (bu kaçıngan bağlanmama mı? Bilmiyorum. Elim yüzüm de düzgün bir insanım bence.Sizce bu yaştan sonra benim karşıma oturmasını, ikalkmasını, konuşmasını bilen beyefendi birinin çıkma olasılığı var mı? Nerede eksik bir şeyler var anlamıyorum. Bu şekilde de mutluyum. Ama artık her şeyi kendi başıma yapmaktan yorulduğumu da hissediyorum zaman zaman. Belki iki kişilik bir hayatım olsa, hayatımı birileriyle paylaşsam daha güzel olur gibi geliyor bazen. İçimi dökeyim dedim. Sevgilerimi sunuyorum.
hala da bazı şeyler için geç kaldığım hissine kapılıyorum bazen, anne olmak gibi örneğin. Ama bu da benim elimde değildi, 28 yaşından beri uğraşıyorum mesela 32 oldum geçtiğimiz ay. Ama bakıyorum etrafıma benim yaşımda olup ikinciyi büyüten arkadaşlarım da var, daha evlenmemiş arkadaslarim da. Sukurler olsun ki mesleğim,ailem, arkadaş çevrem oturmuş ve beni tatmin eden düzeyde. Ama eksikler var mı var yani. Hiçbirimizin hayatının da kusursuz olmadığını biliyoruz. Bu eksiklerle de mutlu olmaya çalışıyorum bir suredir o yüzden. Hepsi aynı anda olmuyor ondan artık çok eminim 
ilmek ilmek her şeyi beraber paylaştık yaşadık büyüttük bu ilişkiyi. Ama tum bunlara rağmen bugünkü yaşımla aklımla yine ben onunla olur muyum ya da o benimle olur mu bilmiyoruz. Yasi size yakın bir kuzenimiz var bekar. Kariyeri müthiş dünyayı geziyor çevresi geniş. Yıllardır tek yakındığı yalnızlık meselesi. Tek başıma gezmekten sosyalleşmekten yoruldum diyor. Ama bakıyoruz mesela bir kriterleri var ohoooo. Cok da haklı bazılarında bu arada yani. O yüzden size hak veriyorum, hayatı biriyle paylaşma isteğiniz çok içgüdüsel. Dilerim gönlünüze göre biri karşınıza çıkar, yarenlik eder size
benimki tam bir görev adamı çıktı Rıza baba:))) kendiliğinden yapmaz ama söylersem ikiletmez:)
